Η κατάληψη της Wall Street επανακτά τον πνευματικό χώρο

 

Η κατάληψη της Wall Street επανακτά τον πνευματικό χώρο

της Nina Power

Τι ελπίδα έχει το σύνθημα της συνδιάσκεψης των Εργατικών “ηγεσία για ένα καλύτερο μέλλον”( leadership for a better future)  σε σχέση με το “ας καταλάβουμε τα πάντα” (occupy everything).

Ένα καλό σύνθημα πρέπει να πιάνει τη διάθεση του κόσμου και να εκφράζει ακριβώς μια κατάσταση: “Είμαστε το 99%”, “είμαστε η κρίση”, ή απλά “χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη”. Όπως το έθεσε ο Λένιν: “Κάθε συγκεκριμένο σύνθημα πρέπει να βγάινει ως συμπέρασμα από το σύνολο των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών μιας ορισμένης πολιτικής κατάστασης”.

 Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μια παγκόσμια έκρηξη συνθημάτων που αναδύονται από απεργίες, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, αντιμαθήματα και πάει λέγοντας. Συνθήματα, τα οποία φαίνεται να έρχονται συνάμα από παντού και πουθενά, σιγά σιγά ανακτούν το χώρο των ιδεών που οι μάρκες προσπαθούν τόσο καιρό να κατακτήσουν. Αυτή η έκρηξη συνθημάτων χλευάζει την προσπάθεια των καθεστωτικών πολιτικών για ζωηρά συνθήματα: Τι ελπίδα έχει το σύνθημα της συνδιάσκεψης των Εργατικών “ηγεσία για ένα καλύτερο μέλλον” σε σχέση με το “ας καταλάβουμε τα πάντα”;

 

 Ωστόσο, ένα καλό σύνθημα μπορεί να αναδυθεί μόνο μέσα από μια οργανωμένη πολιτική κατάσταση. Οι διαδηλώσεις στη Wall Steet είναι αξιοσημείωτες για πολλούς λόγους: σίγουρα για τον τρόπο που έχουν διαδοθεί σε όλη τη χώρα, προωθώντας κάτι σαν ένα λαϊκό κίνημα ενάντια στο Tea Party, αλλά μια συγκεκριμένη πρακτική, καταγραμμένη σε βίντεο, έχει κυκλοφορήσει ευρέως: το “ανθρώπινο μικρόφωνο”, όπου, λόγω της ανάγκης για άδεια εγκατάστασης μικροφωνικής στη Νέα Υόρκη, οι ομιλητές αναγκάζονται να τεμαχίσουν τις ομιλίες τους σε μικρές, κοφτές προτάσεις, που επαναλαμβάνει το κοινό, και μετά οι πιο πίσω, δημιουργώντας ένα φαινόμενο τόσο βαθιά συγκινητικό, όσο και συχνά αστείο και περίεργα μυστηριακό, όπως δείχνουν τα βίντεο με τη Ναόμι Κλάιν και το Σλάβοι Ζίζεκ.

Είναι λίγο όπως η σκηνή από την έκδοση του Φαρενάιτ 451 (του Ρέυ Μπράντμπερυ) από τον Τριφό, όπου τα άτομα απομνημονεύουν απαγορευμένα βιβλία και περιπλανώνται επαναλαμβάνοντάς τα, μόνο που αυτή τη φορά είναι συλλογικό και άμεσο: όπως το παιχνίδι των κινέζικων ψίθυρων αλλά με φωναχτά αντί για μουρμουρητά, και άμεση επικοινωνία αντί για παρανόηση.

 Στις ΗΠΑ και αλλού, οι διαμαρτυρίες δε φαίνεται να σταματάνε σύντομα. Παρά τις μαζικές συλλήψεις, τις φυλακίσεις, τα πρόστιμα, τις αποτρεπτικές ποινές και την αστυνομική βία, παρά τις αρχές και τα ΜΜΕ που σπαταλάνε τόσο χρόνο, χρήμα και προσπάθειες να παρουσιάσουν τις διαμαρτυρίες ως ανούσιες, δυσάρεστες κι επικίνδυνες, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, και σε πολλές περιπτώσεις μένει εκεί.

 Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η διαμαρτυρία έχει αποτέλεσμα, ότι μερικές συγκεντρώσεις τελικά θα φανούν στις ειδήσεις, ότι η αλληλεγγύη και η επανάκτηση του δημόσιου χώρου χωρίς σεκιουριτάδες, κάμερες κι αστυνομία είναι ένα πράγματι θαυμάσιο πράγμα. Το να πας σε διαδήλωση είναι συχνά ένα αστραπιαίο μάθημα για το πως δουλεύει το κράτος και τα ΜΜΕ, με τις κλασικές απεικονίσεις “κακών διαδηλωτών”, “αφελών χίπηδων”, “άχρηστων φοιτητών” κλπ. Όταν οι διαδηλωτές είναι υπό επίθεση, όταν το κράτος δείχνει την κατασταλτική του πλευρά ξανά και ξανά, άνθρωποι που μπορεί να μην ήξεραν ποτέ πώς είναι να σε αντιμετωπίζουν συνέχεια σαν εγκληματία, αρχίζουν να συνδέουν στο μυαλό τους τις καταστάσεις, να κριτικάρουν την κυριαρχία του κράτους.

 Όπως το έθεσε η Άντζελα Ντέιβις, μιλώντας για τη δικιά της φυλάκιση το 1970:

 Υπήρχε μια σχέση, όπως επέμενε ο Τζωρτζ Τζάκσον, μεταξύ των αυξανόμενων αριθμών πολιτικών κρατούμενων και των φτωχών έγχρωμων που επίσης φυλακίζονταν με αυξανόμενους ρυθμούς. Αν η φυλακή ήταν ο κρατικός προορισμός για ακτιβιστές όπως εγώ, ήταν επίσης μια προσωρινή λύση για κοινωνικά προβλήματα που σχετίζονταν με τη φτώχεια και το ρατσισμό. Αν και η φυλάκιση εξισωνόταν με την αποκατάσταση στην κυρίαρχη αντίληψη τότε, ήταν προφανές σε μας ότι ο βασικός της σκοπός ήταν η καταστολή. Μαζί με άλλους ριζοσπαστικούς ακτιβιστές της εποχής, ξεκινήσαμε να εξερευνούμε τι μπορεί να σημαίνει το να ενώσουμε το κάλεσμά μας για λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους με ένα εμβρυικό κάλεσμα για την κατάργηση της φυλακής.

Οι μαζικές παγκόσμιες διαδηλώσεις είναι απλά η αρχή, τώρα έρχεται η ευκαιρία για πραγματική αλλαγή. Όπως λέει ένα πανό στη Wall Street: “Δεν είμαστε ανοργάνωτοι, απλά η Αμερική έχει πάρα πολλά προβλήματα”. Η Αμερική και όλος ο κόσμος, βασικά.

Πηγή: Guardian

http://ilesxi.wordpress.com