Η υπογραφή του κ. Σαμαρά

Η υπογραφή του κ. Σαμαρά

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Μιλώντας για τα τρέχοντα, θα ήταν αρκούντως ενδιαφέρουσα η άποψη του κ. Καρατζαφέρη, περί δημιουργίας μιας Κούβας της Μεσογείου από τα αριστερά κόμματα, εάν δεν είχε υπογράψει ο κ. Σαμαράς.

Ο κ. Καρατζαφέρης συνηθίζει να παρουσιάζει τα οικονομικά-πολιτικά προβλήματα διηγούμενος ιστοριούλες. Αν και έχει κατακριθεί γι' αυτό, προσωπικά συντάσσομαι με την άποψη του Neil Postman, ο οποίος ισχυρίζεται ότι αυτή η μορφή του λόγου είναι σίγουρα ικανή να εκφράζει αλήθειες για τις οικονομικές σχέσεις, καθώς και για κάθε είδους σχέσεις.

«Εάν βέβαια έχεις καταφέρει να αποκτήσεις αυτό που ο Μπέρτραντ Ράσελ αποκαλούσε "ανοσία στην ευφράδεια"», διαβάζοντας και τις σχετικές ανακοινώσεις των κομμάτων της Αριστεράς, μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις ότι η σχέση μιας Αριστεράς εκτός ευρώ με την Αριστερά εντός ευρώ, δηλαδή η αγαστή συνεργασία των κ. Παπαρήγα, κ. Τσίπρα, κ. Κουβέλη κ.λπ., είναι μάλλον αδιανόητη. Η Κούβα της Ευρώπης μπορεί να περιμένει δι' ολίγον. Εάν ο μέσος Ελληνας δεν μπορεί να γελάσει με όλα αυτά λόγω των συνθηκών ζωής του, μπορεί να γελάσει με... πίστωση.

 

Ηαίσθηση πάντως ότι, μέσω της υπογραφής του κ. Σαμαρά, τα κόμματα του Μνημονίου αυξάνονται κατά ένα (Ν.Δ.) και πλέον εκφράζουν την ίδια γενική πολιτική με απόλυτο τρόπο, απεφεύχθη για τη Ν.Δ. μέσω του τύπου της επιστολής. Σαν τα ρολόγια που δείχνουν μεν την ίδια ώρα, αλλά οι διαφορές κατασκευής είναι εμφανείς. Συνήθως, όπως έγραφε ο Ερνστ Κασίρερ, «η φυσική πραγματικότητα μοιάζει να υποχωρεί καθώς προάγεται η δυναμική των συμβόλων». Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η υπογραφή του κ. Σαμαρά δεν μπήκε στο ίδιο «κάδρο» με τις υπογραφές του κ. Παπανδρέου, οπότε η κοινή υποστήριξη δεν αποκτά κοινό συμβολισμό.

Αν και αντιδεξιός, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την ευφυΐα της κίνησης. Ο κ. Σαμαράς φαίνεται να πλήρωσε χωρίς ιδιαίτερες απώλειες την «επανίδρυση» του πρώην αρχηγού του και τα λάθη του πρώην συγκατοίκου του. Η υπογραφή του δεν μπορεί να λειτουργήσει ως υπόμνηση αλλά και δεν αναδημιουργεί συνεχώς «το παρελθόν». Μια τηλεοπτική μεταφορά της υπογραφής, π.χ. σε ένα προεκλογικό σποτ του ΠΑΣΟΚ από κοινού με τον κ. Παπανδρέου, θα μετάλλασσε και τον τρόπο που σκέφτεται ο καθένας, αφού συνήθως ένα μεγάλο μέρος των σκέψεών μας, δυστυχώς, διαμεσολαβείται τηλεοπτικά· σκεφτόμαστε μέσω εικόνων. Σε «ένα είδος λαϊκού θεάτρου», όπως η τηλεόραση, η λογική των επιχειρημάτων δεν έχει θέση, αφού η παρουσίαση είναι ελλειπτική, ασυνεχής και αποσπασματική, ενώ έχει μάλλον ιδιαίτερη θέση το πιστολάκι των μαλλιών του/της τηλεπαρουσιαστή/στριας, για να παραφράσω λίγο τον Postman.

Ουσιαστικά θα αφαιρούνταν η δυνατότητα από τον κ. Σαμαρά δημιουργίας μιας εναλλακτικής ή τροποποιημένης πολιτικής, ακόμη και στο ίδιο πλαίσιο, άσχετα αν πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορεί να το κάμει. Στην εποχή βέβαια της τηλεοπτικής πραγματικότητας -και οι υπολογιστές τον τύπο της τηλεόρασης ακολουθούν- τα πάντα θα εξαρτηθούν από την ικανότητα των επιτελείων των κομμάτων να ζωγραφίζουν εικόνες.

Λόγω όμως του «συρσίματος» επί τόσον καιρό, το ιδιαίτερο πρόβλημα της κρίσης, καθώς και της αβεβαιότητας που παράγεται είναι η τροποποίηση ή αλλαγή των λεγόμενων «αγορών ρουτίνας». Η ρουτίνα ή η κανονικότητα της επανάληψης των αγορών είναι αναγκαία για μια ήδη δομημένη και κανονικοποιημένη οικονομία. Εάν, φέρ' ειπείν, αλλάξει η ρουτίνα του γρήγορου φαγητού στην Αθήνα και ο καθένας κουβαλάει το κατσαρολάκι μαζί του, όπως το '60, ή αλλάξει η ρουτίνα του τσίπουρου ή του καφέ σε επαρχιακές πόλεις, όπως ο Βόλος, η Λάρισα κ.λπ., η δημιουργία «νέων αγορών ρουτίνας» θα διαρκέσει πολύ και θα είναι πολύ δύσκολη και συγκεχυμένη. «Η απόρριψη ή η τροποποίηση της παράδοσης είναι μια μακρά και άνιση διαδικασία». Η αποκαλούμενη «δημοσιονομική διαχείριση», η οποία επρόκειτο-πρόκειται να γίνει διαφανής, ακόμη διορίζει στις λεγόμενες προσωποπαγείς ή προσωρινές θέσεις στο Δημόσιο. Μία ματιά στα ΦΕΚ τεύχος Γ' από τον Ιανουάριο του 2011 θα σας πείσει.

Ηεμπειρία της αγοράς, κρίνοντας από τα αποτελέσματα του Μνημονίου, λείπει από τη συγκέντρωση των διδακτορικών που έκανε ο κ. Παπανδρέου μέσω του opengov. Ο ίδιος και η ομάδα των συνεργατών που επέλεξε απέτυχαν. Ισως δεν αντελήφθησαν εγκαίρως ποίοι θα ήταν «εντός» και ποίος «εκτός» κυβέρνησης, προεξάρχοντος κόμματος κ.λπ. Εξ ου και οι συνεχείς «διαβουλεύσεις».

Ο κ. Παπαδήμος διαχειρίζεται στην ουσία μια αποτυχία. Ας μην ξεχνάμε ότι οι κανονισμοί-οδηγίες περί χρέους, επιτοκίων, πληθωρισμού και κυρίως μόχλευσης καθορίζονται από το σύστημα της Ε.Ε. και βεβαίως δημιουργούν πολιτικές. Ο κ. Παπαδήμος, λόγου χάριν, ή ο κ. Μόντι θα επιλέξουν πολιτικές ως τεχνοκράτες ή ως πολιτικοί; Καλό θα ήταν οι εκλογές να μην καθυστερήσουν. 

 http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=328402