Ιδού το ερώτημα για την αριστερά

Ιδού το ερώτημα για την αριστερά

Χρήστου Δημήτρης

“Αν δεν ασχοληθούμε με την ανάπτυξη, δεν πρόκειται να δούμε φως” δήλωσε με σοβαρό ηγετικό ύφος, όπως απαιτούν οι περιστάσεις, από έναν υποψήφιο για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο φέρελπις υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος και προσέθεσε πως η χώρα καταρρέει και με την εθνοσωτήρια κυβέρνηση Παπαδήμου. Στα περί ανάπτυξης είχαν προηγηθεί και άλλοι δελφίνοι. Ο κ. Χρυσοχοΐδης, που ανακάλυψε την καταστροφική επίδραση των πολιτικών λιτότητας και του Μνημονίου στην οικονομία και την κοινωνία, και λίγο πριν ο κ. Σκανδαλίδης, που με καθυστέρηση 30 χρόνων θυμήθηκε ότι ο αγροτικός τομέας μπορεί να μεγαλουργήσει και να φέρει πλούτο στη χώρα. Να βουτήξεις έναν βούρδουλα και να τους πάρεις στο κυνήγι όλους αυτούς τους τύπους;

 

ΚΑΠΟΙΟΣ θα μπορούσε να τους απαντήσει πως τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Οι μεταβολές στις ευρωπαϊκές οικονομίες είχαν ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια, όταν η απελευθέρωση του εμπορίου και της κίνησης κεφαλαίων, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, σάρωνε τις εντάσεως εργασίας παραγωγικές διαδικασίες από τις αναπτυγμένες οικονομίες, που, γνωρίζοντας τις εξελίξεις αφού αυτές τις καθόριζαν, είχαν προετοιμαστεί για τη νέα οικονομία που χρειάζονταν. Την οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα χρόνια αυτοί που κυβερνούσαν τον τόπο, έχοντας αποχαυνώσει τους πολίτες με τη μαζική υποκουλτούρα που πουλούσε η τηλεόραση, τον χουλιγκανισμό που άφησαν να γιγαντωθεί στα γήπεδα, με το απέραντο αλισβερίσι του πελατειακού πολιτικού συστήματος, με τη νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και των παράνομων συναλλαγών, με την ξεδιάντροπη διαπλοκή που γιγάντωσε τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες οι οποίοι, αφού απέσπασαν μεγάλο μερίδιο πολιτικής εξουσίας, κατάργησαν τη δημοκρατία στο επιχειρείν εξαφανίζοντας πολύτιμες δημιουργικές δυνάμεις νέων ανθρώπων. Με την ανοχή στα καρτέλ των μεγάλων εγχώριων και πολυεθνικών αλυσίδων στην αγορά, με την ουσιαστική κατάργηση κάθε ελεγκτικού - ρυθμιστικού μηχανισμού. Χωρίς καμία στρατηγική, χωρίς αξιολόγηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, χωρίς κανένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης στην οικονομία της νέας εποχής, παρακολουθούσαν τη διάλυση του εγχώριου παραγωγικού ιστού και την εισβολή ξένων επενδύσεων μόνον ή κυρίως στο λιανικό εμπόριο που σαν συνέπεια είχε τη μεταφορά όλων σχεδόν των κερδών στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας έχουν γίνει ζάπλουτοι από την πολιτική!

ΕΤΣΙ, τα τελευταία χρόνια και ακόμα περισσότερο σήμερα, στις συνθήκες της άγριας ύφεσης με κατάρρευση της εσωτερικής αγοράς, οι τελευταίες μεταποιητικές βιομηχανίες που είχαν απομείνει είχαν δύο δρόμους. Να κλείσουν ή να μεταφερθούν στα Βαλκάνια και την Ασία, διατηρώντας εδώ μόνον το εμπορικό κομμάτι, για να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό, αφού -σχεδόν- όλες είναι εντάσεως εργασίας. Μάλιστα, στην περίπτωση της “Καπνικής Μιχαηλίδης” που έκλεισε τα δύο εργοστάσιά της, το ένα στην Ξάνθη και το άλλο στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας χωρίς δουλειά 2.500 ανθρώπους, η μεταφορά της παραγωγής στο νέο εργοστάσιο στο Σαντάνσκι της Βουλγαρίας (17 χιλιόμετρα από τα σύνορα) τιμήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση με την παρουσία στα εγκαίνια του αντιπροέδρου Θεοδώρου Παγκάλου!

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ τρομάζω απέναντι στο ερώτημα πώς μπορείς να ξαναβάλεις μπροστά αυτή την ολοσχερώς κατεστραμμένη ελληνική οικονομία. Πώς μπορείς να δημιουργήσεις 800.000 κυριολεκτικά νέες (και δυναμικές) θέσεις εργασίας και να βρεις τρόπο να ισοσκελίσεις σύντομα από τομείς όπως είναι ο τουρισμός το ισοζύγιό σου. Πώς; Υπάρχουν δυναμικοί νέοι Έλληνες επιχειρηματίες; Κι αν υπάρχουν, πώς θα τους χρηματοδοτήσεις να αναπτυχθούν, όταν όλες σχεδόν οι τράπεζες έχουν γίνει ζόμπι; Μπορείς να εμπνεύσεις τον ενθουσιασμό, να βγάλεις στην επιφάνεια το μεράκι, τη φαντασία και την εντιμότητα του Έλληνα για να κάνει νέα αρχή; Μπορεί -για παράδειγμα- το φαύλο, λόγω του πελατειακού συστήματος, συνεταιριστικό κίνημα να αναστηθεί εκ της τέφρας του; Πώς γίνονται όλα αυτά;

ΑΝ ΒΡΟΥΜΕ νέες πολιτικές δυνάμεις, που να έχουν κατανοήσει τις τεράστιες εθνικές δυσκολίες, σε αυτό το εξαιρετικά δυσμενές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, να έχουν τη βούληση, τις ιδέες και τις ικανότητες να απελευθερώσουν τη χώρα από τα μακροχρόνια δεσμά και τη φτώχεια που μας επιβάλουν οι δανειστές, αν βρούμε δυνάμεις να τιμωρήσουν τους πολιτικούς που ασέλγησαν, έκλεψαν και πρόδωσαν τον ελληνικό λαό, μπορούμε να ελπίζουμε πως αυτός ο αγώνας αξίζει και είναι καθήκον όλων μας. Μπορούμε; Θα αφήσουμε τον ελληνικό λαό που ψάχνει το καινούργιο, να μας πλησιάσει και να μας ενώσει χωρίς να μας φοβάται ή θα αφήσουμε τους σαλτιμπάγκους του δικομματισμού να μεταμφιεστούν -πάλι- σε σωτήρες; Ιδού το ερώτημα σύντροφοι.

 http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=659971