Χρειάζεται η Ελλάδα "μικρότερο" κράτος; 

 

Tου Γιάννη Τσιρώνη.

  

tvxsteam tvxs.gr/node/79628

Πολιτικοί, οικονομολόγοι, ακόμα και πρωθυπουργοί λοιδορούν, εδώ και αρκετά χρόνια, το ελληνικό δημόσιο. Το ελληνικό δημόσιο ευθύνεται για τις επιχειρήσεις που κλείνουν, το χρέος, το έλλειμμα και κάθε παθογένεια της χώρας. Δεν απέχει ο καιρός που πιθανά το ελληνικό δημόσιο θα ενοχοποιηθεί για την ανομβρία, τον υποβιβασμό του Ηρακλή ή την νόσο του Αλτσχάιμερ.

Οι πολέμιοι του ελληνικού δημοσίου μπορούν να καταταγούν σε 3 κατηγορίες:

 

Τους οπαδούς του φιλελευθερισμού, που ονειρεύονται μία κοινωνία χωρίς δημόσια διοίκηση. Η σύγκρουσή τους με τους οπαδούς της αριστεράς έχει πια χαρακτήρα θρησκευτικού μένους. Φυσικά παγκόσμια οι χώρες που έχουν δημόσια έξοδα κάτω από το 35% του ΑΕΠ, όπως ονειρεύονται οι οπαδοί του φιλελευθερισμού, είναι κάτι χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής, σαν την Μποτσουάνα. Παρά το γεγονός ότι δεν υφίσταται κανένα ισχυρό κράτος που να πρόκοψε με τις ιδέες των φιλελεύθερων, και παρά το γεγονός ότι η τελευταία παγκόσμια κρίση οφείλεται στην αποτυχία της «αυτορύθμισης» και της «αυτοκάθαρσης» των αγορών, οι άνθρωποι δικαιούνται να ονειρεύονται, όπως κάποιοι σταλινικοί εξακολουθούν να θεωρούν την σταλινική κοινωνία πρότυπο, που συκοφαντήθηκε από τους εχθρούς της. Το κακό στην περίπτωσή μας είναι ότι αρκετοί από τους «γιατρούς» του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) είναι οπαδοί του φιλελευθερισμού, που βρήκαν... «πτώμα» για να κάνουν τα πειράματά τους.

Μια μεγάλη μερίδα πολιτών, που ταλαιπωρείται από την αναλγησία και την ανικανότητα που συναντά στο ελληνικό δημόσιο. Συνδυάζοντας το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ευνοημένοι μισθολογικά σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, το μένος σε βάρος τους φτάνει σε επίπεδο θρησκοληψίας. Φυσικά όσοι πνέουν τα μένεα σε βάρος του δημοσίου, στην πραγματικότητα ονειρεύονται ένα αποτελεσματικό δημόσιο και όχι ένα διαλυμένο δημόσιο, όπως ονειρεύονται οι οπαδοί του φιλελευθερισμού.

Οι φυσικοί αυτουργοί της αναξιοκρατίας και της αναποτελεσματικότητας του δημοσίου, που είναι και η πιο βδελυρή και κατάπτυστη κατηγορία: πολιτικοί και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, που επί δεκαετίες βόλευαν τα δικά τους παιδιά, καταστρατηγούσαν κάθε έννοια αξιοκρατίας στην διοίκηση των δημόσιων επιχειρήσεων, και πίεζαν αφόρητα για ευνοϊκές συναλλαγές με συγκεκριμένες επιχειρήσεις, όλοι όσοι απομύζησαν αποθεματικά ταμείων και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, σήμερα ενοχοποιούν ολόκληρη την δημόσια διοίκηση, για να διαχυθεί η δική τους ευθύνη σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους. Πολλοί από αυτούς, σε οποιαδήποτε καπιταλιστική ή σοσιαλιστική δημοκρατία, θα έπρεπε να είναι βαθειά στην φυλακή, αλλά δυστυχώς εδώ «φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Τουλάχιστον στην γνωστή κωμωδία ο Μαυρογιαλούρος διασώζει την υπόληψή του παραιτούμενος. Οι πραγματικοί Μαυρογιαλούροι δεν παραιτούνται, δεν λογοδοτούν και αντίθετα παριστάνουν τους κατήγορους και τους εισαγγελείς σε βάρος των υφισταμένων τους. Ωρύονται σε βάρος της διαφθοράς, που οι ίδιοι καλλιέργησαν.

Τι πρέπει να γίνει για να βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο; Χρειάζεται μικρότερο ή μεγαλύτερο δημόσιο; Αν απαλλαγούμε από αριστερίστικες ή νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, θα ανακαλύψουμε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται μικρότερο δημόσιο. Ακόμα και η εξόχως νεοφιλελεύθερη έκθεση της "Μακ Κίνσεϊ", που παραγγέλθηκε από τον ΣΕΒ και την "ένωση ελληνικών τραπεζών", παραδέχεται ότι το ελληνικό δημόσιο είναι μικρό σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, όπως άλλωστε φαίνεται και στον πίνακα.

Αν μάλιστα υπολογίσουμε τα δυσπρόσιτα νησιά και τους ορεινούς όγκους, τα κόστη των δημόσιων υπηρεσιών πολλαπλασιάζονται. Η ολλανδική δημόσια ραδιοτηλεόραση εξυπηρετεί όλη την χώρα με μία κεραία, όταν η ελληνική έχει αναγκαστικά χιλιάδες αναμεταδότες.

Αυτό όμως που φαίνεται στην μελέτη, είναι η δραματική αναποτελεσματικότητα του ελληνικού δημοσίου, μακράν η χειρότερη σε όλη την ευρωζώνη. Οι στρατηγικές επενδύσεις στα σιδηροδρομικά δίκτυα, στις πολεοδομικές παρεμβάσεις, στην παιδεία και την καινοτομία, η προώθηση των ελληνικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές, οι υποδομές για ποιοτικό τουρισμό, προϋποθέτουν έναν δημόσιο τομέα που θα απασχολεί περισσότερους υπαλλήλους από σήμερα, αλλά με προστιθέμενη αξία για την οικονομία. Για αυτόν τον λόγο μικρές οικονομίες όπως η Δανία ενώ έχουν μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, δεν έχουν δημοσιοοικονομικό πρόβλημα.

Το ιστορικό στοίχημα λοιπόν είναι η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού του δημόσιου τομέα εκεί που υπάρχει ανάγκη, και όχι η οριζόντια συρρίκνωσή του, που μερικές φορές αγγίζει και τα όρια της γελοιότητας, όπως στην περίπτωση της "κτηματολόγιο Α.Ε." που ενώ δεν χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και ενώ έχει ύψιστης προτεραιότητας έργο, τους δασικούς χάρτες, την κτηματογράφηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, υφίσταται μείωση του προσωπικού κατά 10% με την δικαιολογία ότι η εργασιακή εφεδρεία δεν μπορεί να γίνει... επιλεκτικά.

Ήτανε στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο Πάγκαλος...

* Ο Γιάννης Τσιρώνης είναι στέλεχος των "οικολόγων πράσινων"

Πηγή: Προοδευτική πολιτική