Το νέο σχολείο του Μνημονίου: υποταγή, φτώχεια, καταστολή

Το νέο σχολείο του Μνημονίου: υποταγή, φτώχεια, καταστολή

Συντάκτης: apostada

Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση  αφού μετέτρεψε σε ερείπια κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, έβαλε στο στόχαστρο τον κόσμο της εκπαίδευσης, στο όνομα του γνωστού μπατσοκικού  ψευτοδιλήμματος «Ή αλλάζουμε ή…». Μέσα από διαδικασίες ολοκληρωτικές που οδηγούν σταδιακά στην πιο αντιδραστική εκπαιδευτική απορρύθμιση, η επίθεση της κυριαρχίας ποντάρει στον τρόμο που προκαλεί η κρίση και με τις ευλογίες του επίσημου συνδικαλισμού, των Μ.Μ.Εξαπάτησης και άλλων φασιστοειδών οδεύει ακάθεκτη προς την κατεδάφιση του κόσμου της εκπαίδευσης. Από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, τα πειράματα στην εκπαίδευση δεν σταμάτησαν. Τα τελευταία χρόνια όμως και ιδιαίτερα με τις μεταρρυθμίσεις  Κοντογιαννόπουλου, Αρσένη, Γιαννάκου, οι αλλαγές αυτές βρήκαν κοινή συνιστώσα την προσαρμογή στις ανάγκες της ελεύθερης, δίχως όρια και φραγμούς, αγοράς.

 

Πρώτα ο μαθητής…

Οι εμπνευστές του Νέου Σχολείου, όπως το ονόμασαν, μέσα από μια κακοστημένη προπαγάνδα απαξίωσης μαθητών και εκπαιδευτικών, βάσει αποτελεσμάτων στο ευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης Pisa, κατέθεσαν «νύχτα» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) το πολυνομοσχέδιο-σκούπα  του υπουργείου Παιδείας στη Βουλή, επιβάλλοντας μνημόνιο και στα σχολεία.  «Πρώτα ο μαθητής», «η τσάντα στο σχολείο» «το ψηφιακό σχολείο» «το Νέο Σχολείο»: μερική από την κρατική συνθηματολογία που επιστρατεύτηκε ασελγώντας πάνω στη νοημοσύνη μας.
Τις συνέπειες του νεο-οργουελιανού σχολείου τις βιώνει καθημερινά πρώτα ο μαθητής:
Το διδακτικό ωράριο- η υποχρεωτική παραμονή στα σχολικά κελιά- αυξάνεται κατά μία ώρα από την Α΄ δημοτικού ενώ ταυτόχρονα προστίθεται το μάθημα των Αγγλικών στο πρόγραμμα των εφτάχρονων μαθητών. Η σχολική τσάντα φαντάζει ασήκωτη όπως και η ύλη των μαθημάτων, γι’ αυτό άλλωστε το υπουργείο με πρόσφατη εγκύκλιο προς όλα τα σχολεία εκδηλώνει την ανησυχία του. Το σύστημα χρειάζεται καμπουριασμένες συνειδήσεις και όχι γυρτές τις πλάτες των αυριανών υπηκόων του. Ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη επεκτείνεται στους 30 και οι σχολικές αίθουσες συγχρωτίζονται ασφυκτικά, ως αποτέλεσμα καταργήσεων τμημάτων και συγχωνεύσεων των σχολικών μονάδων. Οι τάξεις υποδοχής, τα τμήματα ένταξης και η ενισχυτική διδασκαλία υπολειτουργούν ή καταργούνται υπό το πρίσμα της λογικής του Νέου Σχολείου που τα τοποθετεί στη σφαίρα της περιττής πολυτέλειας.

Παράλληλα, καταγράφονται σαρωτικές αλλαγές στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το «νέο» Λύκειο υποτάσσεται στις «νέες ανάγκες», που διαμορφώνουν το κεφάλαιο και η αγορά εργασίας. Είναι σαφές ότι το Λύκειο δεν αποδεσμεύεται από την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο και παραμένει υποταγμένο σε αυτή, πλουτίζοντας  τον φροντιστηριά της γειτονιάς. Το νέο μοντέλο αξιολόγησης  των μαθητών είναι συστηματικό και σε καθημερινή βάση, αφού δεν στηρίζεται μόνο στις εξετάσεις, αλλά τόσο σε εργασίες όσο και «στο συνολικό έργο και τη συνολική προσπάθεια». Πλέον θα αξιολογείται ακόμη και «η συμμετοχή σε κοινωνικές και περιβαλλοντικές εκδηλώσεις», σύμφωνα με δήλωση της υπουργού,  φωτογραφίζοντας καταφανώς τους καταληψίες μαθητές. Ο ορισμός από τα Πανεπιστήμια των μαθημάτων στα οποία θα εξετάζονται οι μαθητές για την εισαγωγή τους σε αυτά, καθώς και των συντελεστών πρόσβασης σε καθένα από αυτά τα μαθήματα, προμηνύουν εξετάσεις εισαγωγής πολλών ταχυτήτων, που θα βάζουν εξαρχής  ταξικούς φραγμούς, θα αποδίδουν την ευθύνη επιτυχίας-αποτυχίας αποκλειστικά στον υποψήφιο και τις επιλογές του και όχι στο ίδιο το εξεταστικό σύστημα, ενώ σηματοδοτούν σαφώς και λιγότερες επιλογές σε σχολές. Ευελιξία, δεξιότητες, επιχειρηματικότητα,  ανταγωνιστικότητα,  ευρωπαϊκή ιδέα είναι τα νέα όπλα με τα οποία το κράτος επιτίθεται στην παιδική ηλικία.

Το φτωχό σχολείο του ΔΝΤ…

Αν όλα τα παραπάνω σκιαγραφούν αδρά τις αλλαγές στην εκπαιδευτική διαδικασία, η εγκατάλειψη των ιδρυμάτων και η άρνηση κάλυψης των στοιχειωδών αναγκών μαθητών και εκπαιδευτικών αποστομώνει εμφατικά και τον τελευταίο δύσπιστο.  Αρκεί να αναλογιστούμε την ελλιπέστατη, υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων, την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης (μείωση άνω του 50% της χρηματοδότησης για κάλυψη των λειτουργικών εξόδων των σχολείων όλης της χώρας), τους κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, τις περικοπές στους πενιχρούς μισθούς τους, την έλλειψη σε προσωπικό, τη στελέχωση με εκπαιδευτικούς εργασιακού καθεστώτος γαλέρας, τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων που προοιωνίζει το σχέδιο «Καλλικράτης», τα πάμπολλα κτιριακά προβλήματα και την εκτίναξη της τιμής του πετρελαίου στα ύψη, που θα κρατήσει φέτος τις σχολικές αίθουσες παγωμένες.
Επιπλέον ήδη από το Σεπτέμβριο  εφαρμόζονται πιλοτικά μέθοδοι αξιολόγησης της σχολικής μονάδας που στοχεύουν στην αποτίμηση της αποδοτικότητας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και ως προς την εσωτερική λειτουργία τους και ως προς την ανταπόκριση του προϊόντος τους (απόφοιτοι) στις ανάγκες της οικονομίας.  Το «νέο σχολείο»,  το  αποτελεσματικό σχολείο,  είναι αυτό που κατορθώνει να υλοποιεί τους θεσπισμένους σε εθνικό επίπεδο στόχους και χρηματοδοτείται ανάλογα με τον βαθμό υλοποίησής τους. Εφ’ εξής η επιβίωση μιας σχολικής μονάδας θα εξαρτάται από τη σχετική θέση της στην εκπαιδευτική αγορά, από την ικανότητα προσέλκυσης χορηγών, από τον αριθμό αλλοδαπών μαθητών που φοιτούν σε αυτή κτλ. Παράλληλα, η κρατική προπαγάνδα περί ψηφιακού ή πράσινου σχολείου καταρρέει μαζί με τους σοβάδες από τα ταβάνια (ή και ολόκληρα τα ταβάνια) σχολείων της χώρας. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα καταγράφτηκαν ατυχήματα στο ΤΕΕ  Ειδικής Αγωγής,   Ν. Ιωνίας Βόλου, στο Μουσικό Γυμνάσιο Ζακύνθου, στο 1οΔ.Σ Κορυδαλλού, σε Γυμνάσιο στο Μπραχάμι με θύματα τραυματισμών μαθητές και διδάσκοντες. Την ίδια ώρα,  διάφορες βιομηχανίες τροφίμων και αλυσίδες φαστ φουντ παραδίδουν μαθήματα αγωγής υγείας, πολυεθνικές της αυτοκινητοβιομηχανίας διδάσκουν «κυκλοφοριακή αγωγή», εταιρίες προφυλακτικών εκπαιδεύουν στη σεξουαλική αγωγή, ενώ ο ΣΕΒ μυεί τους μαθητές στην επιχειρηματικότητα.
Την εξαντλητική λίστα με τις αλλαγές σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια κλείνει το ξεπάτωμα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των Πανεπιστημίων, η θέσπιση του Εθνικό Πλαίσιου Επαγγελματικών Προσόντων, η ποινικοποίηση των μαθητικών και φοιτητικών αγώνων, η υποβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης και φυσικά η αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Για την επανοικειοποίηση της δημιουργικότητας…

Συνοψίζοντας, στο σύγχρονο σχολείο  η εκπαιδευτική διαδικασία θεωρείται πλέον μια επιχειρηματική δραστηριότητα της οποίας το αποτέλεσμα πρέπει να ελεγχθεί, να τυποποιηθεί και να καταναλωθεί. Γνώσεις και δεξιότητες «ευέλικτες» και φθηνές, που γρήγορα αποχτιούνται και γρήγορα χάνονται θα αποτελέσουν τα εφόδια για τη «νέα εποχή» της βαρβαρότητας. Στις απόψεις περί  αποτελεσματικότητας όπου η λειτουργία του σχολείου περιγράφεται με όρους  παραγωγικής διαδικασίας, καλούμαστε να αντιτάξουμε το ιστορικό μας πεπρωμένο: την εξέγερση. Ο μοναδικός δρόμος που ανοίγεται μπροστά είναι η αποθεσμοποίηση του σχολείου και το αναφαίρετο δικαίωμά μας να μαθαίνουμε αυτό που θέλουμε αντί αυτού που είναι χρήσιμο για την κυριαρχία. Το σχολείο-στρατώνας, φθηνή λύση για το κεφάλαιο όπου θα παρκάρονται τα παιδιά των απασχολήσιμων, θα αποτελέσει μια από τις προϋποθέσεις για την αναδιάρθωση του συστήματος. Επιτέλους, σε μια περίοδο ψευδεπίγραφης “καινοτομίας” το «νέο σχολείο» σε τίποτα δεν διαφέρει από το παλιό: η εξόντωση και η αλλοτρίωση των μαθητών-τριών, η αποκοπή τους από το κοινωνικό γίγνεσθαι, η εδραίωση βλαβερών για τον άνθρωπο “εργαλειακών” νοοτροπιών, ο καταστροφικός του ρόλος στις ζωές των ανθρώπων, ας γίνουν οι αφορμές για άγριες απεργίες και καταλήψεις.
Ο αγώνας αυτός για ένα άλλο σχολείο, ραμμένο όχι στα μέτρα της εξουσίας και της ελεύθερης αγοράς μα της κοινωνίας, ταυτίζεται με τον αγώνα ενάντια στην εξουσία και στον ακρωτηριασμό της ελευθερίας, για έναν κόσμο με βάση του την ισότητα και την ελευθερία.

http://apatris.info