Η κρίση δεν ανακυκλώνεται

 

Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο Συγγραφέα

Και ενώ ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είναι οι κερδοσκόποι που εκβιάζουν και φρενάρουν τις συνομιλίες για το PSI και ενώ σφάζονται στην ποδιά των αγορών κυβερνήσεις και κράτη ολόκληρα, καθότι έχουν καταστεί οι αγορές άυλες θεότητες, βλέπουμε πως οι ηγέτες της ΕΕ είναι τα πιόνια που παίζουν το παιχνίδι της λιτότητας και βλέπουμε τη Μέρκελ να φανερώνει και να επιδεικνύει το πνεύμα τιμωρίας με το δάχτυλό της, που γλείφει το μέλι των κερδών που αποκομίζει η Γερμανία από την αύξηση των εξαγωγών της.

 

Ολοι τους, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχονται πως ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλα βάρη και πως τα μέτρα που παίρνονται δεν βοήθησαν στην αποπληρωμή του χρέους, ούτε στη μείωση του ελλείμματος. Πώς γίνεται λοιπόν να επιμένουν και οι κυβερνώντες, με προεξάρχοντα τον κ. Παπαδήμο, και να απειλούν πως αν δεν παρθούν κι άλλα επώδυνα βεβαίως βεβαίως μέτρα, τότε θα πτωχεύσουμε και θα μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη; Δηλαδή, μέχρι τώρα δεν έχουμε φτωχύνει; Ούτε ζούμε την καταστροφή; Η ανεργία, η εφεδρεία, οι απολύσεις, η μείωση των μισθών και των συντάξεων, το κλείσιμο των καταστημάτων και των μικροεπιχειρήσεων τι είναι; Τα χαράτσια που επιβάλλονται τι είναι; Και το χειρότερο, το ψυχολογικό τραλαλά που συγκλονίζει την αγορά τι είναι; Και η απογοήτευση, η ανασφάλεια και ο φόβος που διακατέχουν τους νέους τι είναι;

Μπορούν στο ΠΑΣΟΚ να είναι προσηλωμένοι στις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη αρχηγού και να μην έχουν χρόνο να επανεξετάσουν τα έργα τους που μας οδήγησαν έως εδώ. Μπορούν στη ΝΔ να συγκυβερνούν και να αντιπολιτεύονται, με την προσδοκία να κερδίσουν στις επερχόμενες εκλογές κουκουλώνοντας τις δικές τους κυβερνητικές ευθύνες που προϋπήρξαν για να φτάσουμε έως εδώ. Το πολιτικό παιχνίδι είναι στημένο και το πολιτειακό σύστημα σε μεγάλο βαθμό ξοφλημένο. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, μπορεί να γίνει επαναστατημένος, η ανάγκη και η απελπισία να τον ωθήσουν σε νέες καταστάσεις που ήδη κυοφορούνται, από όπου θα ξεπηδήσουν ριζικές ανατροπές που έχουν να κάνουν με τις κυρίαρχες δομές και με τα θεμέλια του ίδιου του συστήματος της εκμετάλλευσης και της γενικής καταστολής.

Ως γενικευμένες αντιλήψεις είναι πολύ ωραία όλα αυτά, καθότι καλύπτουν και μια γενική θεωρία επαναστατική. Μόνο που χρειάζεται πλέον να γίνονται λιανά τα πράγματα και συγκεκριμένα. Χρειάζεται επαναστατικό κυβερνητικό πρόγραμμα και το πολιτικό υποκείμενο που θα το εφαρμόσει. Πώς όμως θα γίνει αυτό; Αν παρατηρήσουμε την οικονομική, χρηματοπιστωτική και νομισματική κρίση, θα δούμε πως είναι κρίση πρωτίστως πολιτική, συνεπώς βαθύτατα πολιτιστική κρίση αξιών, όπου το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει να υποστεί λοβοτομή από τους κρατούντες που θέλουν να φτιάξουν τον πλήρως υποταγμένο και εξαχρειωμένο νέο άνθρωπο. Στο μεταίχμιο αυτό αποτυγχάνει και η Δημοκρατική δικτατορία. Οι επερχόμενες συγκρούσεις δεν μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικές και εκτονωτικές, γιατί τότε γίνονται και ανακυκλώσιμες, που το σύστημα αφομοιώνει.

 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=63602714