Άσκηση πανικού

του Κώστα Γιαννακίδη

 

Η βασιλόπιτα έχει γέμιση ευρώ, αλλά γεύση δραχμής. Και εκείνη τη μυρωδιά που έβγαινε από το χιλιάρικο, βουτηγμένη στην υγρασία. Λογικό. Τις τελευταίες τρεις μέρες η κυβέρνηση αναφέρεται χωρίς αναστολές στον κίνδυνο επιστροφής στη δραχμή. Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του ο πρωθυπουργός είπε πως εθνικός στόχος είναι η παραμονή στη σφαίρα του ευρώ. Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος μας υπενθύμισε ότι δραχμή σημαίνει και χώρα σε ασπρόμαυρο φιλμ, επιστροφή στα '50ς. Ο πρόεδρος της Έθνικής Τράπεζας και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών εκτιμά ότι η παραμονή στην Ευρωζώνη θα κριθεί εντός του πρώτου τριμήνου του έτους. Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας λέει ότι χρειάζεται μάχη για να μείνουμε με ευρώ στην τσέπη.

 

Υποθέτω ότι μετά από όλα αυτά στις ελβετικές Άλπεις δεν βόσκουν γουρουνάκια, αλλά κουμπαράδες από την Ελλάδα. Προσωπικά ξέρω αρκετούς ανθρώπους που έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό. Νομίμως, με εμβάσματα. Και μεταξύ μας, δεν βρίσκω τον λόγο για να μην το κάνουν. Όταν η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες που διορίζονται απ' αυτήν θεωρούν πιθανό το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή, το να κρατήσεις τα χρήματα σου στην Ελλάδα δείχνει συγκινητικά πατριωτικό και εξόχως ηλίθιο. Και επειδή όταν κρατάς χρήματα λειτουργείς με τη λογική και όχι με το συναίσθημα, το πιθανότερο είναι μετά από όλα αυτά να στείλεις τα λεφτά έξω, να πηγαίνεις να τα βλέπεις στις γιορτές και, αν όλα πάνε καλά, να τα φέρεις πίσω. Αλλά και αν τίποτα δεν πάει καλά, μπορείς να τα φέρεις πίσω και να αγοράσεις φιλέτο στην τιμή ενός καρβελιού.

Ασφαλώς η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες τα ξέρουν αυτά. Ούτως ή άλλως, εδώ και ένα χρόνο τα ευρώ φεύγουν από τις ελληνικές τράπεζες όπως το νερό μέσα από τα χέρια. Τότε προς τι οι δηλώσεις; Θα πείτε ότι απευθύνονται προς την κοινή γνώμη, ζητώντας συνέπεια στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων και ανοχή στην επιβολή των μέτρων. Μόνο που παρά τα όσα λέμε για τη φύση της κρίσης και την ποιότητα της δημοκρατίας μας, η κοινή γνώμη ουσιαστικά παρακολουθεί και ανέχεται, δίνει τη μάχη της επιβίωσης με αξιοπρέπεια. Εν τέλει οι πολίτες δεν κάνουν μεταρρυθμίσεις. Τις απαιτούν ή τις υπομένουν -εξαρτάται από ποια πλευρά βλέπεις και ζεις τα πράγματα.

Η κεφαλή της κυβέρνησης και οι τραπεζίτες απευθύνονται σε αυτούς που οφείλουν να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις, στους υπουργούς και στα στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Και αυτοί με τη σειρά τους συμφωνούν. Πρόκειται για μία γελοία κατάσταση, σαν να καίγεσαι, να φωνάζεις για βοήθεια, αλλά να μην πιάνεις έναν κουβά νερό. Τα τελευταία δύο χρόνια το σενάριο της δραχμής ακούγεται με ένταση που αυξάνεται. Στην αρχή ήταν αστείο. Μετά έγινε προσβλητικό ή και επικίνδυνο ως διατύπωση -περίπου όπως ήταν το «κούρεμα». Τώρα από υπονοούμενο φάρσας γίνεται τίτλος πιθανής τραγωδίας. Και δεν είναι πλέον προειδοποίηση. Είναι άσκηση πανικού. 

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=11497