Η κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός Σόιμπλε

 

 Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Ευτυχώς ο Σόιμπλε δεν ξέρει ελληνικά. Έτσι μάλλον δεν θα του κοινοποιηθεί ο πλούτος όσων θα γραφούν αυτές τις μέρες εναντίον του. Ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, είναι πραγματικά από τους πιο συντηρητικούς πολιτικούς στην Ευρώπη. Οι πολιτικές του θέσεις επεκτείνονται από την υποστήριξη των βομβαρδισμών στο Ιράκ, έως την αποδοχή του Γκουαντάναμο και την επέμβαση του γερμανικού στρατού στις διαδηλώσεις στην Γερμανία. Στην Ελλάδα από την Τετάρτη έχει μετατραπεί στον κακό λύκο στο παραμύθι όπου κινδυνεύει η ελληνική κοκκινοσκουφίτσα. Αφού υπέγραψε το μνημόνιο βέβαια.

 

Ο Σόιμπλε θα καταδειχθεί ως η αιτία των κακών. Ο σάκος του μποξ για τις «πατριωτικές» κραυγές που θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν εικόνα εθνικής υπερηφάνειας με την αντιπαράθεση μαζί του. Αφού υπέγραψαν το μνημόνιο, ξαναλέω. Στο τέλος βέβαια, οι κυνηγοί του έθνους, θα σκοτώσουν τον κακό λύκο-Σόιμπλε και θα βγει από την κοιλιά του ,τροφαντό και εν ζωή το θύμα του. Ο Βενιζέλος-κοκκινοσκουφίτσα, για να κάνει δηλώσεις σωτηρίας.

Η στάση του Σόιμπλε, μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς τρόπους. Δια των δηλώσεων και των απαιτήσεών του, το γερμανικό οικονομικό κατεστημένο βάζει το μάξιμουμ των απαιτήσεων απέναντι σε μια υποτακτική κυβέρνηση που δεν τόλμησε να κάνει διαπραγματεύσεις ακόμη και όταν είχε τη δυνατότητα. Υπάρχει πιθανότητα, ο Σόιμπλε απλώς να καθησυχάζει τις φωνές του κατεστημένου (πρόεδρος Bosch πχ),που ζητούν την έξοδο της Ελλάδας από ευρωζώνη) και την τιμωρία της μέσα από μια λογική οικονομικού προτεσταντισμού (αμαρτήσατε θα τιμωρηθείτε).

Το πρόβλημα δεν είναι ο Σόιμπλε, η λεπτομέρεια, αλλά το κάδρο. Η γενική εικόνα. Σε αυτή την εικόνα, η Ελλάδα θα είναι εκτός ΕΕ και πτωχευμένη. Ο φόβος δηλαδή που χρησιμοποιήθηκε για την υπογραφή του μνημονίου θα είναι το αποτέλεσμα που εκ των πραγμάτων θα προκύψει αλλά χειρότερα.

Η ΕΕ είναι πλέον μια προβληματική κατάσταση και το ευρώ περισσότερο. Η Γερμανία έχει τρεις επιλογές:

Επιλογή πρώτη: Προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποτελέσει μια πραγματική οικονομικοπολιτική ολοκλήρωση και όχι μια τεχνητή νομισματική ένωση. Όπως οι ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει κεντρικές πολιτικές αποφάσεις, ενιαία οικονομική πολιτική και βέβαια μεταφορά των χρεών στην Ένωση και των πλεονασμάτων στις περιοχές που έχουν ανάγκη.

Επιλογή δεύτερη: Διαλύει την ΕΕ και δημιουργεί μια νέα ολοκλήρωση με τις βόρειες χώρες με τις οποίες εμφανίζει οικονομικές αντιστοιχίες.

Επιλογή τρίτη: Αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ βέβαια, θεωρώντας πως δικαιούται να εισπράξει μόνη τα αποτελέσματα της γερμανικής οικονομικής ευρωστίας. Εδώ μπαίνουν άλλα θέματα βέβαια αλλά ελπίζει ότι θα τα επιλύσει στο μέλλον.

Το πρώτο σενάριο είναι απίθανο. Γιατί η Γερμανία και η Γαλλία να δεχθούν τα χρέη των άλλων και να μοιράσουν τα πλεονάσματα; Είναι πολύ ευρωπαϊκό σενάριο για να είναι αληθινό. Στις δύο άλλες περιπτώσεις, η Ελλάδα είναι εκτός ευρώ και πτωχευμένη. Γιατί το μνημόνιο την έχει οδηγήσει στην ύφεση, με ένα χρέος (λόγω αγγλικού δικαίου) που δεν μπορεί να κουρέψει.

Η χώρα έχασε την ευκαιρία να κηρύξει στάση πληρωμών μέσα στο ευρώ, να απειλήσει έστω, αποκτώντας την διαπραγματευτική δυνατότητα που θα εξασφάλιζε κούρεμα του χρέους και στη συνέχεια μια αναπτυξιακή πολιτική. Αυτό που συνέβη είναι τραγικό. Κατάφεραν να δημιουργήσουν στην κοινή γνώμη την εντύπωση πως η στάση πληρωμών, είναι η «πτώχευση» άρα η φτώχεια της Ελλάδας. Ενώ είναι η απόφαση να μην πληρώνεις τους δανειστές.

Το σύνολο των νέων δανείων μας πάνε σε αποπληρωμή παλιών τόκων και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στην πραγματικότητα των τραπεζιτών στους οποίους θα δώσουμε λεφτά για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες που προέκυψαν από θαλασσοδάνεια στον εαυτό τους και καταχρήσεις δισεκατομμυρίων, χωρίς να πάρουμε μετοχές. Παραδόξως ο αγαπημένος νόμος της αγοράς, παύει να ισχύει και το κράτος γίνεται κρυφοκομμουνιστής.

Στην επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε τις προηγούμενες ημέρες για το πόσο κακιά είναι η «άτακτη χρεοκοπία» συναντάς τεράστιους δράκους άγνοιας που μέσα από τη λεκτική σύγχυση προσπαθούν να φτάσουν σε πολιτικά συμπεράσματα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση κάποιου αλβανού συναδέλφου που ζει στην Ελλάδα. Στο blog του (το οποίο παρακολουθώ και μάλιστα μ’ αρέσει) έχοντας προφανώς και ο ίδιος τη σύγχυση μεταξύ φτώχιας σε μιας χώρα και στάσης πληρωμών (πτώχευσης) έγραψε ένα κομμάτι στο οποίο περιέγραφε με μελανά χρώματα ό,τι έζησε στην Αλβανία μετά την πτώση του καθεστώτος. Πήγαινες, γράφει, να πάρεις ψωμί από τον φούρνο και δεν υπήρχε φούρνος. Ξύπναγες και έλειπαν τα κεραμίδια του σπιτιού σου. Δεν περιγράφει καμία στάση πληρωμών γιατί απλώς δεν υπήρξε τέτοια. Περιγράφει την φτώχεια στην Αλβανία λόγω άλλων παραγόντων. Αυτό λοιπόν το άρθρο, ο σεμνός συνάδελφος, το είδε να γίνεται μπεστ σέλερ στα μεγαλύτερα site της χώρας, τα οποία και προχώρησαν στην επιχειρηματολογία «να ψηφιστεί το μνημόνιο να μην γίνουμε Αλβανία».

Η χρεοκοπία δεν είναι φτώχεια προφανώς. Αντιθέτως στην κρίση που δεν επιλύεται με στάση πληρωμών, ένα κομμάτι του πληθυσμού πεινάει, ενώ ακόμη και αυτοί που έχουν αποταμιεύσεις, φοβούνται να τις εκθέσουν σε οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία με τον φόβο του αβέβαιου μέλλοντος. Δηλαδή υποφέρει όλη η χώρα.

Χρησιμοποιήθηκε ακόμη και το επιχείρημα «τι θα τρώμε» αφού θα πηγαίναμε σε χρεοκοπία. Ό,τι και τώρα είναι η απλή απάντηση. Αφού τίποτα από τα δάνεια δεν πάει στη χώρα αλλά στην πληρωμή δανείων, θα ζούσαμε με αυτά που ζούμε και τώρα. Απείλησαν ακόμη και με έλλειψη πετρελαίου και τροφίμων. Μα το κράτος δεν είναι αυτό που αγοράζει πια πετρέλαιο και τρόφιμα. Το κάνουν οι εταιρείες.

Υπολογίζεται πως μια κίνηση στάσης πληρωμών θα επηρέαζε αρνητικά το ΑΕΠ κατά 0,5%. Με το μνημόνιο θεωρείται βέβαιο πως θα φτάσουμε στο 2%.

Τώρα λοιπόν η κοκκινοσκουφίτσα τριγυρνάει στο δάσος και τσιρίζει πως θα την φάει ο λύκος. Το τραγικότερο όλων είναι πως όταν θα αναγκαστούμε να πάμε σε χρεοκοπία (τότε ναι, θα είναι άτακτη γιατί δεν θα την έχουμε επιλέξει, αλλά θα την επιβάλουν),το χρέος μας δεν θα μπορεί να κουρευτεί λόγω του μνημονίου. Και όσοι το υπέγραψαν θα λένε «είδατε τι πάθαμε με την χρεοκοπία;». Μη λέγοντας βέβαια πως δεν ήταν η χρεοκοπία που εμείς επιλέξαμε την κατάλληλη στιγμή. Η κοκκινοσκουφίτσα βεβαίως θα μεγαλώνει μια χαρά. Θα έχει αποθέματα, καταθέσεις και ίσως υπομονή να πάρει μέρος και στο παραμύθι του μέλλοντος.

 http://www.lifo.gr/mag/columns/4609