Το πρόσχημα κυβέρνησης
τεχνοκρατών
Tου Σεραφειμ Κωνσταντινιδη
O δημόσιος διάλογος συχνά
επικεντρώνεται στην αναγκαιότητα να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας
κυβέρνηση τεχνοκρατών. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αποτυχίας του πολιτικού
συστήματος, καθώς η συζήτηση κρύβει την έμμεση σκέψη ότι χρειάζονται τεχνοκράτες,
δηλαδή ειδικοί, που θα λάβουν αποφάσεις που είναι αναγκαίες αλλά δεν τολμούν να
αποφασίσουν οι πολιτικοί. Και η πονηριά που υπονοείται είναι ότι εφόσον ληφθούν
οι αποφάσεις αυτές, οι τεχνοκράτες θα αποσυρθούν με κατάρες και ύβρεις και θα
επανέλθουν οι πολιτικοί με τη διαχείριση εύκολων θεμάτων, όπως η μείωση της
φορολογίας και η αύξηση της απασχόλησης!
Η στρέβλωση της πολιτικής σκέψης
λειτουργεί, καμιά φορά, λυτρωτικά! Δεν χρειάζεται παρά να βρεθούν τεχνοκράτες
έτοιμοι για όλα, επειδή δεν τους νοιάζει να λάβουν «απάνθρωπες» αποφάσεις. Δεν
τους νοιάζει επειδή δεν ενδιαφέρονται να επανεκλεγούν, που είναι η κύρια
δουλειά των πολιτικών…
Κι όμως η ηγεσία χρειάζεται περισσότερο σε δύσκολους καιρούς όταν οι αποφάσεις είναι κρίσιμες και όσα διακινδυνεύονται πολύ σημαντικά.
Αν στις περιπτώσεις αυτές η
διακυβέρνηση ανατεθεί σε τεχνικούς, πολύ περισσότερο θα έπρεπε αυτοί να
κυβερνούν και όταν τα πράγματα είναι ήρεμα. Αν η διακυβέρνηση της χώρας μοιάζει
με επίλυση μαθηματικών εξισώσεων, γίνεται και με… λυσάρια. Δεν χρειάζονται ούτε
τεχνοκράτες ούτε εκλογές ούτε ηγεσία!
Κι όμως τα προβλήματα είναι
καθαρά πολιτικά και απαιτούν ανάλογο χειρισμό. Οι κυβερνήσεις πρέπει να δείξουν
στους πολίτες ότι οι θυσίες τους αποδίδουν. Αν η κατάσταση επιδεινώνεται έπειτα
από μια περίοδο εφαρμογής επώδυνων μέτρων, η πολιτική που εφαρμόζεται
καταρρέει, όπως και όσοι την εκπροσωπούν.
Αλλά κι αυτό θέμα πολιτικής
είναι, καθώς οι κυβερνήσεις συνήθως ανακοινώνουν θορυβωδώς την πρόθεση λήψης
σκληρών μέτρων αλλά σιωπηλά εφαρμόζουν διαφορετικά και ηπιότερα, με αποτέλεσμα
να είναι αναξιόπιστες έναντι της εποπτείας και ανίσχυρες στο εσωτερικό μέτωπο.
Είναι επίσης πολιτικό θέμα ο
τρόπος με τον οποίο συνθέτουν την εφαρμοζόμενη πολιτική. Δεν είναι ζήτημα
τεχνοκρατικής ανεπάρκειας αλλά πολιτικής υστεροβουλίας. Η αστοχία ακολουθεί
συνήθως την ίδια διαδρομή: Στην αρχή υποτιμούν το πρόβλημα και ανακοινώνουν
ανέφικτους στόχους για την ανάπτυξη, το έλλειμμα, τον πληθωρισμό κ. λπ. Οι
αγορές αντιλαμβάνονται ότι οι στόχοι αυτοί δεν θα επιτευχθούν και παίρνουν
ανάλογες θέσεις. Η αποτυχία, αν σχετίζεται με τη γενικότερη συγκυρία στην
Ευρώπη, δημιουργεί κρίση και η καθυστερημένη και ατελέσφορη αντιμετώπισή της
οδηγεί σε δραματικές καταστάσεις.
Η παρατεταμένη, όπως διαφαίνεται,
ύφεση της οικονομίας δεν είναι τεχνοκρατικό αλλά ουσιαστικό πολιτικό θέμα με ό,
τι συνεπάγεται. Η δημοσιονομική εξυγίανση σε συνθήκες ύφεσης είναι ακόμα
σημαντικότερο πολιτικό θέμα. Η κάλυψη βασικών αναγκών της υπερχρεωμένης χώρας
είναι επίσης πολιτικό ζήτημα. Οπως και η αξιοποίηση κατάλληλων τεχνοκρατών από
υπεύθυνους πολιτικούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου