ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Μ.Π

Όλα συμβαίνουν μέρες κανονικές. Μέρες που μοιάζουν του Θεού, μπορεί και να είναι, θα δείξει. Μία μέρα απ’ αυτές ήταν κι η σημερινή. Δεν απείχε απ’ τη χθεσινή αν εξαιρέσεις που είδα κακό όνειρο. Στα όνειρα, ωστόσο, έδινε σημασία μόνο η γιαγιά μου. Το κλίμα στη δουλειά ήταν κανονικό. Δε θα το έλεγες ούτε ξηρό ούτε εύκρατο. Θα το έλεγες, απλά, κανονικό. Ο καιρός ήταν κρύος κι ο αέρας τις έδινε κανονικά (όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου, όνομα και μη χωριό). Έκανα ότι μου αναλογούσε , ίσως και λίγα παραπάνω, αλλά αυτό σημαίνει δουλεύω σήμερα, έτσι δεν είναι; Έτσι, λοιπόν, εκεί που μεσημέριαζε μου ήρθε κανονικά κι ακόμη ψάχνω να βρω από πού.

 

Να μοιραστούμε, λέει τη χασούρα, ένεκα η κρίσις, να επιβαρυνθούμε το φ.π.α. ένεκα η τρόικα, να μην το κλέβει το δημόσιο τ’ αφεντικό, είναι πολλά και τα μιστά που του παίρνω (που ‘χω γίνει μισός μόνον εγώ κι η γυναίκα το ξέρουμε), θα τα βρούμε, λέει, μ’ αποδείξεις, λογιστές κι εφορίες, θα την κόψουμε στα δύο τη ζημιά, είναι κι άλλοι που παίρνουν 300 ευρώ, που κάνουν και θελήματα κι αγαθοεργίες ή άλλες διευκολύνσεις και δε διαμαρτύρονται, οι εποχές είναι δύσκολες, μαγαζιά κλείνουν (και πρώτα κόβουν του φτωχού τ’ αρνί), το τεκμαρτό ήρθε κι έκατσε πάνω στο εισόδημα κι η BMW πλακώθηκε με τη μιζέρια, αγκαλιάστηκε το εξοχικό με τον ARMANI κι ήρθε κι έμπλεξε ο δικός μου ο μισθουλάκος μ’ όλο το τεκμήριο διαβίωσης….. Ήταν προφανές, όπως πολλοί δεν θα καταλαβαίνετε, πως μόνον εγώ κι ο Chuck Norris μπορούσαμε να βοηθήσουμε!

Ο Chuck ήταν βαριά απασχολημένος και τι απόμεινε; Εγώ. Κι ένιωσα τέτοια τιμή που όμοιά της δεν έχει. Έμεινα εγώ να σώσω του κόσμου τ’ αφεντικά απ’ την κατρακύλα; Να χαρώ εγώ. Έσπευσα αμέσως κι η ανάγκη έγινε φιλότιμο…. κι ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή, μου βγήκε αυθόρμητα, αλλά όχι ειλικρινά. Αυτό που εννοούσα ήταν να χαρώ εγώ! Εγώ θα βοηθήσω πρόθυμα, μεγαλόσχημα κι ομόφωνα, μη σώσω και πω, να σωθεί τούτος ο τόπος απ’ τους εργάτες (ιδίως αν έχουν πτυχία, μεταπτυχιακά ή άλλα τέτοια του διαόλου αξεσουάρ).
Κι είμαι στ’ αλήθεια χαρούμενος αν έχω βοηθήσει. Αν πάλι δεν τα κατάφερα, στη διάθεσή σας να συμμορφωθώ, να αυτομαστιγωθώ, ν’ αυτοτιμωρηθώ ή και να μην υπάρχω. Ότι είναι να κάνω, αρκεί να είστε ευτυχισμένοι….
Κι ακούω με προσοχή περίσσια τον Πορτοκάλογλου, το Μουζουράκη, τον Κούμαρη και το Δρογώση να τραγουδούν «Ίσως και να σωθούμε…. Και ίσως να ναυαγήσουμε…..» και τραγουδώ μαζί τους «Ίσως και να μη θέλουμε…».

http://www.supercomments.gr/2012/03/blog-post_4972.html