Προεκλογικά ψέματα και αλήθειες

 Προεκλογικά ψέματα και αλήθειες

Ουδεμία πρόνοια λαμβάνεται για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και του ρουσφετιού. Καμία αλλαγή δεν γίνεται στους όρους λειτουργίας του πιστωτικού συστήματος. Με λίγα λόγια προωθείται μόνο ότι αλλάζει τον κοινωνικό συσχετισμό σε βάρος της εργασίας

 

ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ

Είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται το φαινόμενο τα δύο κόμματα του δικομματισμού να κατέρχονται στις εκλογές με το ίδιο εκλογικό πρόγραμμα, δηλαδή το δεύτερο Μνημόνιο, το οποίο μάλιστα δεσμεύει τη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες. Προφανώς αναζητούν αγωνιωδώς διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, οι οποίες όμως δεν είναι καθόλου πειστικές, αφού ο πυρήνας της πολιτικής τους είναι ταυτόσημος. Εκτός από τα τεχνάσματα αποπροσανατολισμού, δημιουργίας φόβου και συγχύσεων η στρατηγική και των δύο, είναι ότι: αποφύγαμε το μοιραίο και τα δύσκολα και ότι τώρα υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης της χώρας και σταδιακής αντιμετώπισης των προβλημάτων, ενώ το κάθε κόμμα διεκδικεί τη μεγαλύτερη αξιοπιστία για να προχωρήσει σε αυτό τον δρόμο.

Πρόκειται για μια προσπάθεια εξαπάτησης του ελληνικού λαού.

 

Πρώτα από όλα είναι ανύπαρκτη η σταθερότητα, την οποία επικαλούνται. Η συμφωνία και το Μνημόνιο πάνω στα οποία έχουν δεσμευτεί, δεν εξασφαλίζουν απολύτως τίποτε. Ήδη οι αγορές επισημαίνουν την ανεπάρκεια του ύψους του “κουρέματος” του χρέους και την πραγματική αδυναμία της χώρας να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις, ενώ προγραμματίζονται νέα μέτρα δραστικών περικοπών, που το ΔΝΤ τα υπολογίζει στο 7% του ΑΕΠ. Εκτός από το γεγονός ότι το PSI ήταν επωφελές για τους δανειστές και επαχθές για τη χώρα, όλοι προειδοποιούν ότι χρειάζεται και νέα αναδιάρθρωση του χρέους, διότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο αφού θα φτάσει στην καλύτερη των περιπτώσεων στο 120% του ΑΕΠ το 2020.

Το δεύτερο ψέμα είναι ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης της χώρας. Μνημόνια και ανάπτυξη είναι ασύμβατες έννοιες για ένα μακρό χρονικό διάστημα, κάτι που επιβεβαιώνεται με την δραματική ύφεση που ήδη έχει ενσκήψει επί μια πενταετία τουλάχιστον. Τα Μνημόνια έχουν ως κεντρικούς πυλώνες την αποανάπτυξη και την εσωτερική υποτίμηση, την αφαίμαξη πόρων από την πραγματική οικονομία σε όφελος των δανειστών. Συνεπώς θα περάσουμε μια μακρά περίοδο ισχνότατων αγελάδων και όταν και εφόσον ξεπεραστεί η κρίση, η όποια μεγέθυνση θα ξεκινήσει από μια πολύ πιο χαμηλή βάση και θα είναι μια ανάπτυξη αναιμική και στρεβλή.

Το τρίτο ψέμα είναι ότι απαλλασσόμαστε από τις κακοδαιμονίες του παρελθόντος.

Παρά την ακατάσχετη φιλολογία περί μεταρρυθμίσεων, η λογική που κατισχύει είναι επιβολή οριζόντιων ρυθμίσεων που πλήττουν, κατά κύριο λόγο, τα λαϊκά στρώματα και ακυρώνουν κάθε προστατευτική ρύθμιση στον τομέα της εργασίας και του κοινωνικού κράτους. Κανείς ουσιώδης εκσυγχρονισμός δεν πραγματοποιείται στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, στην αποδοτική λειτουργία των οικονομικών και εισπρακτικών μηχανισμών. Ουδεμία πρόνοια λαμβάνεται για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και του ρουσφετιού. Καμία αλλαγή δεν γίνεται στους όρους λειτουργίας του πιστωτικού συστήματος. Με λίγα λόγια προωθείται μόνο ότι αλλάζει τον κοινωνικό συσχετισμό σε βάρος της εργασίας.

Το τέταρτο αφορά την ψευδή αντίληψη ότι όλοι θα ωφεληθούμε από αυτή την ανάπτυξη που προτείνουν. Πρόκειται για μια ρητορική η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το κεφάλαιο πάντα προσπαθεί να αναγορεύσει τα δικά του συμφέροντα σε συμφέροντα όλης της κοινωνίας. Η πραγματικότητα είναι ότι η όποια ανάπτυξη προκύψει στο απώτερο μέλλον θα είναι ακόμη πιο άνιση, ακόμη πιο κερδοφόρα για το κεφάλαιο, με χαμηλή πυκνότητα μισθωτής εργασίας, με μοναδικό κριτήριο τη δημιουργία των όρων για μεγαλύτερη αξιοποίηση και απόδοση του κεφαλαίου.

Στην πράξη συγκρούονται, μπροστά στον ελληνικό λαό, δυο μοντέλα ανάπτυξης ριζικά διαφορετικά μεταξύ τους όσον αφορά στους στόχους, στα μέσα και στα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Το ένα μοντέλο της τρόικας της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που οδηγεί τη χώρα μας σε μια ακόμη πιο υποβαθμισμένη θέση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, σε μια ζώνη χαμηλού κόστους εργασίας αντίστοιχη της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, με ανύπαρκτα κοινωνικά δικαιώματα με τη φτώχεια, την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό να απογειώνονται. Ένα πρότυπο ανάπτυξης που οδηγεί σε μια όαση φορολογικής ασυλίας και προνομίων του κεφαλαίου, σε μια χώρα που ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος της και καταστρέφεται με fast track διαδικασίες το περιβάλλον της στο όνομα της ανεμπόδιστης επιχειρηματικής δραστηριότητας, με τον λαό της γονατισμένο και υποδουλωμένο στην απληστία των ξένων επενδυτών και τοκογλύφων.

Από την άλλη είναι το μοντέλο που προτείνει η ριζοσπαστική Αριστερά, το οποίο προϋποθέτει την ακύρωση των Μνημονίων και των λεόντειων συμβάσεων και στηρίζεται πρώτα από όλα σε ένα αναβαθμισμένο εργατικό δυναμικό και σε ένα εργασιακό πρότυπο ασφαλές, ρυθμισμένο και αποδοτικό, που βασίζεται, επίσης στην δραστηριότητα ενός πλήρως αναμορφωμένου δημόσιου και κοινωνικού τομέα, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και συνεταιριστικών πρωτοβουλιών. Ένα μοντέλο που θα στηριχτεί στον δημοκρατικό προγραμματισμό, στην εξεύρεση νέων πόρων από τη ριζοσπαστική αναδιανομή εισοδημάτων και δαπανών, στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και του πλούτου της χώρας, σε ένα δημόσιο πιστωτικό σύστημα που θα χρηματοδοτεί την ανάπτυξη κι όχι τα τραπεζικά υπερκέρδη.

Η τύχη της χώρας την επόμενη δεκαετία κρίνεται σε αυτές τις εκλογές. Τελικά ή θα επικρατήσει ο ακραίος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που θα μας δείξει για καλά τα δόντια του και θα εξαθλιώσει τον λαό ή θα ανοίξει ένας καινούργιος δρόμος για την αναγέννηση της χώρας με δημοκρατία, δικαιοσύνη ευημερία και αξιοπρέπεια για όλους.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η επιλογή των πολιτών δεν είναι απλά κρίσιμη σε αυτές τις εκλογές. Είναι σημαδιακή και ανεπανάληπτη.

 http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=679359