Το μεταναστευτικό στη δίνη της ανευθυνότητας

 

Το μεταναστευτικό στη δίνη της ανευθυνότητας

Λέξεις: Κωστής Τσιτσελίκης

Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών, εισήλθαμε σε ακόμα πιο περίπλοκες καταστάσεις, γενικότερα λόγω της οικονομικής ύφεσης αλλά και ειδικά στο μεταναστευτικό πεδίο: Ως προς τον δημόσιο λόγο, τις πολιτικές που εξαγγέλλονται, και τα νομοθετήματα που υιοθετούνται. Ως προς τις στάσεις και τις ιδέες που διασταυρώνονται. Ειδικά όταν η επικινδυνότητα (για την δημόσια τάξη και υγεία) συνυφαίνεται εσκεμμένα με τη μεταναστευτική ιδιότητα από υπουργικά χείλη, τα ηγεμονεύοντα ΜΜΕ και το δημόσιο λόγο του συρμού σε τοπίο προεκλογικό, μέσα από ανακρίβειες και κυρίως ανέφικτες υποσχέσεις.

 

Η συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων σχετικά με τις σκούπες στην Αθήνα, τα στρατόπεδα κράτησης και τις υγειονομικές βόμβες κορυφώνεται ενόψει των εκλογών. Η συγκυρία δεν είναι καινούργια: προεκλογικά (βλ. και προηγούμενες ευρωεκλογές) ελλείψει άλλου δημοφιλούς θέματος αντιπαράθεσης, το μεταναστευτικό μπορεί να καλύψει πολλά κενά. Εκ του ασφαλούς και βολικά. Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει μια συνολική μετατόπιση προς τα (ακρο)δεξιά. Τα όσα δηλώνουν κατ’ επανάληψη οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, Προστασίας του Πολίτη και Υγείας, ως προς την επικινδυνότητα των μεταναστών και το ιδεολόγημα-καραμέλα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, ότι δηλαδή «η Ελλάδα έχει καταστεί μαγνήτης για τους αλλοδαπούς», κυρίως λόγω του νόμου για την ιθαγένεια, και ψευδή είναι και παραπλανητικά. Από την άλλη πλευρά, η υιοθέτηση αποσπασματικών και αντιφατικών πολιτικών και η θέσπιση νομοθετικών μέτρων με πολλές αντιφάσεις και ανεπαρκή αποτελέσματα αποτελούν το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής. Τα αποτελέσματα γνωστά: τα γκέτο της εγκληματικότητας και του φόβου στην Αθήνα, οι ομάδες περιφρούρησης της βίαιης ακροδεξιάς, η ακραία εργασιακή εκμετάλλευση μεταναστών (στην ύπαιθρο, και πλέον στις πόλεις). Το Δουβλίνο ΙΙ, η μίζερη συνεισφορά των ευρωπαίων εταίρων στις απαιτούμενες υποδομές και οι αρνητικές διαπιστώσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων και διεθνών οργανισμών συμπληρώνουν την θλιβερή εικόνα του μεταναστευτικού και της ελληνικής κοινωνίας σε κρίση.

Το κεντρικό ζητούμενο, λοιπόν, παραμένει, ενώ ανέφικτες και έκνομες εξαγγελίες υπονομεύουν ανεύθυνα κάθε βιώσιμη και σύννομη λύση. Αν λάβει κανείς υπόψη τα όρια αυτά νομιμότητας (δηλαδή τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται από προϋπάρχοντες υπερκείμενους κανόνες και αρχές) μπορεί να προχωρήσει στη συζήτηση και να ψάξει για λύσεις. Μία ακόμα απαραίτητη προϋπόθεση λείπει ακόμα για τον εξοπλισμό του πολιτικού και του νομοθέτη: Η γνώση των αντικειμενικών διαστάσεων ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου, μεταβλητού και ρευστού φαινομένου, όπως η μετανάστευση, το οποίο απαιτεί συνεχή μέτρηση και αξιολόγηση. Η κατάσταση μοιάζει να χειροτερεύει συνεχώς. Για όλους. Οι κραυγές φόβου αποπροσανατολίσουν τη δημόσια συζήτηση από τις μεταβαλλόμενες πραγματικότητες Ήδη η οπισθοδρόμηση είναι εδώ, διογκώνοντας τα προβλήματα, όχι μόνο για τα υποκείμενα της μετανάστευσης, αλλά και για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ειδικά όταν η βία αντικαθιστά τη λογική και το δίκαιο.

 http://www.parallaximag.gr/