Συγγνώμη, Γιάννη Μπανιά
Δεν μιλήσαμε γι’ αυτούς που συνεχώς ραδιουργούσαν για μια «ανανέωση» με τους ίδιους μόνο στο τιμόνι και τον υπουργικό θώκο στο στόχαστρο. Τους ίδιους που υπονόμευσαν στη συνέχεια τον Κωνσταντόπουλο, τον Αλαβάνο, τον Τσίπρα. Και από 'κει που θεωρούσαν το ΠΑΣΟΚ κύριο εχθρό του κινήματος (όχι τη Δεξιά...), τώρα του προσφέρονται ως δεκανίκι, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι», κατά την αμίμητη έκφραση του Λένιν!
του
Κλέαρχου Τσαουσίδη
Δεν πρόλαβα. Ο θάνατος του Γιάννη Μπανιά με ξάφνιασε και μου έδειξε για μιαν ακόμη φορά ότι στη ζωή πρέπει να κάνουμε έγκαιρα ό,τι σκεφτόμαστε. Οι αναβολές, οι ντροπές, οι δισταγμοί είναι απλώς αδιέξοδες πρακτικές μπροστά στο αμετάκλητο που μας εξουθενώνει.
Δεν πρόλαβα, λοιπόν, να ζητήσω συγγνώμη από τον Γιάννη Μπανιά. Να ομολογήσω την ανεπάρκειά μου και τη βλακώδη στήριξη που έδωσα, ως μέλος του ενιαίου ΚΚΕ εσ., στις δυνάμεις εκείνες που προχώρησαν στην ίδρυση της Ε.ΑΡ. (Ελληνική Αριστερά). Το κάνω τώρα δημοσίως (και, αλίμονο, ανεπίδοτα).
Μέλος και του ιδρυτικού συνεδρίου της Ε.ΑΡ., συμμερίστηκα την άποψη ότι η αλλαγή του ονόματος θα βοηθούσε στην πλήρη ανανέωση της Αριστεράς. Αυτό που έγινε ήταν η σύμπραξη με τους αθεράπευτους, όπως αποδείχτηκε, σταλινικούς του Φλωράκη. Για να συρθούνε (είχα ήδη φύγει), λίγο μετά, στη συνεργασία με τον Μητσοτάκη, εν ονόματι μιας τάχα μου “κάθαρσης”- διάβαζε πλυντήριο των αμαρτιών της Δεξιάς.
Τι κι αν ψήφισα μετά το απομεινάρι του ΚΚΕ Εσ. με την προσθήκη της Ανανεωτικής Αριστεράς στον τίτλο, αυτό που κράτησε με κόπο και οδύνη ο Μπανιάς; Τον είχαμε πουλήσει, τον γραμματέα μας, όσοι με ενθουσιασμό είχαμε στρατευθεί στη νέα ανάβαση του Λεωνίδα για να βρεθούμε σε δυο χρόνια στο ίδιο μετερίζι με τους νεοφιλελεύθερους. Φυσικά, δεν του επιφυλάξαμε τη μοίρα του Πουλιόπουλου ή του Χαϊτά, ήμασταν κομψοί. Και μετά προσθέταμε την ανυπαρξία μας και καταθέταμε τις τύψεις μας στο 0,3% του Μπανιά.
Οι ελάχιστοι που αντιδράσαμε στη Θεσσαλονίκη χαρακτηριστήκαμε πρασινοφρουροί από ανανεωτικούς και σταλινικούς και βιώσαμε τον ξυλοδαρμό μας από την αστυνομία στην υψικάμινο της ΣΙΔΕΝΟΡ ενώπιον συντρόφων μας που μας έβριζαν (στο ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν έως πριν από λίγο, τώρα πάλι ψάχνουν ζωτικό χώρο, κάποιοι τον βρήκαν στον Κολυμβήθρα του Σιλωάμ).
Τι κάναμε και μας δείρανε; Διαμαρτυρηθήκαμε για το κάψιμο των φακέλων, μια απίστευτη παρωδία εθνικής συμφιλίωσης, που λίγο μετά αποδείχτηκε απάτη. Οι φάκελοι κάηκαν στη χάρτινη μορφή τους. Τα στοιχεία, αληθινά ή χαλκευμένα από τους αόρατους ακόμη χαφιέδες, που μας καθιστούν πολίτες β' κατηγορίας, απλώς βρίσκονται στους server της ΕΥΠ και της Ασφάλειας*, απρόσιτα στους ιστορικούς και θώρακες ασφαλείας για τους άθλιους.
Τότε, κάποιοι καταλάβαμε. Είδαμε καθαρά όλη την υπονόμευση που έζησε ο Μπανιάς ως γραμματέας του ΚΚΕ Εσ. και την πορεία των εσαεί φιλόδοξων που τον είχαν εξουδετερώσει (με τη σύμπραξή μας, επαναλαμβάνω). Κάποιοι δεν άφηναν την καρέκλα ή την καρεκλίτσα ακόμη κι όταν η Νέα Δημοκρατία πήρε την πολυπόθητη αυτοδυναμία.
Εμείς; Τι κι αν δεν μπήκαμε τότε στον Συνασπισμό; Τι κι αν στηρίξαμε μετά, όπως κι ο Μπανιάς (καταπίνοντας την πίκρα του), τον ΣΥΡΙΖΑ; Η ζημιά είχε γίνει, η αθλιότητα του '89 θα μας κυνηγάει πάντα (το κοπανάνε και πάλι οι πράσινοι ταχυδακτυλουργοί).
Το χειρότερο: δεν αποδώσαμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Και δεν εννοώ απλώς να φωνάξουμε πόσο δίκιο είχε ο Μπανιάς όταν προέβλεπε την εξέλιξη της άνευρης Ε.ΑΡ. Ούτε να μείνουμε στο αν το «Κ» έπρεπε ή δεν έπρεπε να μείνει στον τίτλο του κόμματος. Και να συμφωνούσαμε, έμεναν τα υπόλοιπα 23 γράμματα για να ξαναμαλώσουμε.
Δεν μιλήσαμε γι’ αυτούς που συνεχώς ραδιουργούσαν για μια «ανανέωση» με τους ίδιους μόνο στο τιμόνι και τον υπουργικό θώκο στο στόχαστρο. Τους ίδιους που υπονόμευσαν στη συνέχεια τον Κωνσταντόπουλο, τον Αλαβάνο, τον Τσίπρα. Και από 'κει που θεωρούσαν το ΠΑΣΟΚ κύριο εχθρό του κινήματος (όχι τη Δεξιά...), τώρα του προσφέρονται ως δεκανίκι, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι», κατά την αμίμητη έκφραση του Λένιν!
Συγγνώμη, σύντροφε Μπανιά.
* Ας μη σπεύσει κανείς να με διαψεύσει... Υπάρχουν τα στοιχεία. Η αυτοκριτική έλειψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου