Τα δίδακτρα βγάζουν στους δρόμους τους φοιτητές του Κεμπέκ
100 ημέρες διαδηλώνουν οι νέοι στο Μόντρεαλ
Περισσότεροι από 2000 φοιτητές έχουν συλληφθεί ή έχουν πάρει «κλήση» σημειώνει ο Ναντό Ντυμπουά, ένας εκ των εκπροσώπων της φοιτητικής οργάνωσης CLASSE.
Σε μία χώρα που ακροβατούσε ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μοντέλο παιδείας και στο πανάκριβο αμερικανο-βρετανικό, η επιβολή αύξησης 1.625 δολαρίων τον χρόνο αποτελεί σαφή επιλογή του δεύτερου. Στους δρόμους βρίσκονται καθημερινά περί τους 300.000 φοιτητές, παρά τις συλλήψεις, την καταστολή και την εφαρμογή νόμων αμφιλεγόμενης συνταγματικότητας.
«Οι δρόμοι είναι δικοί μας», η κραυγή των φοιτητών
Περισσότεροι από 2.000 φοιτητές έχουν συλληφθεί ή έχουν πάρει «κλήση», σημειώνει ο Ναντό Ντυμπουά, ένας εκ των εκπροσώπων της φοιτητικής οργάνωσης Classe. Από την πρώτη κινητοποίηση της 21ης Φεβρουαρίου όταν 36.000 βγήκαν στον δρόμο με το κόκκινο τετράγωνο καρφιτσωμένο στο πέτο, έχουν αλλάξει πολλά. Η αστυνομία, όταν είδε πως ο αριθμός των διαδηλωτών αυξάνεται αντί να μειώνεται, ξεκίνησε να ρίχνει δακρυγόνα και βομβίδες κρότου - λάμψης.
Στις 22 Μαρτίου όμως εκτιμάται πως ο αριθμός ανέβηκε στους 200.000 διαδηλωτές για να φτάσουμε στην 12η Απριλίου, όπου στο κέντρο του Μόντρεαλ γίνονταν παντού διαδηλώσεις επί 12 ώρες. Παρά τις απειλές της υπουργού Παιδείας, Λιν Μποσαμ, οι σπουδαστές αρνούνται να επιστρέψουν για μάθημα και να ξανανοίξουν τα κατειλημμένα ιδρύματα.
Την Πρωτομαγιά, οι φοιτητές παρουσιάζουν εναλλακτικό σχέδιο για να αποφευχθούν οι αυξήσεις μέσω της εκλογίκευσης στα διοικητικά κόστη των πανεπιστημίων, που θα μπορούσε, σύμφωνα με τους φοιτητές, να απελευθερώσει 189 εκατ. δολ. για τη διδασκαλία και την έρευνα. Η κυβέρνηση αντιπροτείνει οι αυξήσεις να γίνουν σταδιακά σε διάστημα επταετίας αντί πενταετίας, αγνοώντας το αίτημα να παραμείνουν τα δίδακτρα σταθερά στις 2.168 δολ. ετησίως.
Στις 14 Μαΐου η αρμόδια υπουργός παραιτείται μετά την απόρριψη μιας ακόμη εκδοχής του αντιλαϊκού σχεδίου. Στις 17 Μαΐου υπερψηφίζεται το νομοσχέδιο έκτρωμα και μία μέρα μετά 69 διαδηλωτές συλλαμβάνονται. Δύο μέρες αργότερα συλλαμβάνονται 116 διαδηλωτές. Το βράδυ της 20ής Μαΐου, οι φοιτητές έδωσαν μάχη σώμα με σώμα με τις αρχές, που χρησιμοποίησαν μεταξύ άλλων βομβίδες κρότου, και περισσότεροι από 300 διαδηλωτές συνελήφθησαν, ενώ υπήρχαν και 20 τραυματίες.
Παρά τον νόμο 78, την Τρίτη 22 Μαΐου 250.000 φοιτητές και καθηγητές, ξεχύθηκαν και πάλι στους δρόμους του Κεμπέκ με κεντρικό σύνθημα «Οι δρόμοι είναι δικοί μας», όπως κάνουν εδώ και τρεις μήνες.
Τα ξημερώματα της Πέμπτης η αστυνομία κήρυξε παράνομη την ειρηνική διαδήλωση των φοιτητών και προχώρησε στην σύλληψη 400 ανθρώπων, που δεν πρόβαλαν καμία αντίσταση, με το πρόσχημα πως κάποιοι διαδηλωτές έριξαν βεγγαλικά και πέτρες.
Όταν η κυβέρνηση απελπίζεται - υιοθετεί "νομοσχέδια ρόπαλα" ή αλλιώς... τον νόμο 78
Μετά την παραίτηση μιας υπουργού Παιδείας και με την κυβέρνηση πανικόβλητη για τις διαστάσεις που πήρε το κίνημα, ο φιλελεύθερος πρωθυπουργός Ζαν Σαρέ απείλησε πως στα ιδρύματα των οποίων οι σπουδαστές «απεργούν» θα ακυρώνεται η ακαδημαϊκή χρονιά. Την ίδια ώρα, δεν έκανε τίποτα για να άρει την αύξηση των διδάκτρων παρά το γεγονός πως οι φοιτητικές οργανώσεις αποδεικνύουν πως «λεφτά υπάρχουν» για την Παιδεία. Στις προτάσεις των φοιτητών η κυβέρνηση του Κεμπέκ απάντησε με αυξημένη αστυνόμευση και ένα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο.
Για νόμο που αποτελεί «παραβίαση των κύριων, συνταγματικών δικαιωμάτων» έκανε λόγο ο δικηγορικός σύλλογος του Κεμπέκ, αναφερόμενος στον νόμο 78, δηλαδή τον νόμο εκτάκτου ανάγκης που υπερψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο στις 18 Μαΐου και που απαγορεύει τις απεργίες, επιβάλλει υπερβολικούς περιορισμούς στις διαδηλώσεις και ωθεί τα φοιτητικά σωματεία να αποτρέψουν τα μέλη τους από το να συμμετέχουν σε παράνομες διαδηλώσεις.
Βάσει του "νόμου - ρόπαλο" τιμωρούνται οι διοργανωτές μη "εγκεκριμένων" διαδηλώσεων, ακόμη και όταν αυτές κοινοποιούνται μέσω facebook, με πρόστιμο 150.000 δολαρίων, αν πρόκειται για συνδικάτα ή οργανώσεις, και με 35.000 δολ. αν είναι φυσικά πρόσωπα, ενώ μέχρι και 5.000 δολ. καλούνται να πληρώσουν οι συμμετέχοντες.
Αδίκημα θεωρείται και η ένδειξη "συμπαράστασης" σε διαδηλωτές, όπως, για παράδειγμα, το να έχει κανείς καρφιτσωμένο το κόκκινο τετράγωνο. Αδίκημα θεωρείται και η υπακοή των διδασκόντων στις αποφάσεις των συνδικαλιστικών τους οργάνων, καθώς και το να παρακινήσουν τους φοιτητές σε "παράνομες δραστηριότητες" όπως το "διαδηλώνειν". Αδίκημα θεωρείται και η συνάθροιση πάνω από 9 ατόμων χωρίς άδεια από την αστυνομία, ενώ αν πρόκειται για μάζεμα 50 ατόμων για οποιοδήποτε λόγο, η αστυνομία πρέπει να ξέρει ανά πάσα στιγμή πού θα βρίσκονται. Στις 19 Μαΐου η δημοτική αρχή του Μόντρεαλ ποινικοποίησε και την κουκούλα ή τη χρήση μάσκας, ακόμη και χειρουργικής, σε οποιαδήποτε περίπτωση.
Τι κι αν νομικοί εξανίστανται πως οι προτάσεις του νόμου «είναι γραμμένες τόσο ασαφώς που είναι αδύνατον να υλοποιηθούν»; Η κυβέρνηση απειλεί τους φοιτητές με διάλυση των oργανώσεών τους σε περίπτωση μη- συμμόρφωσης. Πάντως, η φοιτητική οργάνωση Classe, που λογίζεται ως η πιο μαχητική, κατήγγειλε τον νόμο, κάλεσε τους φοιτητές «να μην μασήσουν» και να κατέβουν στους δρόμους όπως συνήθως…. Έτσι κι έγινε!
«Κάποιος να με συλλάβει»
Οι σπουδαστές απάντησαν στον νόμο 78 με τη δημιουργία ιστοσελίδας με τίτλο "Κάποιος να με συλλάβει" (www.arretezmoiquelquun.com) στην οποία καλούνται να ανεβάσουν τη φωτογραφία τους κρατώντας μια κόλλα χαρτί που γράφει "Δεν υπακούω". Μέχρι τώρα έχουν αναρτηθεί περισσότερες από 4.000 φωτογραφίες και ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς. Την υποστήριξή τους στο φοιτητικό κίνημα του Κεμπέκ έχουν εκφράσει και πολλοί διάσημοι, μεταξύ των οποίων οι κινηματογραφιστές Μάικλ Μούρ και Ξαβιέ Ντολάν και το συγκρότημα Arcade Fire.
Στις πορείες τους, βάφουν τα πρόσωπα τους, φορούν εκκεντρικά ρούχα, που ίσως εδώ θυμίζουν Απόκριες, ή μερικές φορές παρελαύνουν μόνο με εσώρουχα. Όπως και να έχει όμως, βγαίνουν στον δρόμο, παρά τις απελπισμένες προσπάθειες της κυβέρνησης να τους φιμώσει.
Μπορεί οι παραπάνω μέθοδοι στην Ελλάδα να παραπέμπουν περισσότερο σε ακτιβισμούς, αλλά για τον Καναδά αυτή η κινητοποίηση είναι ενδεικτική μιας ριζοσπαστικοποίησης άνευ προηγουμένου, με δεδομένο πως δεν υπάρχουν συντεταγμένες πολιτικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητές στον Καναδά -όπως και πριν το κίνημα Occupy στις ΗΠΑ- είχαν ταξικά μεσάνυχτα, βασίζονταν σε απολιτίκ δομές, οι οποίες αντιμετώπιζαν την πολιτική διαχειριστικά, πολιτιστικά, ακτιβιστικά.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης του καπιταλισμού το 2008, χώρες όπως ο Καναδάς, που ανήκει στην G7 και δεν επλήγη ιδιαίτερα από την κρίση λόγω του αυστηρού κρατικού ελέγχου στις τράπεζες, αναγκάστηκε να σφίξει τα λουριά για λόγους προστασίας και να πέσει η μάσκα της συντηρητικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά και της φιλελεύθερης κυβέρνησης του Κεμπέκ. Δεν είναι τυχαίο πως μία από τις "εγκυρότερες" καναδικές εφημερίδες, η "Globe and Mail" δημοσίευσε άρθρο με τίτλο "Οι διαδηλωτές του Κεμπέκ για τα δίδακτρα είναι οι Έλληνες του Καναδά", διότι υπέπεσαν στο αμάρτημα να ζητούν να μην ακριβύνει η ήδη δαπανηρή Παιδεία... Ο πόλεμος όμως είναι ταξικός και η αντίσταση κατά των περικοπών και των αυξήσεων αποτελεί την κορυφή ενός κινήματος αντίστασης ενάντια στη λιτότητα, που βρίσκεται στα σπάργανα, αλλά αναπτύσσεται με ταχύτητες φαστ φόργουορντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου