Ελληνικές βέβαια οι εκλογές, αλλά δεν ψήφισαν μόνον οι
καταγεγραμμένοι Ελληνες δικαιούχοι ψήφου, όσοι τέλος πάντων δεν επέλεξαν
και τούτη τη φορά την αποχή. Ψήφισαν και άλλοι Ευρωπαίοι, κυρίως του
δοκιμαζόμενου Νότου, αλλά και Αμερικανοί. Ικανά τμήματα των λαών της
Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας «ψήφισαν» με την έγνοια τους για
το εκλογικό μας αποτέλεσμα και με τη συμπάθεια που εκδήλωσαν με
διάφορους τρόπους, πρωτίστως διαδικτυακούς, για το πρώτο και πιο
ταλαιπωρημένο από τα PIGS.
Αλλοι όμως, από την ηγεμονικό Βορρά
κυρίως, με μεγαλύτερη ισχύ στα χέρια τους αλλά και με πλήρη αδιαφορία
για το ενδεχόμενο να καταγγελθούν ως αμοραλιστές, «ψήφισαν» πιέζοντας
αφόρητα και παντοιοτρόπως. Με πρωτοσέλιδους πηχυαίους τίτλους σε
εφημερίδες και περιοδικά, με αλλεπάλληλες δηλώσεις κυβερνητικών
αξιωματούχων ή αξιωματούχων των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, με
καλοσκηνοθετημένες συνεντεύξεις πολιτικών ηγετών, απείλησαν, εκφόβισαν,
τρομοκράτησαν και λοιδόρησαν.
Και μην το ξεχνάμε, λοιδόρησαν το
σύνολο των Ελλήνων πολιτικών, υπό τον όρο «καραγκιόζηδες». Σ’ αυτά τα
«μαθήματα» θα έπρεπε να είχε αντιδράσει αμέσως όχι μόνο ο πρωθυπουργός
(έστω υπηρεσιακός), όχι μόνο όλοι οι μέχρι τώρα διατελέσαντες
πρωθυπουργοί, ως προσωπικώς και βαρύτατα θιγέντες, αλλά και ο Πρόεδρος
της Δημοκρατίας. Αλλά δυστυχώς η μοναδική «επίσημη» αντίδραση, οργισμένη
παρά τον ήρεμο τόνο της, ήταν όσα είπε ο προπονητής της ποδοσφαιρικής
μας Εθνικής Φερνάντο Σάντος, καταγγέλλοντας, σε πρώτο πληθυντικό
πρόσωπο, όσους ξένους επιδίδονταν σε απλά μαθήματα αποικιοκρατίας.
Πέρα
από την πρωτιά της Ν.Δ. (η οποία έμεινε πολύ μακριά από την ποθητή
αυτοδυναμία και στη δεύτερη αναμέτρηση, με την οποία απειλούσε πριν από
τις εκλογές του Μαΐου) και τη σοβαρότατη πτώση του ΚΚΕ, και με τη
συντομία που επιβάλλει ο χώρος, τρία είναι τα πλέον αξιοπρόσεχτα
στοιχεία του αποτελέσματος:
1) Η νέα άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία το
ποσοστό του επταπλασιάστηκε μέσα σε τρία χρόνια, από τις εκλογές του
2009, και η οποία θα πρέπει να ερμηνεύεται πλέον με όρους πολιτικούς και
όχι ψυχολογικούς (ή, από ορισμένους, ψυχοπαθολογικούς).
2) Η αντοχή της
Δημοκρατικής Αριστεράς, που συγκράτησε τις δυνάμεις της, τις οποίες
είχε κερδίσει μόλις ενάμιση μήνα πριν, συνιστώντας ισχυρό, διακριτό
πόλο.
3) Η παραμονή της Χρυσής Αυγής σε υψηλά επίπεδα, στοιχείο που δεν
δικαιολογεί όσα λέγονται για τον εκ γενετής αντιρατσιστή Ελληνα. Η
δημοκρατία, που επέτρεψε στους νεοναζιστές να γίνουν παρακράτος εν
κράτει, έχει πολύ δύσκολο αγώνα μπροστά της.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου