Επαναστάτης των Βορείων Προαστίων

Από καιρό θα μπορούσα να έχω κάνει αυτή την ανάρτηση, μια και παρατήρησα τα φαινόμενα που θα περιγράψω, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, αλλά ενδιάμεσα προέκυψαν μερικά σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθεί κανείς.

 Από ¨ Κεράσια και Κρίνοι¨

Τώρα όμως που είναι καλοκαίρι, και μάλιστα καύσωνας, και ο κόσμος αναπαύεται όσο μπορεί, σωματικά και πνευματικά, είπα να καταπιαστώ και με αυτή τη συνομοταξία φυτών που εγώ ονομάζω "επαναστάτες των Βορείων Προαστίων".

Στον τύπο και στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να εντοπίσει αυτό το είδος φυτού σε πολλά και διάσημα ιστολόγια και ιστοσελίδες, μια και, όπως θα δείξω στη συνέχεια, είναι ιδιαίτερα αγαπητό σε αυτό που ονομάζουμε "κυρίαρχο σύστημα", καθώς όχι απλά του είναι χρήσιμο και απαραίτητο, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του.

Ο "επαναστάτης των βορείων προαστίων", κατά κανόνα κατοικοεδρεύει στα καλοβαλμένα και σικ προάστια της Αθήνας και άλλων πόλεων και περιοχών της Ελλάδας, σε σπίτια που του εξασφάλισε ο πλούσιος μπαμπάς του. Από εκεί εφορμά στο κέντρο της πόλης, Εξάρχεα, Ψυρρή και ότι άλλο είναι της επαναστατικής και κουλτουριάρικης μόδας, και γι αυτόν οι εργατικές ή υποβαθμισμένες συνοικίες είναι κάτι σαν χαριτωμένο φολκλόρ που έχει τη γραφικότητά του και είναι πολύ όμορφο να παραμείνει έτσι.

Ενίοτε μπορεί και να εγκαταλείψει το σπίτι που του έφτιαξε ο μπαμπάς, και - με τα λεφτά του μπαμπά πάντα - να αγοράσει ή να νοικιάσει κάτι πιο εξτρίμ, μια αποθήκη, ένα παλιό νεοκλασικό στα Εξάρχεια ή στην Πλάκα που να ταιριάζει με το όλο επαναστατικό στυλ.

Στη συντριπτική πλειοψηφία του είναι γένους αρσενικού. Αλλά μπορεί να είναι και θηλυκού, που φέρει κάπως παρόμοια χαρακτηριστικά.

Ο επαναστάτης των βορείων προαστίων, είναι φυσικά αλληλέγγυος με τους μετανάστες, το σπίτι όμως το καθαρίζει μια - τουλάχιστον - μετανάστρια, γιατί αυτές οι δουλειές δεν είναι για εκείνον, που έχει άλλα, πιο σημαντικά πράγματα να κάνει. Συνήθως καταπιάνεται με πνευματικό έργο, κυρίως γιατί θέλει πάση θυσία να περάσει στην ιστορία, δεν καταδέχεται δηλαδή να είναι αυτός ένας ανώνυμος, όπως οι κοινοί θνητοί. Το όνομα του πρέπει απαραιτήτως να φιγουράρει σε βιβλία, περιοδικά και φυσικά στο διαδίκτυο. Γι αυτό φροντίζει και να έχει τις κατάλληλες γνωριμίες, συνήθως με εκδότες, δημοσιογράφους, και γενικά επώνυμους, ανθρώπους του πνεύματος που λένε, εναλλακτικούς καλλιτέχνες κ.λπ. Έτσι γίνεται και αυτός σιγά σιγά κομμάτι αυτού που λέμε επαναστατική κοινότητα και κουλτούρα.

Για να είσαι όμως κομμάτι της επαναστατικής κοινότητας πρέπει απαραιτήτως να υπερασπίζεσαι μια κάποια επανάσταση. Επειδή καμιά σχέση όμως δεν θέλει να έχει με τους εργαζόμενους και τον μέσο άνθρωπο τον οποίο και σιχαίνεται - είπαμε, πρέπει να ξεχωρίσει, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής του - πολιτικοιδεολογικά στρέφεται προς τον χώρο της ευρύτερης αριστεράς και του αναρχισμού, που κατά κάποιον τρόπο χωράει τα πάντα. Εξάλλου είναι κατεξοχήν η προσωπικότητα που δεν δέχεται καμιά αρχή, και καμιά εξομοίωση, φύσει και θέσει νάρκισσος.

Αυτό που λέμε αναρχισμός, είναι ένα καλό άλλοθι για να χρησιμοποιεί όποιον μπορεί προκειμένου να επιβεβαιώνεται η φιλαυτία του. Και το πρώτο απ' όλα είναι οι γκόμενες. Οι γκόμενες αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Ένας επαναστάτης των βορείων προαστίων που σέβεται τον εαυτό του, δεν δεσμεύεται, δεν έχει αστικά ταμπού και περιφέρεται από "κανάρα σε κανάρα" αλλά με άριστο ιδεολογικοπολιτικό περιτύλιγμα. Τα παιδιά είναι κάτι το πολύ φυσικό να προκύψει - αρκεί βέβαια να τα μεγαλώσει ή η γκόμενα, ή η μάνα του ή η μάνα της, ή τέλος πάντων κάποιος άλλος. Ο ίδιος έχει πάντα τα γραψίματα και τα διαβάσματά του.

Ο Τσε και άλλες αντίστοιχες προσωπικότητες της ιστορίας που προέρχονταν από την αστική τάξη, είναι η φιγούρα που τον εκφράζει.

Ο επαναστάτης των βορείων προαστίων είναι φυσικά διεθνιστής. Μέσα σε αυτό το σχήμα καμουφλάρεται η αδυναμία να δεθεί συναισθηματικά με οτιδήποτε - πώς άλλωστε, αφού ένας ναρκισσιστής αγαπά μόνο τον εαυτό του -  είτε είναι άνθρωπος, είτε τόπος, και η βαθύτερη περιφρόνηση προς οτιδήποτε γνήσια λαϊκό, παρ' εκτός αν το αποστειρώσει κατάλληλα και το περιβάλλει με την υποτιθέμενη διεθνιστική ρητορική.

Ακριβώς εξαιτίας συναισθηματικής αναπηρίας, από την απέχθεια στο οικείο, λατρεύει ότι ξένο και μισεί ότι ντόπιο. π.χ. όλες οι λαϊκές μουσικές αποτελούν μέρος του ρεπερτορίου του, πλην της ελληνικής λαϊκής και δημοτικής μουσικής. Για τον ίδιο λόγο τοποθετείται αλληλέγγυος με όλα τα εθνικιστικά κινήματα, αλλά απεχθάνεται τον ντόπιο πατριωτισμό.

Ακόμα και αν μελετήσει και καταπιαστεί με κάτι που έχει να κάνει με την παράδοση, θα το αποκόψει από την αντίληψη των γνήσιων φορέων του, για να το αποδώσει στο .. παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Ο ναρκισσιστής και επί της ουσίας μισάνθρωπος, στρέφεται σε ότι τον κρατά σε απόσταση, και αποστειρώνει τα πάντα, είναι ένα είδος μικροβιοφοβίας. Γι αυτό σιχαίνεται τον ανθρωπισμό, και γενικά την εγγύτητα. Γι αυτό προτιμά να υπερασπίζεται και να αναφέρεται σε ότι είναι μακριά π.χ. χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Τώρα, γιατί αυτός ο αρρωστημένος τύπος διαλέγει να γίνει επαναστάτης: μα για να αποτελέσει το κέντρο του κόσμου, το ίνδαλμα των γυναικών, μαθημένος από την οικογένειά του στη ψυχρότητα και ταυτόχρονα τον μεγαλοϊδεατισμό.

Τι ακριβώς προσφέρει αυτή η υποτιθέμενη επαναστατικότητα και σε ποιόν; Κυρίως προσφέρει πάρα πολλά στον ίδιο, τροφοδοτώντας έναν αρρωστημένο εγωισμό, ενώ ταυτόχρονα απομυζά βίαια τους γύρω του, από τις γυναίκες που κυριολεκτικά χρησιμοποιεί, μέχρι φίλους που επίσης χρησιμοποιεί ως αυλή, για να του προσδίδουν αίγλη, διαλέγοντας τους κατάλληλους για αυτή τη δουλειά, δηλαδή να τον υπηρετούν και να τον γλείφουν.

Αν πρόκειται για γυναίκα, υιοθετεί αντίστοιχες συμπεριφορές και ρόλους, δήθεν απελευθερωμένης, που δεν δεσμεύεται συναισθηματικά, στην πραγματικότητα μιμούμενη αντρικά πρότυπα, αλλά πολλές φορές κακοποιώντας τον ίδιο τον εαυτό της.

Αυτού του είδους οι επαναστάτες, είναι γνήσια τέκνα της εξουσίας. Πρόκειται δηλαδή για απόλυτα εξουσιαστικές προσωπικότητες - κάθε νάρκισσος είναι - συνεπώς από τη φύση τους είναι οι καλύτεροι εχθροί κάθε γνήσιας επανάστασης, γιατί κάθε επανάσταση ορίζεται ενάντια στην εξουσία.

Η ιδέα που διαδίδουν με τις πράξεις και τα έργα τους είναι αυτή του εκλεκτού, δηλαδή αυτού που εξουσιάζει δικαιωματικά. Η φωνή που θέλουν να ακουστεί είναι αποκλειστικά και μόνο η δική τους, και δεν έχει σημασία τι λέει αυτή η φωνή, το μήνυμα είναι πως μιλάει ο εκλεκτός.

Η εξουσία αποδομείται στην πράξη, όχι στα λόγια. Η εξουσία ως τρόπος να είναι μια κοινωνία, γκρεμίζεται όταν εγκαταστήσεις ως ισότιμες όλες τις φωνές, όλες τις παρουσίες, όλους τους τρόπους και φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση ισότιμης συνύπαρξης είναι ο αλληλοσεβασμός, χωρίς τον οποίο δεν γίνεται. Αυτή η ισορροπία είναι το διαρκές ζητούμενο.

Αυτό το είδος του επαναστάτη των βορείων προαστίων είναι πολύ επικίνδυνο και βλαβερό για κάθε προοδευτική εξέλιξη. Πρώτον γιατί, καθώς γίνεται σε κάποιους φανερός ο βαθύτερος εξουσιαστικός χαρακτήρας του, απομακρύνει κάθε υγιή φωνή, που δεν έχει όρεξη να υπηρετεί προσωπικές φιλοδοξίες. Δεύτερον γιατί δυσφημεί τις ιδέες που επικαλείται, καθώς στην πράξη τις κακοποιεί. Τρίτον, επειδή με τη ματαιοδοξία που κουβαλάει, μπορεί να ηγηθεί και να οδηγήσει σε αντιδραστικούς δρόμους γνήσιους αγωνιστές, ακυρώνοντας την ορμή και τις προσπάθειές τους.

Καλό είναι την εξουσία να τη διακρίνουμε και στα φαινομενικά μικρά και να μην επιτρέπουμε με την ανοχή και πολύ περισσότερο με την υποταγή μας, να μεγαλώσουν, συμβάλλοντας έτσι στο να εκτρέφονται τέρατα.

Υ.Γ. Κατά τύχη διάβασα το παρακάτω σε ένα σχόλιο σε άλλο ιστολόγιο:

"Η αρνητική έννοια στον όρο γκρουπούσκουλο δόθηκε από τον Γ.Γ. του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ζωρζ Μαρσέ, σε άρθρο του στην Humanite με την ευκαιρία της εξέγερσης του Μάη του 1968. Για τον Μαρσέ τα γκρουπούσκουλα είναι ψευδοεπαναστατικά, προέρχονται από διασπάσεις κομμουνιστικών κομμάτων, δεν θεωρούν πρωτοπόρα την εργατική τάξη αλλά τους φοιτητές, τους διανοούμενους κ.λ.π., η ιδεολογία τους εξυπηρετεί την αστική τάξη και τον καπιταλισμό, ενώ τα μέλη του ηγετικού πυρήνα ανήκουν στη μπουρζουαζία".

http://kerasiakrinoi.blogspot.gr/2012/07/blog-post_577.html