Πέντε δισ. ευρώ (δηλαδή περίπου όσα χάνονται ετησίως λόγω της
φοροαποφυγής και της φοροκλοπής) επέστρεψαν στις τράπεζες μετά τις
εκλογές. Αλλα είκοσι μένουν καταχωνιασμένα σε θυρίδες ή κρυμμένα σε
ψυγεία, σε εικονοστάσια, σε στρώματα, σε ειδικά ζωνάρια που οι
ιδιοκτήτες τους τα φορούν ακόμα κι όταν κολυμπάνε. Και αρκετά
περισσότερα εξακολουθούν να αερίζονται σε ξένους τόπους, ορεινούς όπως η
Ελβετία ή νησιωτικούς όπως τα Καϊμάν. Από τη Λευκωσία πάντως πρέπει να
έφυγαν αμέσως όσα ευρώ είχαν στείλει οι Αθηναίοι από αδελφική αλληλεγγύη
προς τον κυπριακό λαό. Οταν είδαν ότι ακόμα και στη διαχείριση των
οικονομικών είμαστε γνήσια αδέρφια, είπαν να φέρουν πίσω τις οικονομίες
τους. Είναι ένα κομμάτι του αποθέματός μας τα «κινητικά» ευρώ.
Χάρη σ’
αυτά η εξαθλίωση δεν είναι ακόμα μαζική, ενώ παραμένουν εν δράσει
αρκετές ψευδαισθήσεις ευδαιμονίας, τουλάχιστον σε ορισμένες
«πληθυσμιακές ζώνες». Διότι είναι πρόδηλο ότι δεν έχουν όλοι μερίδιο στο
«λίπος». Εύκολο θα ήταν να αθροίσουμε τα λεφτά που επέστρεψαν, όσα
παραμένουν σεντουκιασμένα και όσα ξενιτεύτηκαν και να διαιρέσουμε το
σύνολό τους με τα δέκα εκατομμύρια για να βρούμε το κατά κεφαλήν
«λιμνάζον» ή «αποθεματικό» χρήμα. Αλλά οι διαιρέσεις αυτού του είδους,
που αναζητούν μέσους όρους, δεν είναι μόνο εύκολες. Είναι και
ευφάνταστες. Διότι ο οικονομικός «μέσος όρος» έχει τόσο νόημα όσο κι ο
«μέσος πολίτης». Με φαντάσματα έχουμε να κάνουμε και στις δύο
περιπτώσεις, με στατιστικά κατασκευάσματα, βολικά αλλά ανύπαρκτα στην
πραγματική ζωή. Αν αθροίσεις τα δισ. ενός βιομήχανου και τα ψίχουλα ενός
συνταξιούχου και διαιρέσεις με το δύο για να βρεις τον «μέσο όρο», δεν
έχεις βέβαια δύο πολύ πλούσιους ανθρώπους· εξακολουθείς να έχεις έναν
ζάπλουτο κι έναν πάμπτωχο.
Πριν πάντως αναρωτηθούμε αν έχουμε όλοι
ποσοστό στα ποσά που μπαινοβγαίνουν, θα ’πρεπε να εξετάσουμε τη
νομιμότητα της απόκτησής τους. Βελόνα στ’ άχυρο; Ναι, μόνο που τη βελόνα
την πετάει εκεί η ίδια η πολιτεία, για να διευκολυνθούν οι καθεστωτικοί
ημέτεροι, αλλά και για να χαθούν μέσα στη γενικευμένη ανομία τα ίχνη
του πολιτικού χρήματος. Το κόλπο της διάχυσης της διαφθοράς υπήρξε
πάντοτε αποτελεσματικό: επιτρέπεις στα χαμηλότερα (κοινωνικά, κομματικά,
οικονομικά) κλιμάκια να παραοικονομούν και να χτίζουν και διά της
απατεωνίας την αυταπάτη της ευμάρειας, ώστε έτσι να συγχωρούν ή να
παραβλέπουν το μεγάλο παιχνίδι στα ψηλά. Αυτή είναι άλλωστε η μοναδική
εκδοχή όπου το «μαζί τα φάγαμε» έχει κάποιο νόημα.
Ενα επιπλέον
ερώτημα: πόσο καλλιεργημένος και πόσο αυθόρμητος υπήρξε ο φόβος που
οδήγησε στην εκροή κεφαλαίων; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Αρκεί να
θυμηθούμε πόσα δελτία των οχτώ και πόσα πρωτοσέλιδα
δραχμοκινδυνολογούσαν ασύστολα χωρίς να έχει εγερθεί σχετικό ζήτημα. Για
να κάνουν την τρίχα τριχιά και την εύλογη ανησυχία πανικό. Εναν πανικό
πολιτικά κερδοφόρο για ορισμένους.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου