Και τώρα τι κάνουμε;

Να μετασχηματιστούμε σήμερα σε ενιαίο κόμμα πολιτικής ενότητας, γιατί αυτό τουλάχιστον δικαιώθηκε με την πρόσφατη εκλογική καταγραφή

Και τώρα τι κάνουμε;

Του Μάκη Σπαθή

Oποια προσδοκία και αν είχαμε για το τελικό αποτέλεσμα της πρόσφατης εκλογικής μάχης, δεν μπορεί παρά να είμαστε ικανοποιημένοι, ακόμη και αν πολλοί από μας είχαμε πειστεί, παρά τις πολλαπλάσιες δυνάμεις των αντιπάλων και τη λυσσαλέα επίθεσή τους, ότι η πρώτη θέση ήταν εφικτή και η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν ήταν μια απλή φαντασίωση ρομαντικών ονειροπόλων, αλλά ένα επιτακτικό κοινωνικό αίτημα που θα γινόταν γεγονός στις 17 Ιούνη. Όμως προς το παρόν η Ιστορία αλλιώς μας μίλησε. Επειδή εμείς γνωρίζουμε καλά πως ο ταξικός πόλεμος είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος, είμαστε πάλι εδώ να στοχαστούμε και να δράσουμε από καλύτερες θέσεις, για να μην απογοητεύσουμε τον κόσμο που μας πίστεψε και είναι σήμερα μαζί μας.

Η εκλογική αναμέτρηση κατέγραψε αυτό που όλοι γνωρίζαμε από πριν. Το αστικό πολιτικό σύστημα με τους δύο πυλώνες που το στήριζαν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατέρρευσε. Ένα καινούργιο πολιτικό τοπίο αναδύεται μπροστά μας με διαφορετικές κοινωνικές εκπροσωπήσεις. Χωρίς τις στρεβλώσεις του παρελθόντος ο κόσμος της εξαρτημένης εργασίας στοιχίζεται με την Αριστερά. Οι νέες κοινωνικές συμμαχίες μισθωτών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ανέργων και μικρομεσαίων επαγγελματιών που βίαια φτωχοποιούνται, είναι πιο ορατές και πιο στέρεες.

Απέναντί τους, έχουν τους αστούς, τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους νοικοκυραίους που εκπροσωπούνται από το κόμμα της τάξης και της συντήρησης.

Από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Κοινωνική ταξική πόλωση είναι τελικά η καταγραφή που προκύπτει από την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Το ερώτημα όμως που ανακύπτει σήμερα είναι: και τώρα σύντροφοι τι κάνουμε, για να λύσουμε αυτή την αντίθεση με θετική έκβαση για τον κόσμο της εργασίας;

Υπεύθυνη και μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση μέσα στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, με την πολυπληθή και αναβαθμισμένη κοινοβουλευτική μας ομάδα ή συστράτευση, οργάνωση και πάλη με τον κόσμο που μας πλησίασε για την τελική αντεπίθεση;

Η απάντηση προφανώς είναι και τα δύο. Επειδή όμως το πρώτο είναι πιο εύκολο, προσιτό και αποδεκτό από τους αντιπάλους μας, να γίνουμε δηλαδή και εμείς η Αριστερά της ευθύνης κατά το υπόδειγμα της ΔΗΜΑΡ, το δεύτερο όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο, γιατί απαιτεί προϋποθέσεις που δεν τις ικανοποιούμε με επάρκεια. Γιατί ακόμα  δεν έχουμε συγκροτήσει ενιαίο πολιτικό υποκείμενο με συνεκτική ταυτότητα, κοινό αδιαμφισβήτητο σχέδιο και οργανωτικές δομές που να κινητοποιούν τους εργαζόμενους, όταν οι ανάγκες το απαιτούν. Γιατί αυτό συνιστά άλλου τύπου δουλειά και προσφορά από μέρους μας, για να μετασχηματιστούμε σε ένα κόμμα των μαζών, που να διαμεσολαβεί τα κοινωνικά αιτήματα και να στηρίζει τις αντιστάσεις του κόσμου της εργασίας όπου και όπως αναπτύσσονται.

Και αν εμείς γνωρίζουμε καλά πως το κόμμα νέου τύπου με αυστηρή πειθαρχία και δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα, επιχείρησε να εμπνεύσει τον 20ο και τελικά εκφυλίστηκε σε γραφειοκρατική αριστοκρατία μέσα από τη διαχείριση και τους  μηχανισμούς του κράτους, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία να μην αναζητήσουμε νέες μορφές, δομές και συγκροτήσεις, που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του 21ου αιώνα που διανύουμε.

Δεν ξεκινάμε από το μηδέν

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν ξεκινάει από το μηδέν. Έχει στο εσωτερικό του σπέρματα από το καινούργιο που αναζητούμε. Η συνύπαρξη για αρκετά χρόνια διαφορετικών ιστορικών ρευμάτων, τάσεων και εκδοχών της Αριστεράς, που αναζητούν ένα κοινό πολιτικό σχέδιο, που πολλές φορές διαφωνούν και αντιπαρατίθενται, αλλά τελικά καταλήγουν στην επιλογή του βασικού διακυβεύματος, είναι ήδη μια κατάκτηση.

Αρκετές φορές βέβαια χάνεται πολύτιμος χρόνος και η εσωτερική δημοκρατία δεν είναι ό,τι καλύτερο ευδοκιμεί στις γραμμές μας. Πολλά αξιόλογα στελέχη παραγκωνίζονται και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ακολουθούν, δεν συμμετέχει ούτε στη διαμόρφωση του πολιτικού σχεδίου που υπηρετούμε, ούτε στην υλοποίησή του. Αυτό είναι το ζητούμενο που πρέπει σήμερα να ανατρέψουμε χωρίς να ακυρώσουμε τον πλουραλισμό, την πολυτασικότητα και την προσαρμογή των πάντων στη μια και μοναδική αλήθεια που μας καθοδηγεί.

Αυτό που μας ξεχωρίζει

Αν δεν υπήρχαν οι πολλές μικρές, μεσαίες και μεγάλες συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ, το ριζοσπαστικό, κινηματικό, αντισυστημικό στοιχείο που μας κάνει ξεχωριστούς, δεν θα ήταν σε καμιά περίπτωση εφικτό.

Αν η μεγάλη συνιστώσα παρέμενε με τις εκδοχές που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΚΚΕ εσωτερικού, της ΕΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου, της Δαμανάκη και  των εκσυγχρονιστών του ΣΥΝ, θα είχε εκφυλιστεί σήμερα στην Αριστερά της ευθύνης και της ενσωμάτωσης του Φώτη Κουβέλη. Αν, όμως, παρά τις δυσκολίες και τα πισωγυρίσματα, καλά τα πήγαμε μέχρι εδώ, το επιτακτικό ερώτημα που αναδεικνύεται, και το επαναλαμβάνω, είναι και τώρα σύντροφοι τι κάνουμε;

Με ποιο τρόπο εντάσσουμε στο πολιτικό μας σχέδιο τον κόσμο που μας εμπιστεύθηκε;

Πώς συνδιαμορφώνουμε και πώς υλοποιούμε τις επεξεργασίες μας χωρίς να ακυρώνουμε ό,τι έχει κατακτηθεί;

Τα ερωτήματα αυτά με ένα μόνο τρόπο αντιμετωπίζονται.

Το ενιαίο κόμμα

Να μετασχηματιστούμε σήμερα σε ενιαίο κόμμα πολιτικής ενότητας, γιατί αυτό τουλάχιστον δικαιώθηκε με την πρόσφατη εκλογική καταγραφή. Το μέτωπο ενάντια στα μνημόνια και τις συνεπαγωγές τους συμπύκνωνε και επικαιροποιούσε τις πρώτες μας επεξεργασίες και συγκλίσεις για ενότητα στη δράση ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, την κεντροαριστερά, με το νέο διεθνισμό που ανέδειξαν τα αντιπαγκοσμιοποιητικά κινήματα της προηγούμενης περιόδου. Η κριτική από τ’ αριστερά μας για την υποβάθμιση του αντικαπιταλιστικού αγώνα απαξιώθηκε μπροστά στις μάχες που δίναμε μέσα και έξω απ την Ελλάδα με τα πιο ισχυρά κέντρα του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος.

Η έλλειψη ιδεολογικής ενότητας δεν στάθηκε εμπόδιο στις ποικίλες και σοβαρές επεξεργασίες μας για τις σύγχρονες μορφές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που επιχειρούνται σήμερα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε απ΄ την άλλη πλευρά διακρίναμε κάποια επιβεβαίωση όσων μέσα και έξω απ τις γραμμές μας μας εγκαλούσαν για ρεφορμισμό και απουσία ιδεολογικής ταυτότητας που παρέπεμπε στις επεξεργασίες του προηγούμενου αιώνα.

Η διπλή ένταξη όσων ακόμα επιμένουν να ζητούν απαντήσεις στα ανοικτά ερωτήματα της εποχής μας με τον ιδεολογικό εξοπλισμό που διαθέτουν απ’ το παρελθόν, δεν δημιουργεί προβλήματα, αν βρούμε τον τρόπο να τα υπερβαίνουμε δημιουργικά. Αν το κριτήριο της επαληθευσιμότητας αρχίσει να λειτουργεί, η δυναμική των εξελίξεων θα δικαιώνει τις πιο διεισδυτικές επεξεργασίες.

Δραστήριες οργανώσεις παντού

Να οικοδομήσουμε παντού οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Να συζητούν, να καταλήγουν, να εκλέγουν, να εκπροσωπούνται και τελικά να πείθονται οτι το προϊόν της συμμετοχής τους αξίζει τον κόπο, δεν ακυρώνεται, δεν διαχέεται στα υπερκείμενα όργανα απο τις παρεμβάσεις και τα βετο των μεγάλων ή και μικρών συνιστωσών. Αν στη διαδρομή αυτή προκύπτουν αποχρώσεις ή ακόμη και σχέδια ανταγωνιστικά, αυτά να επιλύονται με τους κανόνες που η εσωτερική δημοκρατία και η ισότιμη συμμετοχή επιτάσσει.

Να ξεκινήσουμε λοιπόν άμεσα αυτή μας την προσπάθεια, με πείσμα και επιμονή γιατί μπορεί να αποδειχτεί ότι είναι πιο δύσκολη, μακρόσυρτη και βαρετή σε σχέση με την κοινοβουλευτική μας παρουσία, χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας και την προβολή στα εθνικά ακροατήρια, χωρίς την ικανοποίηση των προσωπικών μας φιλοδοξιών, με ένα αίσθημα καθήκοντος και προσφοράς που συνάδει με το αξιακό φορτίο της Αριστεράς.

Με την επιθυμία δηλαδή που μας καθοδηγεί, εκτός από την κατανόηση και ερμηνεία του ιστορικού γίγνεσθαι, ως αριστεροί να παλεύουμε για την αλλαγή του κόσμου και την οικοδόμηση νέων πρωτόγνωρων κοινωνικών σχέσεων και δομών.

Πηγή: Εποχή

 http://rednotebook.gr/details.php?id=6230