Περί μετανάστευσης

Περί μετανάστευσης

ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ

Λίγοι είναι οι λόγοι που εξωθούν κάποιον σε αναγκαστικό ξεριζωμό και υποχρεωτική μετανάστευση μακριά από τον τόπο του. Πόλεμος, βίαια και ολοκληρωτικά καθεστώτα, πολιτικές, φυλετικές και θρησκευτικές διώξεις, υπερβολική φτώχεια, φυσικές καταστροφές, τεράστια εγκληματικότητα, είναι τα κυριότερα. Σε καμία όμως χώρα η πρώτη και μοναδική ίσως αιτία μετανάστευσης, δεν είναι η διαφθορά. Εκτός απ’ την Ελλάδα.

Διεφθαρμένα καθεστώτα χωρών οι οποίες “τροφοδοτούν” τον πλανήτη με μετανάστες, υπάρχουν πολλά. Από τη νοτιοανατολική Ασία και την Αφρική ως την Κεντρική και Νότια Αμερική. Κοινό στοιχείο όλων αυτών ήταν και παραμένει ο μοναρχισμός, ο φεουδαρχικός τρόπος διακυβέρνησης και η, κυριολεκτικά ή φαινομενικά, παντελής έλλειψη δημοκρατίας.

Κι όμως, όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να βρει ένα κράτος με δυτική οικονομία και κουλτούρα, υψηλό μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο και ποιοτική εργασιακή εξειδίκευση, που η διαφθορά από μόνη της να αποτελεί τον νούμερο ένα λόγο εξώθησης στη μετανάστευση, δεν θα τα καταφέρει. 

Ίσως είναι η πρώτη φορά που συναντά κανείς κάτι παρόμοιο στην σύγχρονη δυτική ιστορία, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την άνοδο του Γιέλτσιν και των ολιγαρχών του.

Η διάλυση της ελληνικής οικονομίας, όσο και να θέλει κάποιος να την αποδώσει αποκλειστικά στο τερατουργηματικό τρόπο που στήθηκε η ευρωζώνη και το ευρώ, είναι μονάχα ένα μέρος της σημερινής τραγικής ειρωνείας ενός δεύτερου μεταναστευτικού κύματος στα πρότυπα της δεκαετίας του ’60.

Αυτό που διέλυσε τη μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα ήταν, και παραμένει ακόμη, η σαθρότητα του ίδιου του συστήματος που στήθηκε από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου ως σήμερα.

Είναι το σύστημα που κάποιοι ονομάζουν πελατειακό, κάποιοι άλλοι ρουσφετολογικό, ορισμένοι το φωνάζουν χαϊδευτικά με το ψευδώνυμο “εθνικός προμηθευτής/εργολάβος” ενώ μερικοί αρκούνται απλώς στο βαθμό συγγένειας με πρόσωπα κλειδιά.

Τελευταία δημοσιεύματα παρουσιάζουν το σκάνδαλο του ταμείου ιδιωτικοποιήσεων  ή αλλιώς ΤΑΙΠΕΔ, ως βόμβα στα θεμέλια της αναβράζουσας σαν Ντεπόν ελληνικής κοινωνίας. Διευθυντής με 20.000 ευρώ μισθό και υποδιευθυντής με 15.000 ευρώ μισθό. Το μήνα.

Χαμός έγινε και με τους 1700 υπαλλήλους της βουλής. 1700 άνθρωποι που βρέθηκαν στο πλάι πρώην αρχηγών κομμάτων, υπουργών και προέδρων ως προσωρινοί εμπιστευτικοί και παραμένουν ακόμη και σήμερα στα γραφεία των τέως που διατηρούν στο κοινοβούλιο δίχως να έχουν καμία ιδιότητα.

Διαχειριστές πανεπιστημιακών αποθεματικών, διοικητές και υποδιοικητές υπουργείων, δημόσιοι οργανισμοί υγείας και πρόληψης, υπεύθυνοι για τη δασοπυρόσβεση και την πρόληψη φυσικών καταστροφών, ειδικά προσωπικά, Ζίμενς και c4i και υποβρύχια. Ένα σωρό περιπτώσεις. Δισεκατομμύρια ευρώ. Όχι το ’70 και το ’80. Ούτε το 2000. Σήμερα.

Χρήματα που ενώ ένα τεράστιο μέρος τους έπρεπε να βρίσκεται στις τσέπες των πραγματικών δικαιούχων, εξακολουθούν να διατηρούν και να ταΐζουν όλους όσους κρίνονται απαραίτητοι για να στηρίξουν την προώθηση κυβερνητικών μέτρων εκτός λογικής. Πέρα κάθε πραγματικότητας.

Αν η διαφθορά δεν είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει αυτήν την κατάσταση, προκαλώ κάποιον να τη βαφτίσει όπως αλλιώς νομίζει.

Ναι, η κρίση είναι παγκόσμια και η Ισπανία, για παράδειγμα, έχει ανεργία μεγαλύτερη -ακόμη- από την Ελλάδα (προσωπικά κρατώ τις επιφυλάξεις μου κατά πόσο η ελληνική ανεργία είναι πιο κάτω από την ισπανική). 

Βεβαίως, η Ιταλία με την Πορτογαλία παρουσιάζουν κι εκείνες κύματα φυγής εξαιτίας του στερέματος της αγοράς τους. 

Κι όμως, η Ελλάδα είναι αυτή που έχει σπάσει το ρεκόρ συνεχιζόμενης ύφεσης, καταρρίπτοντας ακόμη και τις οικονομικές στατιστικές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Η Ελλάδα είναι η χώρα με την χαμηλότερη κατάταξη σε κάθε αναπτυξιακή κατηγορία.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που πρωτεύει στην παραοικονομία, τη φοροδιαφυγή, την παντελή έλλειψη διαφάνειας.

Η Ελλάδα είναι το προσωνύμιο της διαφθοράς. 

Και η διαφθορά είναι αυτή που στερεί το δικαίωμα στην ανάκαμψη, την εργασία, την ελπίδα. Γιατί όταν κάποιος έχει μέσα του την πίστη ότι μία άσχημη συγκυρία που έφερε τα πράγματα σε οριακό σημείο είναι περαστική, γιατί η ίδια η κοινωνική οντότητα της οποίας αποτελεί κομμάτι έχει την ομοψυχία και το σθένος να την ξεπεράσει, τότε δεν θα σηκωθεί να φύγει.

Θα μείνει να το παλέψει και να το ανατρέψει. Γιατί πολύ απλά θα του δοθεί η δυνατότητα να το κάνει.

Όταν όμως η ανομία, η αναξιοκρατία, η ολοκληρωτική διάκριση μέσα σε κυριολεκτικά κάθε κομμάτι ιδιωτικού και δημόσιου βίου και η εξωφθαλμέστατη απάνθρωπη εκμετάλλευση της ανάγκης κάποιου για να ζήσει από εκείνους που η κρίση αποτελεί πραγματική ευκαιρία, τότε η μετανάστευση είναι μονόδρομος.

Δεν είναι η κρίση αυτή που μας διώχνει. Είναι η διαφθορά.

http://polyfimos.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7.html