Οι ράγες του
χρόνου
ΑΝΤΩΝΙΑ ΞΥΝΟΥ
To
τρένο ήταν έτοιμο να αναχωρήσει. Οι επιβάτες της τελευταίας στιγμής
έτρεχαν πανικόβλητοι κρατώντας τσάντες, υπνόσακους ακόμα και κατοικίδια,
για να μπουν σε κάποιο βαγόνι. Η υπάλληλος του ΟΣΕ παρακολουθούσε από την αποβάθρα όλο αυτό το πηγαινέλα με σχετική απάθεια. Γύρισε στη φίλη μου, που με τη σειρά της ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί, και με μία φυσικότητα της είπε: "Να προσέχεις. Στο βαγόνι σου έχει πολύ μαυρίλα. Μην κοιμηθείς αμέσως".
Η φίλη μου θα έπρεπε, κατά την ίδια, να μην κοιμηθεί αμέσως μόλις
επιβιβαστεί για να δει ποιος θα καθίσει δίπλα της. Και φυσικά επ' ουδενί
δεν θα έπρεπε να αφήσει τα πράγματα της αφύλαχτα.
Λίγο πριν φύγει ικανοποιημένη, καθώς είχε προσφέρει τις συμβουλές της σε
ταξιδιώτες και μάλιστα ομοεθνείς, μας εξήγησε ότι ταξιδιωτικά
πρακτορεία και ο ΟΣΕ κλείνουν θέσεις για τους αλλοδαπούς πάντα στα
τελευταία βαγόνια, προκειμένου να... "μην ενοχλούν τους υπόλοιπους
επιβάτες". Για αυτό μας παροτρύνει την επόμενη φορά που θα αγοράζαμε
εισιτήριο να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικές.
Για όσους ταξιδεύουν τακτικά με τρένο, μία τέτοια συμπεριφορά δεν είναι
άγνωστη. Οι μετανάστες συνήθως γίνονται δέκτες σχολίων για τα πιο
ασήμαντα πράγματα. Όπως γιατί δεν έδωσαν προτεραιότητα σε κάποιο άλλο
επιβάτη να περάσει το διάδρομο ή επειδή κάθισαν σε σημείο που ενοχλούν
τη διέλευση των υπολοίπων.
Αλήθεια, πότε αρχίσαμε να ενστερνιζόμαστε "πολιτικές" που παραπέμπουν
στις ΗΠΑ της δεκαετίας του '50 και πιο πίσω; Όταν οι αφροαμερικανοί ήταν
υποχρεωμένοι δια νόμου να κάθονται στις πίσω θέσεις των αστικών
λεωφορείων και να σηκώνονται όποτε τους το ζητούσαν.
Τελικά αυτό το "τρένο" μας πάει μπροστά η πίσω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου