Θεσσαλονίκη, 28 Οκτωβρίου 2012
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Διαβάζω διάφορα κείμενα
ενόψει της παρέλασης για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τα οποία
παρακινούν σε ειρηνική και πανηγυρική ανάδειξη του πνεύματος ομοψυχίας
που επέδειξε τότε ο ελληνικός λαός. Από κοντά, γίνεται απόπειρα να
ταυτιστούν οι διαμαρτυρίες με εκδηλώσεις φασιστικού τύπου, διότι μπορεί
να εμφανιστεί και η Χρυσή Αυγή...
Όλα ωραία και καλά, λοιπόν, σε μια χώρα που κατά την άποψή μου (αλλά
και πολλών άλλων) βρίσκεται υπό καθεστώς ιδιότυπης κατοχής, ειδικά σε
ό,τι αφορά την καταλήστευση του εθνικού πλούτου από «δανειστές», οι
οποίοι κατά σύμπτωση εκπροσωπούνται εν τοις πράγμασι από την κ. Μέρκελ, η
οποία, όλως τυχαίως, επαναλαμβάνει σε κομψή κατά κάποιους, ή
διπλωματική, διατύπωση τα όσα ο προκάτοχός της στην καγκελαρία απαίτησε
και πήρε από τους υπόδουλους στο Γ’ Ράιχ λαούς.
Τι θα γιορτάσουμε άραγε με τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της
Θεσσαλονίκης; Το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά στους Ιταλούς, συμμάχους και
συγκυβερνήτες της Ελλάδας, μαζί με τους χιτλερικούς, από την άνοιξη του
1941;
Το γιορτάζαμε και κατά την περίοδο της Κατοχής μήπως; Στηνόταν ο
Τσολάκογλου σε μιαν εξέδρα, ή κατόπιν ο Λογοθετόπουλος, αγκαλιά με τον
Ράλλη, και παρήλαυναν οι ακρωτηριασμένοι, ημιθανείς, πεινασμένοι και
προδομένοι φαντάροι και αξιωματικοί του έπους της Αλβανίας μπροστά από
αυτούς που παρέδωσαν τη χώρα στη Βέρμαχτ ενόσω το Ρούπελ ακόμη
αντιστεκόταν; Δηλαδή τι θα τιμήσει ο παιδιόθεν αντιστασιακός Κάρολος
Παπούλιας;
Όταν η χώρα έχει ήδη παραδοθεί σε έναν λιμό που επεκτείνεται
με γεωμετρική πρόοδο, όταν μισό εκατομμύριο παιδιά υποσιτίζονται, όταν
συνάνθρωποί μας αυτοκτονούν διότι δεν αντέχουν άλλο την καταπίεση των
ντόπιων κερδοσκόπων και τοκογλύφων, όταν κλείνουν σχολεία και παίρνουν
σειρά τα πανεπιστήμια, όταν τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, όταν οι
συνταξιούχοι, συνομήλικοι ή και μεγαλύτεροι του Κάρολου, δεν δύνανται να
πληρώνουν το χαράτσι στους γιατρούς του ΕΟΠΠΥ για τη συνταγογράφηση,
αυτός ποιαν ελευθερία θα γιορτάσει;
Άσε που είμαστε ίσως η μοναδική χώρα που δεν γιορτάζει την
απελευθέρωση, αλλά την έναρξη της υποδούλωσης. Ίσως για να μη θυμόμαστε
ποιοι μπήκαν απελευθερωτές στις πόλεις μας, ίσως για να ξεχάσουμε, εμείς
οι Σαλονικιοί, τον Ευριπίδη Μπακιρτζή που έφερε τον ΕΛΑΣ μέσα στην πόλη
και γλίτωσε, χάρη και στον Ιωακείμ Κοζάνης, την ανατίναξη λιμανιού,
ηλεκτρικών εταιρειών και εγκαταστάσεων κοινής ωφέλειας που είχαν ήδη
ναρκοθετηθεί από τους Ούνους. Θα μου πείτε, αυτόν τον ξέγραψε και τον
ξέχασε το ΚΚΕ. Οι δεξιοί θα τον τιμούσαν; Έτσι, λοιπόν, εμείς, οι
κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, θα κληθούμε να είμαστε καλά παιδιά και να
χειροκροτούμε τον Κάρολο με την κουστωδία του, τα μηχανοκίνητα και τους
δισέγγονους των μακεδονομάχων, τους βατραχανθρώπους και τους θρασύτατους
ευέλπιδες που τους σπουδάζει ο ελληνικός λαός για να απεργάζονται την
εκ νέου υποδούλωσή του;
Θεωρώ ότι το ελάχιστο που μπορούσε να γίνει, έστω και την τελευταία
στιγμή, ήταν να συνενώσουν τις δυο παρελάσεις, μαθητική και στρατιωτική
σε μια, και όπως γίνεται σε όλη την πολιτισμένη Δύση που τόσο συχνά
-όταν τους συμφέρει- την επικαλούνται, να αφήσουν τα παιδιά να
πλημμυρίσουν την πόλη με τα τραγούδια τους, με τα στεφάνια τους που θα
αποθέσουν στα μνημεία που αυτά θα επιλέξουν και τη ζωντάνια που η
πρωσική πειθαρχία απειλεί να μετατρέψει σε νεκρική ακαμψία.
Όσο για τον κουρασμένο ένοικο του προεδρικού μεγάρου της Ηρώδου
Αττικού, το καλύτερο θα ήταν να πάει ν’ αφήσει λίγα λουλούδια στους
τόπους εκτέλεσης των πατριωτών από τους χιτλερικούς και τους «Έλληνες»
προπάτορες των χρυσαυγιτών: στο Κόκκινο Σπίτι, στο Επταπύργιο, στο
στρατόπεδο του Παύλου Μελά, στο Χορτιάτη. Όπου αυτός θέλει. Είναι πολλοί
οι ξεχασμένοι τόποι που βάφτηκαν με το αίμα των αδούλωτων Ελλήνων.
Τότε θα υποκλιθούμε στον Πρόεδρο και θα του χαρίσουμε και τα τραγούδια μας (που τα γνωρίζει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου