ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟ 46

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤ ΆΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟ 46

ή

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΤΑ ΔΙΑΟΛΟΥ

Ο,ΤΙ ΑΚΟΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΟΜΗΘΕΙ

Χτες, Παρασκευή 19/10, η σχολική ρουτίνα του 46 λίγο έλειψε να τιναχτεί στον αέρα. Αιτία ήταν η ανακάλυψη από τα ΜΜΕ ενός θέματος που, κατά την κρίση τους, θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τα δελτία τους και να γεμίσει το χώρο των έντυπων και ηλεκτρονικών σελίδων τους.

Παράλληλα, ήταν μια καλή ευκαιρία να πουλήσουν ανέξοδο και ακοπίαστο αντιφασισμό πολλοί και διάφοροι: από τα τηλεοπτικά μεσημεριανάδικα, μέχρι τους μανδαρίνους της διοίκησης.

Στην πραγματικότητα το νέο ήταν ήδη μπαγιάτικο. Δηλαδή, η μεγάλη ανακάλυψη αφορούσε ένα περιστατικό που είχε συμβεί στο σχολείο 20 μέρες πριν και που η σχολική κοινότητα το είχε διαχειριστεί με έναν τρόπο ανοιχτό, δημόσιο και ικανοποιητικό για τα ίδια της τα μέλη. Φυσικά και δεν ήταν εύκολο ούτε απλό.

Φαίνεται όμως ότι δεν ικανοποιήθηκαν όλοι και, βέβαια, υπάρχουν πάντα και ορισμένοι που «αυτοί θα τα έκαναν καλύτερα».

Αφού λοιπόν η δημοσιοποίηση του θέματος είναι γεγονός, ας πούμε κι εμείς δυο λόγια γι’ αυτό:

Το 46ο Γυμνάσιο είναι ένα σχολείο στο κέντρο της Αθήνας (ανάμεσα στις οδούς Ασκληπιού και Ιπποκράτους) και δεν είναι «το μικρό σπίτι στο λιβάδι». Υποδέχεται 250 εφήβους από το Γκύζη και τα Εξάρχεια και έχει περίπου 35 άτομα προσωπικό (εκπαιδευτικούς, φύλακες, καθαρίστρια, κυλικείο). Επίσης, είναι ένα σχολείο με πολυεθνική σύνθεση, με παιδιά και γονείς που αντιπροσωπεύουν 19 εθνικότητες.

Είναι νομίζω φανερό και αυταπόδεικτο ότι μικροί και μεγάλοι στο 46 είμαστε εκτεθειμένοι στην βία της κρίσης που μας πλήττει ως κοινωνία με όλες της τις μορφές, ανεργία, φτωχοποίηση, ανυπαρξία κοινωνικής πρόνοιας, καμένα όνειρα, δυσανεξία για το διπλανό, νεύρα κλπ, κλπ.

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους το σχέδιό μας, όπως ρητά διατυπώθηκε στην εναρκτήρια συνεδρίαση του συλλόγου των καθηγητών του σχολείου για την τρέχουσα σχολική χρονιά, είναι πάση θυσία να κάνουμε το σχολείο μας ένα χώρο ηρεμίας, αγάπης, ανοχής και αλληλεγγύης. Και συμφωνήσαμε ότι γι’ αυτό απαιτείται αφενός η προσπάθεια για πιο στενή σύνδεση των μελών της σχολικής κοινότητας μεταξύ τους, και αφετέρου η λειτουργία του σχολείου βάσει ενός όσο το δυνατόν πιο σαφούς πλαισίου αρχών και κανόνων. Και αυτό δεν το βλέπουμε απλώς σαν υπηρεσιακό καθήκον, αλλά κυρίως σαν απόρροια της κοινωνικής μας ευθύνης και σαν υπεράσπιση της επαγγελματικής μας υπερηφάνειας. Σ’ αυτή την προοπτική λοιπόν παλεύουμε από την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς κι όποιος νομίζει ότι είναι εύκολο, ή ότι μπορεί να αποφύγει κάθε αστοχία ας κοπιάσει…

Όταν λοιπόν, πράγματι, συνέβη ένας καθηγητής του σχολείου μας να παραφερθεί σε μια στιγμή έντασης, λειτουργήσαμε νηφάλια και με συνέπεια, νομίζω, στο πνεύμα που περιγράφω στην προηγούμενη παράγραφο.

• Πρώτα απ’ όλα και αμέσως φροντίσαμε να ζητήσουμε απερίφραστα συγνώμη εκ μέρους του σχολείου προς τα παιδιά που υπέστησαν τη φραστική επίθεση και να δηλώσουμε πως ό, τι ειπώθηκε είναι αντίθετο με τις αρχές και τους κανόνες του σχολείου.

• Ο ίδιος ο καθηγητής που παραφέρθηκε, επίσης ζήτησε αμέσως συγνώμη από τα παιδιά του τμήματος όπου έγινε το περιστατικό, παραδέχθηκε ευθαρσώς ότι αυτά που είπε ήταν λάθος και εξήγησε ότι ήταν ένα ξέσπασμα θυμού και όχι τα πραγματικά του πιστεύω.

• Σε συνεδρίαση του συλλόγου καθηγητών που ακολούθησε εκτιμήσαμε (ομόφωνα) ότι οι προηγούμενες ενέργειες έγιναν καλώς και αποφασίσαμε (ομόφωνα) ο συνάδελφος να αφήσει το συγκεκριμένο τμήμα και να αναλάβει ένα άλλο, αφού είναι πιθανό να έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα το απαιτούμενο παιδαγωγικό κλίμα.

• Στη συνέχεια, και αφού το θέμα συζητήθηκε ανάμεσα στους μαθητές, αλλά και επειδή ούτως ή άλλως είναι πολιτική του σχολείου μας να μην κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί, στην πρωινή συγκέντρωση των μαθητών, παρουσία όλων των καθηγητών και μερικών γονέων, είπαμε τα εξής: Πρώτον, ενημερώσαμε όλους για το τι ακριβώς συνέβη. Δεύτερον, επαναλάβαμε προς όλους τη συγνώμη του σχολείου για το ατυχές περιστατικό. Τρίτον, εξηγήσαμε ότι η συμπεριφορά του καθενός μας μπορεί να μην είναι πάντοτε η σωστή αλλά δουλειά του σχολείου, δηλαδή της κοινότητας, είναι να μάθει στα μέλη της πώς να διορθώνουν τα λάθη τους και να γίνονται καλύτεροι πολίτες. Το σχολείο μας επιλύει συλλογικά μια δύσκολη άσκηση συνύπαρξης και παραγωγικής συνεργασίας στην οποία η επιτυχία δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη.

• Τέλος, συμφωνήσαμε ότι η απολυτότητα, η μη αναγνώριση της ιδιαιτερότητας των ατόμων και των περιστάσεων και η περισσή σκληρότητα είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά του φασισμού, που εμείς αντιπαθούμε και δε θέλουμε να εισβάλει στο σχολείο μας.

• Στη συνέχεια, μετά από μερικές μέρες, ενημερώσαμε προφορικά και τον Δ/τη της Α’ ΔΔΕ Αθήνας, ο οποίος επικρότησε το χειρισμό μας, ρώτησε αν το θέμα στο εσωτερικό του σχολείου μπορεί να θεωρηθεί λήξαν και τον διαβεβαιώσαμε γι’ αυτό.

• Τέλος, στην τελευταία από τις τακτικές συγκεντρώσεις των γονέων που γίνονται στο σχολείο μας, το θέμα αναφέρθηκε, συζητήθηκε και θεωρήθηκε ότι σε γενικές γραμμές τα πράγματα πάνε μια χαρά. Όλοι έδειξαν πρόθυμοι να βοηθήσουν στην εξασφάλιση της ηρεμίας και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης που είναι απαραίτητη στη σχολική ζωή.

Αν όλα τα προηγούμενα δεν ικανοποιούν όλους τους ευαίσθητους συμπολίτες μας, ειλικρινά λυπάμαι ,

όμως, εφόσον θα έχω την ευθύνη της διοίκησης αυτού του οργανισμού, μπορώ να ακούσω κάθε καλόπιστη κριτική, είμαι πρόθυμη να αναλάβω εξ ολοκλήρου την ευθύνη των όποιων λαθών, αλλά δε θα αφήσω να γίνει το 46 ο φούρνος του καραγκιόζη. Άλλωστε η παιδαγωγική μας ελευθερία δεν ευτυχώς δεν βαρύνεται με καμιά «υποθήκη» και έχουμε την πολυτέλεια να μην φοβόμαστε κανένα πολιτικό κόστος.

Βάντα Τσέλιου

Διευθύντρια

του 46ου Γυμνασίου Αθήνας

Το αρχικό δημοσίευμα ΕΔΩ