Ο απαγορευμένος καρπός του φασισμού

Ο απαγορευμένος καρπός του φασισμού 

The Stranger 

Δεν ξέρω αν θυμάσαι ένα ηλίθιο μάθημα που είχαμε στο Γυμνάσιο. Οικιακή Οικονομία το λέγανε. Δε φαντάζομαι να σου έχει μείνει τίποτα από αυτό το μάθημα, που ποτέ κανείς δεν πήρε στα σοβαρά (και με το δίκιο του δηλαδή). Να σου πω τι μου έχει μείνει εμένα; Πρώτον, ότι ήταν το μάθημα στο οποίο πήρα το χειρότερο βαθμό μου σε έλεγχο τριμήνου: 7 (επτά). Μεγάλο κατόρθωμα. Δεύτερον, ότι η καθηγήτριά μου (“καθηγήτρια Οικιακής Οικονομίας”, μαλάκα μου, hοw lοw can you go;) ήταν μια σκύλα γεροντοκόρη, για να το πω όσο πιο ευγενικά μπορώ. Και τρίτον, ότι τα μάλλινα πλένονται στο χέρι με κρύο νερό. Όχι, εντάξει, το τρίτο δεν ξέρω καν αν ισχύει, από το μυαλό μου το έβγαλα. Άλλο θέλω να πω.

Το τρίτο και τελευταίο πράγμα που μου έμεινε από την Οικιακή Οικονομία είναι κάτι που αναφερόταν μέσα στο βιβλίο, που προφανώς κάποια μέρα θα άνοιξα κατά λάθος, δε θυμάμαι κιόλας. Έγραφε πως όταν θες να αποτρέψεις ένα παιδί από το να κάνει κάτι επικίνδυνο, όπως π.χ. να πάει στο ντουλαπάκι με τα φάρμακα και να καταβροχθίσει όποιο ωραίο χαπάκι βρει μπροστά του, η λύση δεν είναι να του το απαγορεύσεις αυστηρά ή να το κρύψεις καλύτερα, γιατί αυτό θα του κινήσει την περιέργεια και θα θέλει ακόμα περισσότερο να δοκιμάσει τα χαπάκια. Αντίθετα, πρέπει να του εξηγήσεις γιατί δεν πρέπει να τα φάει και τι θα του συμβεί αν το κάνει, ώστε να καταλάβει από μόνο του τον κίνδυνο. Δεν ξέρω γιατί μου είχε κάνει τόση εντύπωση όταν το διάβασα, αν και υποθέτω πως οφείλεται στο γεγονός ότι στα 13 μου ήμουν ακόμα παιδί και λειτουργούσα ως τέτοιο, και άρα ήξερα πως αυτό που διάβαζα ίσχυε 100%.

Ίσως να έχεις καταλάβει ήδη τον παραλληλισμό που θέλω να κάνω. Λογικά θα τον έχεις ήδη ψυλλιαστεί, αν είδες τον τίτλο αυτού του κειμένου πριν αρχίσεις να το διαβάζεις. Αν όχι, μην αγχώνεσαι. Δεν έχει άλλη εισαγωγή. Μπαίνω στο ψητό αμέσως.

Ακούγεται τώρα τελευταία λίγο πιο δυνατά μία φωνή που λέει “βγάλτε εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή”, με αφορμή τα συνεχόμενα κρούσματα βίας από μέρους της. Εντάξει, έχει μία λογική, δε λέω: Τους κηρύσσουμε παράνομους, δεν μπορούν να ξαναμπούν στη Βουλή, γιούπι, γλιτώσαμε από τον νεοναζισμό, χαρές και πανηγύρια, σαμπάνιες και άνθρωποι από όλες τις φυλές να ξεχύνονται στους δρόμους και να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι το Imagine σε κλίμα κατάνυξης.

Εχμ, όχι ακριβώς.

Βγάζοντας τη Χρυσή Αυγή στην παρανομία, την ηρωοποιείς. Δείχνεις ότι το “κακό Σύστημα” πολεμάει τους “ακτιβιστές” (για να το θέσουμε ευγενικά, όπως ο Βορίδης) της Χρυσής Αυγής και ουσιαστικά την ενισχύεις. Την κάνεις “απαγορευμένο καρπό”, ακόμα πιο ελκυστικό σε αυτόν που ήδη την υποστήριζε, αλλά και σε αυτούς που απλά την έβλεπαν αδιάφορα. Το “παιδί”, σε αυτήν την περίπτωση οι χρυσαυγίτες, θα βρει τον τρόπο να παρακάμψει την απαγόρευση, ή απλά να την αγνοήσει και να πάει καρφωτό στο ντουλαπάκι με τα ψυχοφάρμακα. Ούτε χαρές, ούτε πανηγύρια, ούτε Imagine. Μόνο 40% (και λίγο λέω) των Ελλήνων “συμπαθούντες” του φασισμού. Αυτό θέλουμε;

Αυτό που φαίνεται πως πολλοί δεν καταλαβαίνουν είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι η Χρυσή Αυγή. Αν διαλυθεί η Χρυσή Αυγή, θα βρεθεί κάποια άλλη εγκληματική οργάνωση να πάρει τη θέση της. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι μεταξύ άλλων προσφέρεται στους Έλληνες ψηφοφόρους και η δυνατότητα ψήφου σε ένα νεοναζιστικό κόμμα. Το πρόβλημα είναι ότι ένα σοβαρό ποσοστό τους θα το ψηφίσει όντως, ενάντια σε κάθε πιθανή λογική. Παλιά δεν είχαμε πρόβλημα με κόμματα τύπου ΧΑ, γιατί ζούσαμε σε σχετικά ομαλές περιόδους και σκεφτόμασταν “ποιος μαλάκας θα πάει να ψηφίσει νεοναζί σε μία χώρα που υπέφερε τόσο πολύ από τον ναζισμό;”. Αμ έλα που δε φανταζόμασταν: Πρώτον, ότι ναι, υπάρχουν τέτοιοι μαλάκες. Δεύτερον, ότι σε 70 χρόνια μπορεί να ξεχαστεί ακόμα και η πιο φρικτή θηριωδία. Και τρίτον, ότι οι νεοναζί δεν ταιριάζουν απαραίτητα στο στερεότυπο του σκίνχεντ με τη σβάστικα στο κούτελο, αλλά μπορεί και να μοιάζουν σχεδόν φυσιολογικοί.

Το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής. Υπήρχε και το 2009 η Χρυσή Αυγή, αλλά πήρε 19.624 ψήφους. Ποσοστό 0,29%, λίγο παραπάνω από την Ένωση Κεντρώων και πολύ λιγότερο από τη Δημοκρατική Αναγέννηση του Παπαθεμελή (φαντάσου). Τότε δε μας ενοχλούσε; Ε, αυτό είναι ανακόλουθο.

Όπως στο παιδί πρέπει να εξηγήσεις τι είναι τα φάρμακα και τι ζημιά μπορεί να του προκαλέσουν, ώστε να καταλάβει και από μόνο του ότι είναι βλαβερά και να σταματήσει να τα ορέγεται, έτσι και στον χρυσαυγίτη πρέπει να εξηγήσεις τι είναι η Χρυσή Αυγή και τι ζημιά μπορεί να του προκαλέσει, ώστε να καταλάβει από μόνος του ότι είναι βλαβερή και να σταματήσει να την ψηφίζει.

Και εδώ φτάνουμε σε ένα αδιέξοδο. Γιατί το παιδί θα πιστέψει αυτό που του λες επειδή είσαι ο μπαμπάς ή η μαμά του, και ξέρει ότι θες το καλό του. Δεν πας να το ξεγελάσεις για να το ρίξεις σε μία δόλια παγίδα. Ο χρυσαυγίτης από ποιον πρέπει να το ακούσει για να το πιστέψει; Αν το ακούσει από τα ΜΜΕ, θα πει “αυτά είναι προπαγάνδα του Συστήματος ενάντια στη ΧΑ”. Αν το ακούσει από έναν πολιτικό, θα πει “ναι, έχεις μούτρα και μιλάς εσύ που διέλυσες τη χώρα”. Αν το ακούσει από οποιονδήποτε άλλο, θα πει “άντε ρε αναρχοάπλυτο κομμούνι, δεν ντρέπεσαι που πατάς αυτά τα ιερά χώματα”. Όπως και όλοι οι δογματικοί άνθρωποι, οι χρυσαυγίτες θυμίζουν τυφλό που αρνείται την τύφλα του και δεν εμπιστεύεται τους άλλους γύρω του που του λένε να κάνει λίγο αριστερά για να αποφύγει το δέντρο που βρίσκεται μπροστά του, αλλά προχωράει στον ίδιο δρόμο και μοιραία τρακάρει πάνω στο δέντρο.

Τέλος παιχνιδιού, λοιπόν. Να τους βγάλεις εκτός νόμου δεν μπορείς, γιατί θα πολλαπλασιαστούν. Να τους αλλάξεις γνώμη δεν μπορείς, γιατί δεν εμπιστεύονται κανέναν. Να τους εξοντώσεις δεν μπορείς, γιατί γαμώτο είναι άνθρωποι κι αυτοί, και πολλοί από αυτούς δεν είναι στην πραγματικότητα φασίστες, αλλά απαίδευτοι και ευάλωτοι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς ψηφίζουν. Ακόμα και όταν βλέπουν έναν βουλευτή της Χρυσής Αυγής να βρίζει ή και να χτυπάει έναν άλλο, δεν καταλαβαίνουν τις προεκτάσεις μιας τέτοιας πράξης. Βλέπουν μόνο ένα “χαστούκι στο Σύστημα”, ή μάλλον στη “Νέα Τάξη Πραγμάτων”, όπως τους αρέσει να τη λένε.

Πες με ηττοπαθή, αλλά αυτό δε διορθώνεται. Τουλάχιστον όχι σύντομα. Για να υποχωρήσει ο νεοναζισμός θα πρέπει να επιστρέψουμε στα επίπεδα ευημερίας του 2004, και αυτό θα συνέβαινε μόνο αν εμφανιζόταν ουρανοκατέβατος ένας τύπος και έφερνε 600 δισεκατομμύρια ευρώ που κέρδισε πουλώντας ένα διαστημόπλοιο ή κάτι τέτοιο. Αλλά αυτά δε συμβαίνουν και κάθε μέρα, ε;

Βέβαια, και πάλι η ευημερία θα διόρθωνε μόνο προσωρινά το πρόβλημα. Ο εύπορος άνθρωπος δεν ενοχλείται και τόσο από έναν μετανάστη, γιατί δε νιώθει να απειλείται ιδιαίτερα από αυτόν. Όμως αν μετά από δέκα χρόνια επανέλθουμε σε κατάσταση φτώχειας, θα έχουμε πάλι τα ίδια. Για να απαλλαγούμε οριστικά από τον νεοναζισμό χρειάζεται παιδεία.

Αλλά βλέπεις στο σχολείο μας μαθαίνουν πώς να πλένουμε τα βαμβακερά, πώς να αγαπάμε τον ένα και μοναδικό θεό, πόσο γαμάτοι ήταν οι Έλληνες από καταβολής κόσμου και τέτοια χρήσιμα πράγματα. Δε μένει χρόνος για να μάθουμε τι είναι ο φασισμός και πώς μοιάζει. Προφανώς δε θα μας χρησίμευε σε τίποτα μία τέτοια πληροφορία.

 http://thestranger.wordpress.com/2012/10/19/tbfof/