Συνταγή καταστροφής τα νέα μέτρα
Η
ευρωπαϊκή Δεξιά, αλλά και οι εγχώριες δυνάμεις που συμπορεύονται μαζί
της, έχουν ταυτίσει την έννοια των μεταρρυθμίσεων με την πλήρη
απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του κοινωνικού
κράτους, υπό τις ζητωκραυγές των δυνάμεων της ακραίας αγοράς
Tο νέο πακέτο μέτρων σφραγίζει και εξηγεί τα καλά λόγια των Ευρωπαίων
αξιωματούχων, τους πανηγυρισμούς για το κλίμα που «άλλαξε» στην Ευρώπη
και τη φιλολογία για την ανάκτηση της «αξιοπιστίας» της χώρας. Οι
δανειστές παίρνουν ό,τι ζήτησαν, ακόμα και στις πιο ακραίες απαιτήσεις
τους.
Οι «απαράβατοι όροι» που ουδέποτε ετέθησαν, οι «κόκκινες γραμμές» που
ουδέποτε εμφανίστηκαν, οι κλαυθμοί και οδυρμοί για τους χειμαζόμενους
πολίτες και οι «διαφωνίες» ενώ έχει συμφωνηθεί το κύριο πακέτο των
μέτρων, εκθέτουν τις πολιτικές δυνάμεις που συμπράττουν. Όσο κι αν το
κρέας παρουσιαστεί ως ψάρι, η απόλυτη συμφωνία ως σκληρή διαπραγμάτευση,
η εδραίωση αυτής της πολιτικής ως σταδιακή απαγκίστρωση, οι κυβερνώντες
έχουν εξ αδιαιρέτου την ευθύνη.
Τα μέτρα, προφανώς, δεν θα είναι τα τελευταία. Η συνταγή δεν βγαίνει
και η παρατεταμένη ύφεση που δημιουργεί θα οδηγεί συνεχώς στην ανάγκη
πρόσθετων μέτρων. Ακόμα όμως κι αν αυτά τα μέτρα ήταν τα τελευταία, οι
συνέπειές τους δεν θα είναι στιγμιαίες και παροδικές. Λειτουργούν
αθροιστικά στα προηγούμενα και αλλάζουν τον κοινωνικό χάρτη της χώρας με
επιπτώσεις μακροχρόνιες και δύσκολα αναστρέψιμες στην οικονομία και την
κοινωνία.
Τα μέτρα δεν πρέπει να ψηφιστούν, πολύ περισσότερο να εφαρμοστούν.
Αποτυπώνουν την άδικη και αδιέξοδη πολιτική που οδηγεί τη χώρα σε
οικονομικό μαρασμό και αλλάζει το επίπεδο της ζωής του μέσου Έλληνα. Η
εσωτερική υποτίμηση και η πολιτική που καταγράφεται στα διαδοχικά
Μνημόνια δημιουργούν τη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των
εχόντων στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Οι κυβερνώντες μάς εξηγούν ότι είναι ο αναγκαστικός δρόμος για τη
σωτηρία της χώρας. Όμως η χώρα και οι πολίτες της δεν είναι διαφορετικά
μεγέθη. Δεν σώζεται η χώρα όταν ισοπεδώνεται η κοινωνία και αυξάνονται
δραματικά οι κοινωνικές ανισότητες.
Η επιμήκυνση και η «ρήτρα αντικατάστασης» αφορούν στον πολιτικό χρόνο
και στην επικοινωνιακή διαχείριση που χρειάζονται οι κυβερνητικοί
εταίροι και όχι στις επιπτώσεις των μέτρων στους πολίτες.
Η ευρωπαϊκή Δεξιά, αλλά και οι εγχώριες δυνάμεις που συμπορεύονται
μαζί της, έχουν ταυτίσει την έννοια των μεταρρυθμίσεων με την πλήρη
απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του κοινωνικού
κράτους, υπό τις ζητωκραυγές των δυνάμεων της ακραίας αγοράς. Θεωρούν
«μεταρρύθμιση» κάθε νεοφιλελεύθερη έμπνευση που ανατρέπει το ευρωπαϊκό
μεταπολεμικό κεκτημένο. Η πολιτική αυτή είναι βαθύτατα αντιευρωπαϊκή.
Ευρωπαϊστές είναι όσοι υπερασπίζονται την Ευρώπη του κοινωνικού κράτους,
της σύγκλισης και της συνοχής , όχι όσοι δείχνουν ως κοινό ευρωπαϊκό
μέλλον την κοινωνική καταστροφή.
Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη ένα νέο σχέδιο παραγωγικής
ανασυγκρότησης. Οι αλλαγές για την αντιμετώπιση των μεγάλων διαρθρωτικών
προβλημάτων είναι απαραίτητες και η απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα δεν
είναι η επιστροφή στο παρελθόν.
Τίθεται λοιπόν επί τάπητος η ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας πλειοψηφίας
με ρεαλιστικό πρόγραμμα αλλαγών για τη χώρα και κυβερνητική προοπτική.
Οι διεργασίες για τη συγκρότηση και συμπόρευση των δυνάμεων που
επιδιώκουν προοδευτική αλλαγή στην πορεία της χώρας, αντίπαλη στη δεξιά
και τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, δεν είναι προφανώς εύκολη υπόθεση.
Χρειάζεται ασφαλώς διάλογος, συγκλίσεις, προσαρμογές σε νέους ρόλους,
επίκαιρη ματιά στα προβλήματα, να σπάσουν προκαταλήψεις. Ο χρόνος όμως
δεν περισσεύει και η πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει την πολυτέλεια της
μακράς αναμονής.
* Ο Γιάννης Νικολάου είναι μέλος της κίνησης
«Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου