Το κύριο «επιχείρημα» που χρησιμοποίησαν οι πραξικοπηματίες της 21ης
Απριλίου, για να δικαιολογήσουν την επιβολή της Χούντας, ήταν ο
χαρακτηρισμός της δικτατορίας τους ως… «ιστορική αναγκαιότητα». Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε ακούσει τα τρία τελευταία χρόνια από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και τους υπουργούς τους ότι και τα Μνημόνια είναι «ιστορική αναγκαιότητα»;
Πόσες φορές δεν τους ακούσαμε να μας μιλάνε για «ιστορική καμπή», για «ιστορικές ευθύνες», και διάφορες άλλες ιστορικές μεγαλοστομίες; Από την άλλη, η δικτατορία Παπαδόπουλου ζητούσε από το λαό «να ωριμάσει» για να κατανοήσει και να αποδεχθεί τους λόγους της «Επαναστάσεως», αλλά και για να αντιληφθεί το μέγεθος του κινδύνου σε περίπτωση που ο Στρατός δεν επενέβαινε.
Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε ακούσει τα τρία τελευταία χρόνια από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και τους υπουργούς τους να λένε ότι «ο λαός δεν καταλαβαίνει»; Άπειρες! Πόσες φορές δεν τους έχουμε ακούσει να λένε ότι η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πως τα μέτρα είναι σκληρά και οι θυσίες είναι μεγάλες, αλλά η «Επανάστασις» των Μνημονίων είναι απαραίτητη και μονόδρομος;
Όχι, φυσικά και δεν εννοώ ότι έχουμε Χούντα. Έχουμε μια δημοκρατία οικονομικά τακτοποιημένη στο σύλλογο αστικών δημοκρατιών, έχει πληρώσει τις εισφορές της, οι πρωθυπουργοί έχουν πάρει την έγκριση του Δ.Σ. των Βρυξελλών και εκλογές έχουν γίνει με το πιστόλι στον κρόταφο: «Ή ψηφίζεις εμάς ή θα πέσει φωτιά να σε κάψει». Δημοκρατικότατα όλα, πώς να πω;
Δεν έχω αμφιβολία για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Μάλιστα, μέχρι πρόσφατα υπήρχε και απόλυτη ελευθερία λόγου με τη λεπτομέρεια ότι κανείς στην εξουσία δε σε άκουγε. Αυτό είναι ένα καλό κόλπο, διότι σου λέει «Όσο και να φωνάζεις, εσύ θα βραχνιάσεις. Εγώ σ’ έχω γραμμένο». Τώρα τελευταία, άρχισε να φιμώνεται σιγά – σιγά και ο λόγος, διότι αν ο λαός δεν μπορεί να «ωριμάσει» μόνος του, κάποιος πρέπει να τον ωριμάσει με το ζόρι. Εν ολίγοις, να του το βουλώσει.
Κι επειδή η κατάσταση είναι δύσκολη, η επίσημη πτώχευση προ των πυλών, η τρόικα σταμάτησε να κρατάει τα προσχήματα σχετικά με τους πραγματικούς λόγους της εμπλοκής της κι εμείς πρέπει να συνεχίζουμε να είμαστε ζαβλακωμένοι, η δημοκρατία μας αποφάσισε να ρίξει στο παιχνίδι το όπλο που ξέρει να χειρίζεται καλά. Τον αποπροσανατολισμό.
Έτσι, η κυβέρνηση ξέθαψε από τα συρτάρια της σκονισμένα στοιχεία για εμπλοκή πολιτικών σε παράνομο πλουτισμό και μας τα πέταξε για να βολευτούμε με ψίχουλα. Αυτός έφαγε τόσα, εκείνος τόσα, ο άλλος περισσότερα κι έχουμε να συζητάμε στα καφενεία και στις παρέες. Όχι οι γαλάζιοι έφαγαν περισσότερα, όχι οι πράσινοι έφαγαν καλύτερα.
Δε βλέπουμε ότι όλος αυτός ο θόρυβος είναι απλώς μια ακόμη κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να καθαρίσει με θαυματουργό τρόπο από τις αμαρτίες του το πολιτικό σύστημα, διά των εκπροσώπων του. Η μαγική λέξη είναι «έλεγχος». Έτσι αναγράφεται στις λίστες του ΣΔΟΕ. Ότι όλες οι περιπτώσεις βρίσκονται στο στάδιο ελέγχου ή αναζήτησης στοιχείων.
Άρα και λογικά το τεκμήριο της αθωότητας δεν το στερείται κανείς. Βάζω, λοιπόν, στοίχημα ότι όταν ψηφιστούν τα μέτρα και συνηθίσουμε να ζούμε στο νέο στάδιο εξαθλίωσης, ο έλεγχος θα ολοκληρωθεί, τα στοιχεία θα συγκεντρωθούν και το πόρισμα θα είναι ότι κανείς από τους ελεγχόμενους δεν κρίθηκε ένοχος.
Οι λίστες του ΣΔΟΕ βγήκαν στη φόρα για να αθωώσουν αυτούς που περιλαμβάνονται σε αυτές. Οι δημοσιογραφικές «έρευνες», οι «αποκαλύψεις» και οι «παντελονάτοι» καβγάδες έγιναν για να αναθερμανθεί ο έρωτας των τριών πυλώνων του καθεστώτος. Των πολιτικών, των εκδοτών και των επιχειρηματιών. Στην καλύτερη περίπτωση θα την πληρώσει κάποιος τριτοκλασάτος βουλευτής επαρχίας ή κάποιος τελειωμένος τύπου Άκη, για να υπάρχει κι ένα παράδειγμα, βρε αδελφέ.
Σ’ αυτά τα ίδια πλαίσια κινήθηκε και το δημοσίευμα του ΒΗΜΑτος περί πραξικοπήματος. Ένας χαζός εκφοβισμός. Τι να γίνει; Τόσα μπορούσε να κάνει το Μέσον, τόσα έκανε. Εντάξει, άγγιξαν τα όρια της γελοιοποίησης βέβαια, διότι ουσιαστικά το δημοσίευμα «έδειχνε» ως οργανωτές του «πραξικοπήματος» τον τότε αρχηγό Στρατού, Φράγκο Φραγκούλη και τον τότε αρχηγό Ναυτικού, Δημήτρη Ελευσινιώτη.
Πώς γίνεται όμως να αποστρατεύεις ως ύποπτους πραξικοπήματος τον Φραγκούλη και τον Ελευσινιώτη στις 1 Νοεμβρίου του 2011 και ύστερα από 6 μήνες να ορκίζεις τον Φραγκούλη υπηρεσιακό υπουργό Εθνικής Άμυνας και τον Ελευσινιώτη υφυπουργό Εθνικής Άμυνας, στις 17 Μαΐου του 2012; Δηλαδή, ακόμη κι αν υπήρξε κάποια ηλίθια φήμη περί πραξικοπήματος, δεν την αναπαράγεις ένα χρόνο μετά αν δεν έχεις κάποιο σκοπό.
Ο σκοπός αυτός είναι φυσικά η τρομοκράτηση και ο αποπροσανατολισμός. Ο σκοπός αυτός είναι για μία ακόμη φορά να ταυτιστούν οι αντιδράσεις του λαού με «μια διαδικασία διαμόρφωσης συνθηκών κοινωνικής αναταραχής και πολιτικής αποσταθεροποίησης με στόχο να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για ανατροπή της κυβέρνησης και επέμβαση του στρατού», καθώς οι «συνθήκες πραξικοπήματος» μπήκαν δίπλα – δίπλα με τις αντιδράσεις των πολιτών εναντίον του Παπούλια και άλλων πολιτικών στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου 2011.
Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι, θα ήταν απλά αστείοι. Η Χούντα ήθελε να «ωριμάσει» ο λαός. Επί … δημοκρατίας, ο λαός όχι μόνο ωρίμασε στην κυριολεξία, αλλά έπεσε από το δέντρο και τώρα σαπίζει στο χώμα. Καθόλου αστείο και καθόλου ελπιδοφόρο. Μακάρι να μπορούσα να γράφω ελπιδοφόρα πράγματα. Αλλά τέτοια φρούτα που είμαστε, κάθε ελπίδα σήμερα μοιάζει φρούδα.
Άλλωστε τι είναι η πατρίδα μας; Ένας κήπος που πάντα καλλιεργούνταν φρούδες ελπίδες για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου