Συνέντευξη στο LiFO.gr
Tατσόπουλος : "Δεν νομιμοποιώ κανένα νταβατζή"
"Κανείς δεν θέλει να μετατρέψει σε πόλεμο συμμοριών, σε νέο
εμφύλιο την πολιτική σκηνή. Αλλά πιστεύει κανείς σοβαρά ότι θα καθίσουν
οι άλλοι ως πρόβατα να σφαγούν έτσι και συνεχίσει αυτό το παραμύθι;"Πώς φαντάζονται οι νεοέλληνες τον φασισμό;
Ο περισσότερος κόσμος, αν εξαιρέσεις τους ελάχιστους πια, πρέπει να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, που έχουν επιζήσει από το Μεσοπόλεμο και έχουν αναμνήσεις, ο περισσότερος κόσμος στη λαϊκή φαντασία, φαντάζεται το φασισμό σαν ένα τσουνάμι. Δηλαδή έρχεται ένα φοβερό, βίαιο κύμα και σαρώνει τα πάντα. Αρχίζουν δολοφονίες, έκνομες πράξεις, καταργούνται τα κόμματα.
Η επτάχρονη δικτατορία, η οποία ήταν ένα γιαλαντζί φασιστικό καθεστώς ήταν μία τζούρα του τι μπορεί να είναι φασισμός αλλά όχι με την ακρίβεια γιατί το ίδιο το καθεστώς διατεινόταν ότι δεν είναι φασιστικό. Το θέμα είναι ότι ο φασισμός δεν είναι έτσι, δεν λειτουργεί έτσι, δεν έρχεται ως τσουνάμι. Το τσουνάμι είναι στο τέλος.
Πώς εμφανίζεται δηλαδή;
Στην αρχή έρχεται με κάποιου είδους μιθριδατισμό δηλαδή έρχεται με εκείνα τα step by step, τα baby steps που έλεγε ο Μπιλ Μάρεϊ σε μία κωμωδία που έκανε το ψυχασθενή και μίλαγε στον ψυχίατρο του. Τα baby steps είναι ένα είδος κλιμάκωσης. Το να κάνεις μικρά μικρά βήματα, μικρές μικρές παρεκτροπές από τα ειωθότα ώστε να δημιουργείς σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης ένα είδος συνήθειας. Δηλαδή φαντάσου ότι την πρώτη φορά που είδαμε τον Κασιδιάρη ας πούμε στην τηλεόραση, είπαμε “πο πο, το άτομο είναι σαλταρισμένο και γιατί είναι έξω από το Δρομοκαΐτειο. Μετά αρχίσαμε σιγά σιγά να τον συνηθίζουμε, να λέμε μωρέ εντάξει, συμπαθητικός είναι. Αυτή η δύναμη της συνήθειας είναι ένα μέρος του φασισμού. Και τα τάγματα εφόδου στη ναζιστική Γερμανία την περίοδο του Μεσοπολέμου δεν ξεκίνησαν με δολοφονίες. Ξεκίνησαν με προπηλακισμούς, ξεκίνησαν με εξευτελισμούς, όχι μόνο Εβραίων, γενικώς. Ανθρώπων που δεν τους γούσταραν. Όλων των ειδών. Ομοφυλοφίλων, κομμουνιστών κτλ. Αλλά όχι με βία απευθείας. Με μικρές, μικρές δόσεις και που διαρκώς αύξαναν τη δόση. Γι αυτό μιλάω για μιθριδατισμό. Το συνηθίζεις το δηλητήριο σιγά σιγά γιατί η μία δόση από την άλλη απέχει ελάχιστα. Παίρνεις όλο και λίγο μεγαλύτερη δόση. Από το προπηλακισμό περνάμε στη βία, πέφτει και κανένα μαχαίρωμα ξώφαλτσο, πρώτα απ’ όλα στη λούφα.
Αυτό πώς φαίνεται στη χώρα μας;
Σε κανένα παράνομο μετανάστη, στο χωράφι που δεν θα το μάθει και κανείς. Μετά τα μαχαιρώματα γίνονται περισσότερα, προπηλακίζουμε και ένα βουλευτή στο προαύλιο της Βουλής όπως έκαναν με τη Βασιλική Κατριβάνου τη δική μας, γίνονται όλα αυτά διαρκώς. Και εμείς τους συνηθίζουμε. Λέμε “πο πο τι συμπαθητικοί είναι αυτοί οι χοντρούληδες”. Κοίτα και αυτοί ερωτεύονται και αυτοί παντρεύονται, πολύ συνηθισμένοι άνθρωποι. Αυτή όμως είναι η πρώτη παγίδα, διότι δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι άνθρωποι. Και δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι άνθρωποι όχι επειδή έχουνε ουρά και οπλές, το είπα και στο Mega αυτό, δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι γιατί ξεκινούν και έχουν τη λογική της συμμορίας. Δρουν με τη λογική της συμμορίας.
Μιας συμμορίας που τα βάζει και με την ελευθερία της έκφρασης. Μας ενδιαφέρει αυτό την ώρα που καταρρέουμε;
To είπα και στη Βουλή όταν κατέθεσα την ερώτηση για τους νόμους περί βλασφημίας που ζήτησα να καταργηθούν. Ότι τώρα είναι η στιγμή ακριβώς για να θέσει κανείς θέματα ελευθερίας της έκφρασης. Γιατί αν τώρα μέσα στο γενικό αλαλούμ που πραγματικά μας έχουν πάρει από κάτω τα προβλήματα και σκέφτεσαι πάνω απ’ όλα την επιβίωση, πεις άστο ρε, το Χυτήριο είναι μία λεπτομέρεια. Το θεατρικό έργο είναι μία λεπτομέρεια. Το να μη διαβάσω και αυτό το βιβλίο επειδή μου είπαν να μη το διαβάσω είναι μία λεπτομέρεια. Να μη δω και αυτή την ταινία επειδή μου είπαν να μη τη δω είναι μία λεπτομέρεια. Λεπτομέρεια στη λεπτομέρεια, οικοδομείται ο φασισμός. Έτσι γίνεται ο εκφασισμός. Δεν γίνεται με ταρατατζούμ παρελάσεις και στη Νυρεμβέργη με πυρσούς. Αυτά είναι στο τέλος. Το μεγαλύτερο θέμα είναι της συνήθειας.
Οπότε τώρα στο Χυτήριο προχθές τι έγινε;
Θα μπορούσε να πει κανείς, επειδή το έζησα από κοντά, ότι ήτανε στην αλυσίδα των γραφικών επεισοδίων που έχουν γίνει κατά καιρούς στην Ελλάδα. Δηλαδή 50-60 σαλταρισμένοι τύποι, θρησκόληπτοι, ψυχοπαθείς γκαραντί τώρα δεν το συζητάω. Γι' αυτό και στη Ρεπούση, στο Μπίστη, στη Κατριβάνου, στη Σταμπουλή, λέω τους δικούς μας βουλευτές και λέω και της ΔΗΜΑΡ, τον Ανδρέα τον Παπαδόπουλο, που ήταν εκεί ότι δεν χρειαζόμαστε εισαγγελέα, εδώ πέρα χρειαζόμαστε 5-6 ασθενοφόρα να πάρουν αυτούς τους ανθρώπους να τους πάνε κατευθείαν για ψυχιατρική νοσηλεία. Τα πιο ελαφρά περιστατικά εκεί πέρα είχαν υστερία και τα βαρύτερα είχαν καραμπινάτη ψύχωση. Ανάμεσα σε υστερικούς και ψυχωτικούς. Τα είδες στην τηλεόραση. Άλλο να τα ζεις επί τρεις ώρες και άλλο να σου τα περιγράψω εκ του μακρόθεν και με απόσταση δύο ημερών. Ήταν ψυχωτικοί οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχε η αστυνομία, τα ματ ανάμεσα μας θα μας λιάνιζανε. Θα έπεφταν να μας φάνε. Να μας δαγκώσουν στο λαιμό. Κατάλαβες; Δεν υπερβάλλω. Οι άνθρωποι ήταν ψυχωτικοί. Αυτοί οι ψυχωτικοί, γραφικοί εντός ή εκτός εισαγωγικών τύποι, κατά καιρούς κάνουν την εμφάνιση τους σε διάφορα. Την έκαναν και με τον “Τελευταίο Πειρασμό”, εγώ που είμαι και μεγαλύτερος από εσένα θυμάμαι και τα επεισόδια που είχαν γίνει στο “Jesus Christ Superstar”. Κατά καιρούς εμφανίζονταν αυτοί οι άνθρωποι.
Η ειδοποιός διαφορά αυτή τη φορά ποια ήταν;
Η παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής.
Γιατί;
Γιατί οι βουλευτές της Χ.Α οχυρωμένοι πίσω από την ασυλία, η ασυλία του βουλευτή ισχύει για κάθε είδους πράξη σε βαθμό πλημμελήματος και το να μπει μία αλυσίδα από πέντε νταβατζήδες βουλευτές, γιατί αυτοί ήταν νταβατζήδες τώρα, περιστασιακοί βουλευτές και κατ’ επάγγελμα νταβατζήδες. Που μπαίνουν μπροστά στην πόρτα του Χυτηρίου και λένε δεν θα περάσει κανείς ή αν περάσει κάποιος θα έρθουμε και εμείς μαζί, θα μπουκάρουμε και εμείς μαζί με το θίασο από την Παναγία των Παρισίων, θα μπαίνανε και αυτοί μαζί για να τα κάνουν όλα λίμπα. Επειδή ήξεραν ότι η πράξη τους, οι βουλευτές το ξέρανε αυτό, οι οποίοι το έκαναν in cold blood, δεν είχαν καθόλου τη θρησκοληψία και τι θρησκοληψία να έχουνε; Αυτοί έχουνε, σου ανοίγω αυτή τη παρένθεση γιατί έχει σημασία, αυτοί έχουν στα μπράτσα τους χαραγμένους αγκυλωτούς σταυρούς, το sieg heil, είναι σατανιστές, στα περιοδικά τους μιλάνε για τον παγανισμό, καμία σχέση δεν έχουν με τους θρησκόληπτους χριστιανούς. Είναι σαν εγώ τώρα εγώ να μπω επικεφαλής μίας ινδουιστικής διαδήλωσης και να τους εκφράσω τα αιτήματα των ινδουιστών. Εγώ ο άθρησκος που δεν έχω καμία σχέση. Αυτοί το κάνουν εν ψυχρώ, ξέροντας ότι δεν θα τους πειράξει κανείς. Και παίρνουν υπό την αιγίδα τους το θίασο της Παναγίας των Παρισίων και επιβάλλουν τον τσαμπουκά τους με το έτσι θέλω. Γιατί ξέρουν ότι τα ΜΑΤ δεν μπορούσαν να τους πειράξουν αυτούς τους ανθρώπους. Δεν μπορούσαν ούτε να τους προσαγάγουν, ούτε να τους συλλάβουν ακόμη και τη στιγμή που οι ίδιοι απελευθέρωναν έναν άλλο από τη προσαγωγή. Θέλω να σου πω ότι συνολικά δεν πρέπει να βάζω εγώ πέντε βουλευτές νταβατζήδες, πενήντα ψυχασθενείς θρησκόληπτους, καλά μαζευτήκανε και διάφοροι άλλοι τραμπούκοι αλλά ο σκληρός πυρήνας ήταν 55 άνθρωποι μάξιμουμ. Αυτοί οι 55 άνθρωποι με το νταβατζιλίκι τους επιβάλλανε το τι θα δω εγώ. Που εγώ μπορεί να μην ήθελα να δω αυτή την παράσταση καθόλου και να καθόμουν σπίτι μου. Δεν ήταν καν σε ένα χώρο δημόσιο να πεις ότι ήταν δωρεάν, ότι είχε ένα κράχτη, ότι θα περνάγανε και θα θιγόταν το θρησκευτικό αίσθημα. Ήταν μέσα σε κλειστό θέατρο με εισιτήριο. Δεν υπήρχε περίπτωση δηλαδή ούτε να τη μάθεις αυτή την παράσταση ούτε να πας κατά λάθος και να πέσει το χριστιανοορθόδοξο σου μάτι και να σκανδαλιστεί. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να συμβούν.
Εσύ γιατί ασχολήθηκες τόσο; Μήπως το παράκανες; Μήπως δεν έπρεπε να ανοίξεις διάλογο μαζί τους;
Επειδή εγώ βλέπω αυτό το μιθριδατισμό που σου περιέγραψα στην αρχή μέρα με τη μέρα να αναπτύσσεται και βλέπω όλους αυτούς τους νταβατζήδες να τους καλούν μέρα με τη μέρα στα κανάλια και να ζητάν από εμένα να τους μιλάω κόσμια εν τω μεταξύ, να κάνουμε διάλογο κοινοβουλευτικών ανδρών και μου βάζουν χέρι και σύντροφοί μου που μου λένε μα πως κατεβαίνεις στο επίπεδο τους. Μα ποιο επίπεδο τους; Εγώ θέλω να μιλήσω σοβαρά με έναν νταβατζή; Θα κάτσω να κάνω διάλογο σαν να μην είναι νταβατζής αυτός ο άνθρωπος; Σαν να τον νομιμοποιώ; Δεν νομιμοποιώ κανένα νταβατζή. Θα του μιλάω σαν να είναι νταβατζής. Δεν νομιμοποιώ και δε δέχομαι από κανένα μπινέ, βάλτο ολογράφως, κανένα μπινέ και κανένα καριόλη να μου πει τι θα κάνω, ποιον θα βλέπω, που θα το βλέπω, πότε θα το βλέπω, αν είναι αρκετά εθνικό αυτό που βλέπω, αν είναι αρκετά θρησκευτικό αυτό που βλέπω. Και μιλάνε εκ μέρους του ελληνικού έθνους επειδή φτάσαμε σε αυτό το τραγικό σημείο να έχουν πάρει το 7% του εκλογικού σώματος;
Η παράσταση τελικά κατέβηκε όμως.
Ε, ο Λαέρτης Βασιλείου το διέψευσε. Θα πάει άλλες μέρες, θα δούμε. Εγώ αν έχασα την ψυχραιμία μου με τον Παναγιώταρο στο Σκάι την Παρασκευή είναι γιατί δεν μπορώ να έχω απέναντι μου έναν νταβατζή που άσκησε ψυχολογική βία. Έτρεμαν σύγκορμοι οι ηθοποιοί από το φόβο τους. Επί τρεις ώρες αυτός τους έλεγε θα σας κόψω τις κωλοτρυπίδες, θα σας σκοτώσω, μουνιά, αλβανικές κωλοτρυπίδες. Ο άλλος που υποτίθεται ότι κάνει το σοβαρό, ο Χρήστος ο Παππάς, άλλος νταβατζής αυτός απλά το παίζει σοβαροφανής, μέσα στη Βουλή τον Λαέρτη Βασιλείου, που έχει πάρει δύο μεγάλα θεατρικά διεθνή βραβεία στο όνομα της Ελλάδας, αποκάλεσε Αλβανό κίναιδο. Έχουμε τους νταβατζήδες μέσα στη Βουλή, που μιλάνε και συμπεριφέρονται σαν νταβατζήδες και εγώ θα τους αντιμετωπίσω σαν να είμαστε σε ένα απόγευμα τσαγιού. Δεν θα το κάνω όσο και αν φαίνεται να μη συμβαδίζει με την πολιτική ορθότητα.
Δε ξέρω όμως τι γίνεται με αυτούς. Αν αυτοί χάνουν έτσι ή κερδίζουν.
Αυτοί ούτε χάνουν ούτε κερδίζουν μόνοι τους. Αυτοί απευθύνονται στα χειρότερα ορμέμφυτα, στο χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή, απευθύνονται σε ανθρώπους απαίδευτους, σε ανθρώπους οργισμένους, σε ανθρώπους που δεν βρίσκουν διέξοδο και θέλουν μία εύκολη διέξοδο στην οργή τους. Δηλαδή φαντάσου το λίγο από τη δική τους πλευρά. Εκεί ήταν πάντοτε το πλεονέκτημα. Ο φασισμός έχει μερικά πλεονεκτήματα. Όχι μόνο επειδή ασκεί βία. Δεν είναι το μόνο του πλεονέκτημα αυτό. Κυρίως το πλεονέκτημα είναι ότι απευθύνεται στο χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή. Ήδη στην τελευταία έρευνα που έγινε ποια στρώματα είναι τα καινούργια στρώματα που ψηφίζουνε Χ.Α είναι όλοι απόφοιτοι δημοτικού, είναι κατώτερα στρώματα, μορφωτικά κατώτερα στρώματα εννοώ. Αλλά ποιο είναι το πλεονέκτημα του; Ότι εμείς αν θες, στο μεταφράζω τώρα στο μυαλό του μέσου λαϊκού ανθρώπου, λέμε κάτι νεφελώδες για το μέσο λαϊκό άνθρωπο. Λέμε ανακατανομή του πλούτου, αναδιανομή. Αυτά ο μέσος λαϊκός άνθρωπος τα μεταφράζει ως να πάμε να δείρουμε τους πλούσιους ας πούμε για να τους τα πάρουμε. Και σκέφτεται, εγώ τον πλούσιο τώρα που θα τον βρω. Αυτός είναι στην Εκάλη, στην Πολιτεία, προστατεύεται, έχει σωματοφύλακες, δεν τον βλέπουμε, ούτε καν βλέπω τη φάτσα του μέσα στα φιμέ τζάμια της λιμουζίνας που θα περάσει, η Χρυσή Αυγή και οι φασίστες γενικά σου λένε, «όχι ρε μαλάκα, ποιο πλούσιο; Ο εχθρός είναι δίπλα, αυτός που ψάχνει στα σκουπίδια, αυτός είναι ο εχθρός. Στρέφουν λοιπόν τη βία, αυτή την έκκληση τεστοστερόνης τη στρέφουνε σε στόχους βατούς που τους βλέπεις δίπλα. Είναι ο συμμαθητής σου, είναι ο άλλος ο οποίος είναι ο κακομοίρης στο δρόμο, αυτός που μπορείς να τον σπάσεις στο ξύλο πολύ εύκολα. Γι’ αυτό και η Χ.Α κάνει θραύση στο σχολείο. Και γι’ αυτό κάνει και θραύση στο διαδίκτυο. Απενεχοποιεί την αμορφωσιά η Χ.Α. Σου λέει τώρα το μαλάκα τον Τατσόπουλο, σου λέει ότι γράφεται με δύο ν και οι. Όχι ρε, εσύ θα υπερασπίζεται τον ελληνισμό και θα γράφεις greeklish. Δεν χρειάζεται καν να αλλάζεις το πληκτρολόγιο σου. Και θα είσαι ο Έλληνας. Και ο Τατσόπουλος που ενδιαφέρεται για τα δύο είναι ο τουρκόσπορος, ο ανθέλληνας. Και βεβαίως και πούστης γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ανθέλληνας που να μην και είναι πούστης. Όλη αυτή την παράνοια, τη ψυχοπάθεια, γιατί αυτό που έχω καταλάβει εγώ αυτό τον καιρό, όσο έχω ασχοληθεί με την ενεργό πολιτική, είναι ότι δεν κάνουμε μία σύγκρουση προγραμμάτων στην πολιτική και όποιος έχει το πιο ορθολογικό πρόγραμμα κέρδισε. Η πολιτική είναι η διαχείριση κυρίως του ανορθολογισμού, κυρίως των ενστίκτων.
Δημοκρατικά, ποια είναι τα όπλα μας; Πως θα μπορέσουμε να διώξουμε αυτήν την απειλή;
Κοίταξε, εύκολο ήταν όταν ήταν συμμορία. Τώρα είναι δύσκολο γιατί μας λένε και εμάς «βγάλτε τους εκτός νόμου». Δεν είναι εύκολο παιδιά. Γιατί και αυτοί δεν είναι κρετίνοι, τουλάχιστον τα ηγετικά τους στελέχη, προσέχουν πάρα πολύ τα βήματα τους. Δεν είναι εύκολο να γίνει, δεν υπάρχει διαδικασία νόμιμη, συνταγματική να βγάλεις εκτός νόμου ένα κόμμα. Με το Σύνταγμα που έχουμε αυτή τη στιγμή.
Οπότε η θεωρία που ακούστηκε ότι βάλε τους μέσα στη Βουλή και η Δημοκρατία θα κερδίσει, θα τους εκδημοκρατίσει χάνει αυτή τη στιγμή.
Βέβαια και χάνει. Διάβασε και ένα απόσπασμα η Κανέλλη από ένα λόγο του Γκέμπελς, στο Mega που ήμασταν pου έλεγε ακριβώς τη χρήση της Δημοκρατίας που κάνουν αυτοί. Ότι κάνουν μία εν ψυχρώ χρήση της Δημοκρατίας. Δηλαδή μπαίνουν και εκμεταλλεύονται τα όπλα αυτά. Και έλεγε ο Γκεμπελς μέσα ότι δεν ερχόμαστε ούτε ως φίλοι, ούτε ως εχθροί. Ερχόμαστε ως οι λύκοι που πέφτουν στα πρόβατα. Πρόβατα μας θεωρούν, μαλάκες μας θεωρούν που τους δίνουμε το δικαίωμα να μιλάνε γιατί αυτοί θα μας το στερήσουν. Το λένε συνέχεια. Βλέπεις τον Παναγιώταρο που λέει «όταν έρθουμε στα πράγματα», δηλαδή λες και έχουν ανάψει οι κινητήρες από τα τεθωρακισμένα ήδη μιλάει αυτός, ο νταβατζής. Δε μπορεί η Δημοκρατία να έχει παθητική στάση. Αν έχει παθητική στάση, την έβαψε. Θα έρθουν μία μέρα να μας μαντρώσουν όλους όπως έκαναν οι συνταγματάρχες και πάπαλα το παραμύθι της Δημοκρατίας. Δεν μπορεί να έχουμε παθητική στάση αλλά δυστυχώς επειδή δεν είναι πια μία συμμορία, πρώτα πρέπει να τους απονομιμοποιήσουμε, δηλαδή δε μπορούμε να τους θεωρούμε ισότιμους συνομιλητές, εγώ αυτό το κάνω όσο μπορώ. Δεν μπορώ να κάνω μία σοβαρή, αξιοπρεπή συζήτηση με κάποιον ο οποίος ασκεί τρομοκρατία όλο το πρωί και το βράδυ φοράει το ταγέρ του και μου έρχεται να μου παραστήσει τον υπεύθυνο, κοινοβουλευτικό άντρα. Δε μπορώ εγώ να μην τον ξεμασκαρέψω αυτόν τον άνθρωπο.
Το 1967 το θέμα ήταν κυρίως πολιτικό. Τι κάνουμε τώρα που το θέμα είναι οικονομικό; Με την πολιτική δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε αυτό το πράγμα.
Πάντα, και το ’67 υπήρξε μία πολύ μεγάλη διαδικασία φθοράς, ένας πρόλογος τεράστιας φθοράς. Απονομιμοποιήση. Ήταν μία ανάπηρη Δημοκρατία η οποία καταλύθηκε. Δεν ήταν ένα υγιές καθεστώς. Έχει μεγάλη συγγένεια. Βεβαίως έχει και πολλές διαφορές. Ο στρατός δεν έχει πια το ρόλο που είχε. Γι’ αυτό και τσαντίστηκα πολύ εγώ με το πρωτοσέλιδο του “Βήματος” που έλεγε ότι έγινε μάλλον απόπειρα πραξικοπήματος ή ετοιμάζανε. Αλλά δεν το χρειάζονται κιόλας το πραξικόπημα. Η Χ.Α μπορεί και να μην πάρει ποτέ την εξουσία. Και μόνο το να θεωρεί ο μέσος μικροαστός που έχει συνείδηση για πλαστελίνη, ότι μπορεί να μου επιβάλλει εμένα σε ποιο έργο θα πάω το βράδυ, μου αρκεί. Είναι σαν να την έχει πάρει την εξουσία. Τώρα το αν θα έχουμε υπουργό τον Παναγιώταρο, αυτό ελάχιστα με απασχολεί. Σκέφτομαι δηλαδή και λέω. Αυτοί έχουν το 7%, δηλαδή εμείς που έχουμε το 27% και η Ν.Δ που έχει το 29%, τι νομιμοποιούμαστε; Να πάμε να τους τινάξουμε τα γραφεία στον αέρα;
Θα μετατρέψουμε σε πόλεμο συμμοριών τον πολιτικό βίο στην Ελλάδα;
Αυτό θέλει η Χ.Α γιατί ξέρει ότι η δική της συμμορία, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι η πιο οργανωμένη και η πιο αδίστακτη. Και η πιο πειθαρχημένη. Έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι αν συνεχίσει αυτό το πράγμα δεν θα υπάρξει απάντηση; Δεν τη θέλουμε εμείς. Κανείς δεν θέλει να μετατρέψει σε πόλεμο συμμοριών, σε νέο εμφύλιο την πολιτική σκηνή. Αλλά πιστεύει κανείς σοβαρά ότι θα καθίσουν οι άλλοι ως πρόβατα να σφαγούν έτσι και συνεχίσει αυτό το παραμύθι. Και για να σου τελειώσω, αυτή τη στιγμή πιστεύω ειλικρινά ότι ο μόνος που μπορεί να δώσει τέλος σε αυτή τη φάρσα, την τραγική φάρσα, γιατί είναι ιλαροτραγωδία το πράγμα, είναι μόνο το εκλογικό σώμα. Όπως τους έβαλε, να τους βγάλει. Δεν γίνεται να τους θέσουμε εκτός νόμου. Τότε είναι που θα θεριέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου