Δοκίμιο για τον Μετανεωτερικό υστεροευρωπαϊκό Ελληνισμό

Δοκίμιο για τον Μετανεωτερικό υστεροευρωπαϊκό Ελληνισμό  

Σταμάτης Σουφλέρης

ΟΡΤΣΑ ΝΑ ΠΑΩ ΠΝΙΓΟΜΑΙ
ΚΥΜΑΤΑ ΔΕ ΓΛΥΤΩΝΩ
ΜΑ ΝΑ ΤΟ ΡΙΞΩ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ
ΠΑΛΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ
ΟΡΤΣΑΡΙΣΕ ΚΙ ΕΛΑ ΓΙΑΛΟ
ΠΟΥ ΧΩ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ

Προφανώς υπάρχουν άπειρα λόγια να πει κάποιος, ή απλά να βρίσει. Το καλό της Δημοκρατίας είναι η δυνατότητα να ακουστεί η φωνή του καθενός, η υποτιθέμενη ανάγκη και η ευκολία έκφρασης. Αλλά το ταυτόχρονο των φωνών, η άμετρη και υπερβολική πολυφωνία, παρουσιάζει παραφωνία και λήγει σε μια θλιβερή αφωνία.
Φυσικά κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Οι εκπομπές είναι ρουτίνα, όπου κρετίνοι, άλλοι με το όνομα πολιτικοί, άλλοι καθηγητές και άλλοι δημοσιογράφοι, ταμπέλες κρεμασμένες στα στήθια τους όπως στα περίφημα συνέδρια της ανοησίας τους φωνάζουν, ωρύονται και μαλώνουν, μπροστά στις κάμερες προκειμένου να επιτύχουν το έργο τους που είναι η εκκωφαντική, δύστροπη, δύσμορφη, εξωτερική, κοινωνική ησυχία.. Στην πολυφωνία χάνεται η οποιαδήποτε δυνατότητα πραγματικής ακοής, από τον σαματά δεν περιμένεις να μάθεις, από τη φασαρία να μορφωθείς.

Στην ταινία του Κισλόφσκι Ου φονεύσεις, τον καταδικασμένο σε θάνατο φονιά τον αρπάζουν οι φύλακές του και τον πάνε σέρνοντας στην κρεμάλα. Σε όλη τη διαδρομή φωνάζουν, κάνουν φασαρία από φιλανθρωπία, προσπαθούν να του αποσπάσουν την προσοχή από τον άδικο θάνατο του. Γιατί κανένας θάνατος δεν είναι δίκαιος, εκτός από έναν.

ΒΗΣΙΓΟΤΘΟΙ

Δε νομίζω ότι ο τοπικός εσμός των άθλιων αυτών υποκειμένων που λέγεται άρχουσα τάξη, όλο αυτό το αδηφάγο πολυπλόκαμο τέρας που ρουφάει το αίμα, τη δύναμη, τη ζωή από τη χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια, ότι κάνει άλλη φασαρία από αυτήν που σκοπό έχει  να θολώσει τα νερά, να συνεχίζει να διατηρεί τεχνητές πολώσεις που την ταλαιπωρούν-ίσως και εκατό χρόνια- να κάνει πάνω από όλα συνένοχους τους Έλληνες.

Οι ανεύθυνοι, οι κλέφτες και οι υποκριτές θέλουν να κάνουν κι εμάς κλέφτες, υποκριτές και συνυπεύθυνους, των δικών τους εγκλημάτων.

Με την αθωότητα παιδίσκης που ζούσε εσώκλειστη σε λύκειο καλογριών, βλέπουν την κατάντια που αυτοί έφεραν και ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο διακριτικά, χαριτωμένα, λίγο, πολύ λίγο, παίζοντας με τις ημερομηνίες και με αριθμούς, για αυτά που ξέρουμε όλοι. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια δύσκολη στιγμή αν και τελικά αυτό το αρνούμαι, μα ακόμα και σε αυτές τις ημέρες δημοσιογράφοι και πολιτικοί είναι επί της ουσίας χαλαροί, και προσεκτικοί μην πειραχτούν παραπάνω μεταξύ τους, μην κατά λάθος πάνω στη κουβέντα βγει μια ακόμα αλήθεια, έστω ένα όνομα. ( κοινός τόπος ότι πολλοί αναφέρονται σε ονόματα, δυο, έξι δέκα, του ενός ή του άλλου, μα ποτέ δεν τα ξεστομίζουν την τελευταία στιγμή) .

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ

Πού βασίστηκε αυτός, ο αποκλειστικά φαύλος κύκλος της μεταπολίτευσης;

Σε μια εξέγερση φοιτητών; Από ότι θυμάμαι η χούντα δεν έπεσε στις 18 Νοεμβρίου του 73. Στο ξεπούλημα της μισής Κύπρου. Κι όμως υπήρχε μέχρι πρόσφατα η γιορτή της δημοκρατίας, αυτή που ήταν γιορτή της ντροπής.

(Οι ηλίθιοι νομίζουν ότι είμαστε πάντα ηλίθιοι, αλλά μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι.)

Πού χτίστηκε η περίφημη λοιπόν μεταπολίτευση; Απλό. Σε ένα γιγαντιαίο ψέμα, σε ένα έγκλημα, σε μια έκπτωση αξιών και ήταν φυσικό οι κύριοι εγκληματίες, οι αρχιλήσταρχοι να πετούν ξεροκόμματα σε όλους, μέχρι στα τσιράκια. Έτσι τον δικό μας εθνικό πλούτο, τη δική μας εργασία, την έκαναν ότι κατά καιρούς ήθελαν και εμείς ήμασταν ευχαριστημένοι επειδή γλύφαμε από το κόκκαλο.

Έχοντας μελετήσει τις γελοίες και ποταπές επιστήμες τους μπορούσαν να ξέρουν σε ποια κατεύθυνση να γυρίσουν το σκάφος. Έτσι η εξουσία τρέφει με συνείδηση τη βλακεία και η βλακεία με τη σειρά της, λειτουργεί ικανοποιητικά ως μαξιλάρι και προστασία της εξουσίας.

Όταν κάνουν τον τελευταίο ανθρωπάκο να αισθάνεται τύψεις γιατί λάδωσε τον προτελευταίο, το σύστημα λειτουργεί περίφημα.

ΞΑΝΘΟΣ ΟΜΟΡΦΟΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Μα όμως το σύστημα δεν αποτελείται από Οιδίποδες. Οι άνθρωποι του συστήματος, ολόκληροι ένα ψέμα, είναι απολύτως αδύνατον να αναζητήσουν την αλήθεια, δεν θα την άντεχαν περισσότερο από ότι οι βρικόλακες που με το που πέφτει το φως πάνω τους λιώνουν και καίγονται. Οι βρικόλακες μοιάζει ότι κάνουν μεγάλη ζημιά δεν έχουν υπόσταση, είναι πλάσματα της φαντασίας.

Όταν ο άνθρωπος δεν πραγματώνει με την ίδια του την σάρκα την αλήθεια, όταν ολόκληρος δε γίνεται πύρινος από τη φωτιά που υπάρχει μέσα του, όταν κοιμάται σε έναν ύπνο αδίκου, δεν υπάρχει. Μπορεί μια μύγα να μας ενοχλεί, μια σφήκα να μας τσιμπάει, ένα κουνούπι να μας πίνει το αίμα, μα δεν είναι άνθρωποι, ούτε γράφουν ιστορία.

Πόσα κείμενα πολιτικών, τυπικά Ελλήνων, θα μείνουν στην ιστορία ή έστω έχουν μια άνω του μετρίου σημασία ή διάρκεια; Πόσες ρήσεις τους θα χρειαστούν οι επόμενες γενιές να απομνημονεύουν ή να μελετούν; Σε αυτό μας διευκολύνουν. Καμιά και τίποτε δε θα μείνει από αυτούς τους ανύπαρκτους.

ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ- Ο ΔΟΥΛΟΣ

Διαλέγω να αναφερθώ στο αισχρό υποκείμενο που φέρει το όνομα Σημίτης. Σε άρθρο του στην Καθημερινή (Άνοιξη του 2010) είχε τη γνωστή αμνησία και την αθώα αμεριμνησία να μη θυμάται τίποτε κακό ή πολύ βαρύ από την εποχή του, αυτός που μόνο υποκοριστικά θα συνοδεύουν την παρουσία του στην υποσημείωση που θα καταλαμβάνει στην ιστορία, ο άνθρωπος που είπε ναι σε όσα έπρεπε να πει όχι, και όχι σε όσα θα έπρεπε να είναι ναι.

Φταίμε γιατί νομίζουμε ότι οι πέτρες δεν έχουν ψυχή, ότι ένα κομμάτι ξερά βράχια δεν έχει αντίκτυπο στη σημερινή κατάσταση. Φταίμε γιατί νομίζουμε ότι το να τσαλακώνεται η έννοια του ανθρωπισμού ή της περηφάνιας δεν έχει συνέπεια ακόμη και στο ψωμί που θα φάμε.

Εκεί αποδεικνυόμαστε πολιτικά αφελείς και υπαρξιακά επικίνδυνοι.

ΕΠΡΕΠΕ ΤΩΡΑ

Με ένα μυστήριο τρόπο, κάθε έκπτωση ηθικής τάξεως, κάθε “ευκολία”, κάθε υπακοή σε οικονομικά δεδομένα, τα λέγαμε κεκτημένα -η ανοησία μας δε φτάνει να κατανοήσει τη σημασία και την αδικία της λέξης κτήση- κάθε παραχώρηση του ψυχικού με αντάλλαγμα χειροπιαστά αντικείμενα της ευδαιμονίας μας, δεν είναι παρά γλίστρημα στον κατήφορο όπου ο άδειος χωρίς ψυχή και μυαλό σάκος χάνει και αυτό που αγωνιωδώς έτρεμε για τη διατήρησή του, το ίδιο του το κορμί.

Στην αηδιαστική κατ όνομα δημοκρατία μας, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά ένας μονόδρομος, όπου τα τελευταία προσχήματα ελευθερίας ποδοπατιούνται όχι με την απώλεια των χρημάτων, αλλά με την απώλεια του να σκεφτούμε ότι η ζωή δεν είναι οικονομικό μέγεθος, ότι η ύπαρξη δεν είναι μετρήσιμη ποσότητα, καθορίσιμη από μονάδες μέτρησης, ινστιτούτα ή οργανισμούς, ότι η ολοκλήρωση του ανθρώπου δεν είναι αντικείμενο και αποτέλεσμα ερευνών πανεπιστημίων, ανακοινώσεων τηλεοπτικών σταθμών.

Χτύπημα δεν είναι η απώλεια πέντε ευρώ, αλλά ο φόβος ότι η ζωή σου κρέμεται από αυτά.

Τραγικό δεν είναι να πιέζεσαι για να βγεις όπως λέει ο κόσμος στις ανάγκες του μήνα , αλλά το να νομίζεις ότι όλα μετριούνται με το χρήμα.

Αν είναι αλήθεια το τελευταίο, αν όλα μετριούνται με το χρήμα τότε είναι δύσκολη η κατάσταση. Αλλά γιατί όλα τα άλλα μου φαίνονται σημαντικότερα, όχι με μια αφηρημένη έννοια μα με την αλήθεια των πράξεων και της ύπαρξης μας;

Μιλούμε για αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Δε νομίζω ότι ζητάω ευθύνες από ένα υπάλληλο νομαρχίας για το αν είναι καλή η ζωή μου. Το ίδιο το σύστημα έχει τη δικιά του ακάθεκτη δυναμική, την τεράστιας ποσότητας αδράνεια. Δε σταματά, δεν μπορεί να σταματήσει ακόμα και αν πάει στο γκρεμό.

ΤΥΦΛΗ ΕΠΟΧΗ

Έχει υπόσταση μια τράπεζα; Έχει υπόσταση ένας οργανισμός; Υπάρχει ξέχωρα από τους ανθρώπους που τον απαρτίζουν; Μπορούν να σκοτώνουν ανθρώπους, να πιέζουν λαούς, να καταλύουν χώρες; Η ρεαλιστική απάντηση μοιάζει ναι. Εξακολουθώ να πιστεύω όχι.

“ Η μορφή της κυβερνώσας μειονότητας εξελίχθηκε ακάθεκτα από την τάξη στο κόμμα και πέρα από αυτό στην ακολουθία οπαδών.... το δημοκρατικό χαρακτηριστικό της πολιτικής επιβάλλει τον σχηματισμό αντίθετων κομμάτων.... κατά βάθος υπάρχει μόνο ένα κόμμα, το κόμμα της αστικής τάξης, το φιλελεύθερο.... από το 1830 και εξής χρησιμοποιούνται αυτόματα οι λέξεις φιλελεύθερος και συντηρητικός στην λογική του περισσότερο ή λιγότερο και όχι σε ένα αυτό ή σε ένα εκείνο... η βούληση για δύναμη είναι ισχυρότερη από κάθε θεωρία.”

ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΩ

Διατυπώνουμε λοιπόν τώρα ένα απλοϊκό ερώτημα. Πώς οι άνθρωποι που πριν είκοσι χρόνια έκλεβαν, πριν δεκαπέντε κορόιδευαν, πριν δέκα υπεξαιρούσαν, πριν πέντε πλούτιζαν, πριν έξι μήνες ψευδόντουσαν ασυστόλως, μα που όλα τα χρόνια σε όσα πόστα ανέλαβαν δεν έπραξαν απολύτως τίποτε ορθό, πώς μπορούν αυτοί τώρα να διαχειριστούν μια κρίση;

Ή μήπως δεν υπάρχει κρίση;Ή μήπως δεν είναι του είδους που θέλουν να περάσουν;

Άνθρωποι εγνωσμένης βλακείας και απύθμενης ανοησίας, άκρατου εγωισμού και ακόρεστων μικροφιλοδοξιών δεν μπορούν να κυβερνούν χώρα, μόνο να τη λεηλατούν.

Οι ορδές των βάρβαρων δεν διακρίνονται από άλλη ικανότητα πλην της αρπακτικότητας. Ταλέντο επέδειξαν στο μέγεθος και στην έκταση της καταστροφής που έχουν πετύχει.

ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΔΑΣΟΣ

Χτυπάνε τη γλώσσα, την προσβάλλουν, την εξευτελίζουν, τη διαλύουν, την αποσαθρώνουν κατά το μέγιστο δυνατό τους. Πέτυχαν ότι δεν είχε πετύχει κανείς πριν από αυτούς, τη μεγάλη διαστρέβλωση των λέξεων. Όταν οι λέξεις όμως καταρρέουν, οι συνειδήσεις είναι ήδη νεκρές.

Από τα “αθώα” γλωσσικά σοσιαλιστικά τερτίπια του 81, στη σημερινή εποχή των αληθινών ψεμάτων.

“Οι δυνάμεις της πραγματικότητας συγκεντρώθηκαν και παραμέρισαν τους ονειροπόλους. Μόλις εγκαθιδρυθεί μια ηγεσία, οι εκλογές σημαίνουν πια απλώς ότι οι μάζες βαθμολογούν τις επιμέρους οργανώσεις. Τέλος αφυπνίζεται μια αίσθηση ότι το γενικό δικαίωμα ψήφου δεν περιέχει κανένα πραγματικό δικαίωμα, ούτε καν επιλογής μεταξύ των κομμάτων, διότι αυτά τα κέντρα εξουσίας που αναπτύχθηκαν στη βάση του εκλογικού δικαιώματος ελέγχουν μέσω του χρήματος όλα τα πνευματικά μέσα του λόγου και της γραφής και έτσι καθοδηγούν τη γνώμη των ατόμων για τα κόμματα κατά βούληση, ενώ από την άλλη μεριά με τα αξιώματα που κατέχουν, την επιρροή που ασκούν και τους νόμους που θεσπίζουν καλλιεργούν ένα σώμα απόλυτων οπαδών το οποίο εξουδετερώνει όλους τους άλλους οδηγώντας σε μια εκλογική κόπωση που τελικά δεν μπορεί να ξεπεραστεί ούτε στις μεγάλες κρίσεις ”.

Όργανο, μέσο και δούρειος ίππος της σημερινής κατάστασης δεν είναι τα πραγματικά μεγέθη της ανθρωπολογίας, της κοινωνίας ή έστω της οικονομίας αλλά οι δοτές κατευθύνσεις της μεγάλης αυτής μάστιγας που λέγεται ΜΜΕ.

Κάποτε οι άνθρωποι έδιναν την ζωή τους για την ελευθερία του τύπου μα σίγουρα τώρα πρέπει να κάνουμε έναν δύσκολο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις και τις εξουσίες του κόσμου αυτού, έναν αγώνα για να ελευθερωθούμε από τον τύπο. Ποτέ σκλάβοι δεν είχαν πιο ισχυρές αλυσίδες, πιο φρικτά δεσμά, πιο τεράστιες παρωπίδες από ότι σήμερα, που νέες τεχνολογίες ήρθαν να συνεπικουρήσουν κάτι που ξεκίνησε εδώ και δύο αιώνες με τη δημιουργία των μεγάλων εκδοτικών συμφερόντων. Ποτέ οι άνθρωποι δεν είχαν μεγαλύτερο βομβαρδισμό πληροφοριών και σχεδόν παντελή έλλειψη γνώσης. Το βιβλίο έχει χτυπηθεί στη ρίζα του, οι περίφημοι ρυθμοί και η παροχή ευκολιών απαιτούν από τον άνθρωπο όχι σκέψη, αλλά αντίδραση, όχι εμβάθυνση αλλά αντανακλαστικό στην εντολή.

“Δεν υπάρχει πιο φοβερή σάτιρα για την ελευθερία της σκέψης. Άλλοτε οι άνθρωποι δεν τολμούσαν να σκεφτούν ελεύθερα, τώρα αυτό επιτρέπεται , αλλά πια δεν μπορούν...Ο τύπος μπορεί να καταδικάζει σε θάνατο κάθε αλήθεια μη μεταδίδοντας την στον κόσμο. Μια φοβερή λογοκρισία της σιωπής, τόσο πιο παντοδύναμη όσο η μάζα των δούλων, δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξη μιας τέτοιας αλήθειας.... την θέση της πυράς την παίρνει η μεγάλη σιωπή”.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ.

Πώς λοιπόν περιμένω σωτηρία από τον δήμιό μου; Πώς ελπίζω ότι ο βλάκας θα λύσει το δύσκολο πρόβλημα; Πώς ο διεφθαρμένος θα φυλάξει τα διαμάντια και ο φαύλος την ωραιότητα; Πώς ο γυναικωτός θα φερθεί σαν άντρας και ο κούφιος θα γεμίσει; Μπορεί ο πυγμαίος στο σώμα, στη ψυχή και στο μυαλό να τολμήσει να σηκώσει ανάστημα, να πει το ναι ναι και το όχι όχι; Πώς ο επαγγελματίας ψεύτης θα μάθει στην αλήθεια και ο υποκριτής στη ντομπροσύνη;

ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Αυτοί οι άνθρωποι είναι μόνο θλιβεροί. Δεν αγαπούν τον εαυτό τους γιατί δεν τον γνωρίζουν. Ξέρουν μόνο να πουλούν και να αγοράζουν, τίποτε παραπάνω. Ξέρουν τη Σημασία της Ελλάδας; Αστεία πράγματα. Μπορούν να χειριστούν τα θέματα και τα προβλήματα; Προφανώς ταιριάζει η παροιμία δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα.

ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ

Κανένας άνθρωπος της εξουσίας δεν είναι άνθρωπος της ουσίας, γιατί όταν εκλέγεις την εξουσία σημαίνει ότι απομακρύνεσαι από την ουσία. ( εξουσία = άσκηση αρχής, κυβέρνηση, άδεια, δικαιοδοσία, προνόμιο, κυριαρχία, αφθονία, αλαζονεία, υπερβολικός πλούτος, επιδεικτική εμφάνιση).

Άρα εξ ορισμού ο άνθρωπος είναι ον αντιεξουσιαστικό.  Μόνο η έκπτωσή του τον καταντά εξουσιομανές δίποδο.

Με τις λέξεις μας σκλαβώνουν, με τις λέξεις θα ελευθερωθούμε.

Κατάσταση, διάσταση, αντίσταση, υπόσταση, επανάσταση, ανάσταση.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ.

Υ.Γ.    Οι τίτλοι είναι από τα Κατά Σαδδουκαίων του Μιχάλη Κατσαρού.

          Τα αποσπάσματα από την Παρακμή της Δύσης του Ο. Σπένγκλερ.

      Το πρώτο είναι παραδοσιακό τραγούδι από την Σκύρο. Γράφτηκε σε μια πρώτη μορφή στις αρχές Μαΐου το 2010 και το δημοσίευσα στο facebook  το πρωί στις 5, πριν γίνει ο τριπλός φόνος.

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη........

πηγή: Aντίφωνο