ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΖΩΗ

Νάντια Τριανταφύλλου 

Έχω ξευτιλιστεί. Τα κάνω όλα. Ότι μου ζητήσουν. Και δεν με νοιάζει. Δέχομαι να με στήσουν στα 4, να με φτύσουν, αν γουστάρει ο πελάτης να με χτυπήσει, να με κατουρήσει, να μου κάνει ότι γουστάρει. Και δεν με νοιάζει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το ΅ταξίδι΅. Δεν με νοιάζει να πεινάω, να κρυώνω, να μην έχω που να μείνω, να είμαι βρώμικη. Δεν με νοιάζει τίποτε. Δεν νοιώθω τίποτε. Εγώ θέλω το ΅ταξίδι΅, θέλω την δόση μου αυτή που θα με στείλει σε άλλους κόσμους. Και το θέλω κάθε μέρα. Όλο και πιο πολύ. Για αυτό δέχομαι να ξευτιλίζομαι κάθε  μέρα της ζωής μου. Και δεν με νοιάζει αν η ζωή μου τελειώσει σήμερα. Γιατί δεν έχω αύριο. Δεν ονειρεύομαι αύριο. Δεν κάνω όνειρα. Είμαι πρεζόνι. Τελειωμένο.

Μην κουνάς το κεφάλι σου. Και μην με λυπάσαι. Δεν διαφέρεις από μένα. Δεν διαφέρεις σε τίποτε από μένα. Και ας λες ότι ζεις μια κανονική, μια φυσιολογική  ζωή. Τίποτε δεν ζεις. Κι ας λες πως νοιάζεσαι. Για τίποτε δεν νοιάζεσαι. Κι ας νομίζεις πως ονειρεύεσαι. Μια τρύπα στο νερό ονειρεύεσαι. Είσαι τελειωμένος κι εσύ. Η διαφορά μας είναι ότι δεν το αποδέχεσαι. Αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι εδώ και μήνες εκλιπαρείς για την δόση σου τους ξένους, για αυτή την δόση που υποτίθεται θα κάνει καλύτερη την ζωή σου. Αλλά στο μεταξύ έχεις δεχθεί τα πάντα. Έχεις δεχθεί να ζεις σε ένα κράτος μπουρδέλο, να γίνονται τεκμήριο τα παιδιά σου, να λαδώνεις τους πάντες, να δίνεις φακελάκια, να πληρώνεις τα κέρατα σου στην εφορία, να μην έχεις σύστημα παιδείας, σύστημα υγείας, να μην έχεις φάρμακα αν δεν πληρώσεις, να μένεις άνεργος χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, να ζεις άστεγος χωρίς να σε νοιάζεται, να σε φροντίζει κάποιος, να σου παίρνουν τα πάντα και να σου επιβάλλουν ποινές για τα κεκτημένα σου, να μην έχεις να φας, να μένουν νηστικά τα παιδιά σου, να δέχεσαι να λιποθυμούν στο σχολειό από ασιτία, να κυκλοφορείς με μάτια άδεια και μυαλό πηγμένο. Κι αυτό το λες ζωή;  Δεν είναι ξευτίλα;

Και κάθεσαι στον καναπέ σου και παρακολουθείς τον Σαμαρά, την Μέρκελ, τον Σόιμπλε, όλους αυτούς που παίζουν σκάκι στην πλάτη σου και αγωνιάς. Και από την αγωνία σου ξεχνάς να είσαι άνθρωπος. Να νοιάζεσαι για τους διπλανούς σου, να αγαπάς την ζωή σου σε τελική. Δέχεσαι να σε ξευτιλίζουν απλά χρυσώνεις το χάπι σου γιατί έχεις μάθει  να είσαι καθωσπρέπει και σου πέφτει βαρύ να δεχθείς ότι πρέπει να ανοίγεις τα πόδια σου όπως εγώ. Αλλά κατά βάθος είμαστε ίδιοι. Πρεζόνια και οι δύο. Τελειωμένοι. Μόνο που εγώ δεν νοιάζομαι για τον θάνατο μου γιατί ξέρω ότι θα με λυτρώσει ενώ εσύ αγαπάς την ζωή σου γιατί νομίζεις ότι είναι πολύτιμη. Όμως πολύτιμη είναι η ζωή που έχει νόημα, που έχει στόχο, μνήμες, αξίες, μυρωδιές, αισθήματα, φίλους, χρώματα, εικόνες, ομορφιά ρε παιδί μου να στο πω απλά. Εγώ δεν  έχω τίποτε από  όλα αυτά. Εσύ;

Υ.Γ.1. Μακάρι να είσαι καλύτερος από μένα, να τα έχεις όλα, να είναι η ζωή σου πολύτιμη. Μακάρι να είσαστε πολλοί εσείς που ζείτε μια πολύτιμη ζωή γιατί μόνο εσείς θα μπορούσατε να αλλάξετε τον κόσμο, να διώξετε τα καθάρματα, να λειτουργήσετε συλλογικά και να μάθετε και στους άλλους να ζουν μια πολύτιμη ζωή. Μακάρι να συσπειρωθείτε και να τραβήξετε κι άλλους από το χέρι.

Υ.Γ.2. Δεν θέλω να είσαι σαν κι εμένα. Δεν θέλω να μοιάζουμε. Ο θάνατος σου δεν είναι η ζωή μου. Την ζωή την φτιάχνουμε μόνοι μας δεν την κλέβουμε από τους άλλους.

http://alithinapsemata.gr/