Το έθνος - κράτος της ανομίας

Το έθνος - κράτος της ανομίας

πολύφημος

Υπάρχουν στιγμές που κάθεσαι να γράψεις για όλα όσα βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου, καθώς στο μυαλό και τ’ αυτιά στριφογυρίζουν λέξεις όπως επίταξη, επιστράτευση, μηδενική ανοχή και γενικευμένη ανομία. Μοιραία, τότε, σε πιάνει αυτό το περίεργο συναίσθημα που δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις και πού να τ’ αφήσεις.
Τους δύο τελευταίους μήνες, η στάση της στρατιωτικού τύπου αστυνόμευσης, οι επιδείξεις κρατικής σκληρότητας μπροστά στην ανάδειξη ενός έθνους - κράτους τιμωρού, που μπορεί να μην έχει φράγκο στην τσέπη αλλά υπόσχεται μια σταθερότητα που πρώτες οι δικές του πράξεις κοινωνικής αποσταθεροποίησης την αποδιοργάνωσαν πλήρως, κάνει το παράδειγμα του επικίνδυνου - ηλίθιου, πιο υπαρκτό από ποτέ.

Η αγέρωχη στάση Σαμαρά, με την ατσαλάκωτη πεποίθηση πως κανείς από τους δύο συγκυβερνήτες του δεν θα τον κρεμάσουν, ότι κι αν γίνει -άλλωστε τα πλυντήρια της λίστας Λαγκάρντ, της περίφημης εξεταστικής για το μνημόνιο και της Ζίμενς είναι τόσο φρέσκα- δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει με πυγμή βγαλμένη από τις πιο μαύρες μέρες της δεκαετίας του ’60.

Οι επιδρομές στις παλαιότερες καταλήψεις της πρωτεύουσας, οι στημένες κατηγορίες για τα “άδεια μπουκάλια των μολότοφ” και οι ακόμη πιο περίεργες αντιδράσεις μπροστά στις “απόπειρες φίμωσης των ανεξάρτητων δημοσιογράφων” που κατέληξαν στην ποινικοποίηση οποιαδήποτε αναφοράς στην αυθαιρεσία του Mall, ξέσπασαν στην απεργία των εργαζομένων του μετρό.

Όλοι λέγανε από τον περασμένο Νοέμβρη, τότε που τα μέτρα του τρίτου μνημονίου έκαναν βόλτα στα τηλεοπτικά παράθυρα, τις καθημερινές εφημερίδες και το ίντερνετ, ότι ακόμη δεν έχει φτάσει η ώρα που ο κόσμος θα κάνει πράξη τις χαριτωμένες αναφορές διαφόρων βουλευτών και υπουργών για πέτρες, κρεμάλες και λοιπές “δικαιολογημένες” λαϊκές αντιδράσεις σε περίπτωση που το πρόγραμμα δεν βγει και οι υποσχέσεις για ανάκαμψη πάνε στράφι.

Ο κόσμος ενέκρινε ετούτη την πολιτική, κι αυτό είναι κάτι που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά. Ενέκρινε, φυσικά, εκείνος που αποφάσισε να πάει στην κάλπη να ψηφίσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη εντελώς διαφορετική ιστορία.

Παρόλα αυτά το έκανε και μάλιστα κατέχοντας μια μεγάλη προϊδεαστική γκάμα στοιχείων για αυτά που επρόκειτο να ζήσει. Από το πετρέλαιο θέρμανσης, την επιδρομή των φόρων ακινήτων, τις μειώσεις και καταργήσεις μισθών, συντάξεων και δώρων, την ελληνική προσμονή πως κάτι θα γίνει και θα παραμείνει -έστω και προσωρινά- στην απέξω.

Στην απέξω δεν έμεινε. Μείναν μόνοι λίγοι, κι αυτοί είναι οι γνωστοί άγνωστοι που κινούνται μεταξύ θέσεων ειδικού προσωπικού της δημόσιας τηλεόρασης, βουλής και υπουργείου οικονομικών. Τώρα ξαναείδε ότι η αντίδραση είναι ο μοναδικός τρόπος αντιπαραβολής σε μια επιδρομή εναντίον ατομικών και επαγγελματικών ελευθεριών, την ώρα που τα πολιτικά λόγια έχουν γεύση άκρως εμφυλιοπολεμική.

Η κυβερνητική πρακτική του κράτους - κολόνα των σπιτιών των νοικοκυραίων και τρομαγμένων ανθρωπάκων που στοκάρουν το Πρώτο Θέμα για να ψωνίσουν φτηνότερα στα Καρφούρ, πιάνει τόπο. Ειδικά όταν η μεγάλη μάζα δεν έχει διαγράψει ποτέ τα ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά της. 

Κυρίως, μάλιστα, όταν οι πρακτικές μαυροφορεμένης δοσυλογιστικής προπαγάνδας έχουν αποκτήσει μια μορφή παρακυβερνητικών "ομάδων αλήθειας", από ανθρώπους που δεν ξέρουν καλά καλά να διαβάζουν όσα οι ίδιοι γράφουν.

Κι όμως, όλα αυτά περνάνε. Όποιος έχει αντίρρηση σε αυτό, τον προκαλώ να θυμηθεί τη στιγμή που η επόμενη κυβερνητική ανασκόπηση, είτε αυτή έχει το χαρακτήρα ανύψωσης του θιγμένου μας “εθνικού φρονήματος” είτε μια υφή προεκλογικής προθέρμανσης, κορνιζάρει στα επιτεύγματα της διακυβέρνησής της τις “βίλες ανομίας” και τις επιτάξεις απεργών.

Κι αν αυτό δεν τον πείσει, ας δει τότε τα συνολικά ποσοστά των ακροδεξιών φασιστών, εντός κι εκτός βουλής. Και αυτών που (συγ)κυβερνάνε και αυτών που μείναν τελευταία στιγμή στην απέξω, αλλά κι εκείνων που προσκυνούν όλες τις στρατιωτικές επεμβάσεις μιας δημοκρατούμενης τρομολαγνικής υστερίας. Κι ύστερα ας έρθουν ξανά να μιλήσουν για αριστερή ιδεολογική υπεροχή.

 http://polyfimos.blogspot.gr