Το άθλιο πρόσωπο της φιλανθρωπίας
του Μάκη Γεωργιάδη
Η
εορταστική περίοδος αποτελεί παρελθόν. Πάνω στους σωρούς των κοινωνικών
ερειπίων που έχει προκαλέσει η άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική των
μνημονίων, η ιδιωτική πρωτοβουλία βρήκε το καλύτερο ντεκόρ για να
κλαψουρίσει φιλάνθρωπα και να εξακολουθήσει να θησαυρίζει ανενόχλητη. Η
πλέον επιτυχημένη …Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα των τελευταίων
ετών έγινε την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου στο Σύνταγμα, όπου ένωσαν τις
δυνάμεις τους ο δήμος Αθηναίων και ο τηλεοπτικός σταθμός Μέγκα.
Αδυνατεί βεβαίως να ξεχωρίσει κανείς αν η σύμπραξη αυτή ήταν σύμπραξη
δύο ιδιωτικών ή δύο …δημοσίων τομέων, αλλά ας δώσει ο καθένας όποια
ερμηνεία επιθυμεί.
Άλλωστε πέρα από τη διακωμώδηση, υπάρχουν πολύ σοβαρά θέματα ουσίας
που προέκυψαν από το φαντασμαγορικό τηλεοπτικό παζάρι οίκτου,
ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας. Σε ένα «παζάρι» συλλογής τροφίμων, ειδών
ένδυσης και δώρων.
Η απύθμενη χυδαιότητα μιας κάστας κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και
των φερέφωνων τους, τοποθετεί προ των ευθυνών του συνολικά το εργατικό
κίνημα καθώς επίσης τις οργανώσεις, τις συλλογικότητες και τα κόμματα
της Αριστεράς που έχουν ή οφείλουν να έχουν μια άλλη αντίληψη περί
αλληλεγγύης και πως αυτή εμπεδώνεται στην κοινωνία σε αντίθεση με
πράξεις που παραπέμπουν περισσότερο στη «σωτηρία της ψυχής»…
Οι κυρίαρχοι κύκλοι και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, ασφαλώς
κάνουν τη δουλειά τους. Η τεράστια επιρροή τους και η επιτυχία της
πρωτοβουλίας τους η οποία παραπέμπει ακόμη και στην περίφημη boxing day
των απαρχών του καπιταλισμού, με νέο περιεχόμενο και αυξημένη κοινωνική
συναίνεση, αναδεικνύει το σημαντικό ρόλο των μηχανισμών ιδεολογικής
χειραγώγησης και συσκότισης της πραγματικότητας στη σύγχρονη εποχή.
Αναδεικνύει το εύρος των δυνάμεων του αντιπάλου και την κυριαρχία του
όχι μόνο στο πολιτικό, αλλά κυρίως στο ιδεολογικό πεδίο, καθώς έχει
καταφέρει να πείσει ότι η αλληλεγγύη είναι μια ιδιωτική πράξη και όχι
μια ανοιχτή πολιτική πράξη με χαρακτήρα και πρόσημο. Καταφέρνουν και
πείθουν οι εφαρμοστές του μνημονίου και οι απολογητές του ότι όσο
αναγκαίες και απολύτως απαραίτητες είναι οι απολύσεις, οι περικοπές
μισθών, η απόλυτη εξαθλίωση και δυστυχία, άλλο τόσο απαραίτητη είναι η
αλληλεγγύη «δι αντιπροσώπου» και κατάλληλου διαχειριστή που δεν είναι
άλλοι από τον ίδιο το δήμο και όσους συνδράμουν όπως το Μέγκα. Η
αποδοχή μιας άκρως εκχυδαϊσμένης κουλτούρας φωνασκούσας φιλανθρωπίας
που βαφτίζεται «αλληλεγγύη» οδηγεί απευθείας στην αποδοχή της κουλτούρας
της υποταγής.
Σε ότι δηλαδή βολεύει την κυρίαρχη τάξη να εμφανίζει ως
φυσιολογικό και αναπόδραστο φυσικό φαινόμενο προκειμένου να διαιωνίσει
την κυριαρχία της. Υπό αυτό το πρίσμα και με βάση τη νεοφιλελεύθερη
αντίληψη η μάχη έναντι της φτώχειας και της εξαθλίωσης δεν είναι ζήτημα
ταξικής και πολιτικής πάλης, αλλά ζήτημα ατομικής επιβίωσης. Η προαγωγή
αυτής της αντίληψης περνάει μέσα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ σε συνδυασμό με
την ακόρεστη κερδοσκοπία των ίδιων ομίλων και εταιρειών που
δημιούργησαν και συνηρούν την κρίση, πάνω στα κοινωνικά ερείπια.
Εργολάβοι επίλυσης του ζητήματος της φτώχειας είτε με καμπάνιες σαν αυτή
που ήδη αναφέραμε είτε μέσω προγραμμάτων «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης»
όπου πολυεθνικοί κολοσσοί αναλαμβάνουν την επίπλωση ξενώνων για
αστέγους την ίδια ώρα που απολύουν και βυθίζουν στην απόγνωση δικούς
τους εργαζόμενους ή εταιρείες κινητής τηλεφωνίας προβάλλουν με άπλετο
διαφημιστικό χρόνο το γεγονός ότι έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τη
θέρμανση μερικών δεκάδων οικογενειών οι οποίες έχουν χτυπηθεί βάναυσα
από τις πολιτικές που διασφαλίζουν τα δικά τους κέρδη!
Οι κυρίαρχοι το ξέρουν καλά το παιχνίδι και το παίζουν επίσης πολύ
καλά. Εκμεταλλεύονται ακόμη και συνθήματα ή δομές που έχει αναπτύξει
ιστορικά η Αριστερά στο ζήτημα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας
προκειμένου να καταπνίξουν τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις. Το
εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα είναι εξαιρετικά αδύναμο και πολύ
πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών σε αυτό το ζήτημα. Σε μεγάλο βαθμό το
ίδιο ισχύει και για την επαναστατική Αριστερά καθώς αυτό που τη
διαχωρίζει και αποτελεί την ειδοποιό διαφορά με τους κυρίαρχους, είναι η
πράξη, η συμμετοχή και η ανατροπή στην πράξη των σχέσεων υποταγής κι
εξάρτησης που δημιουργεί η φιλανθρωπία ή οποιαδήποτε πράξη που έχει
χαρακτήρα προστασίας. Στο επίκεντρο δεν μπορεί παρά να είναι η ισοτιμία,
η συμμετοχή , η ΄ίδια η οργάνωση και η από κοινού μαχητική διεκδίκηση
αυτονόητων δικαιωμάτων σε σίτιση, στέγαση, ένδυση και θέρμανση όχι απλώς
όσων βοηθούνται αλλά και όσους βοηθούν ανάλογες δομές της Αριστεράς.
Αλλιώς όσο οξύνεται η κατάσταση, είναι απολύτος ορατός ο κίνδυνος όλο
και περισσότεροι να αποδέχονται πως πλέοων δεν μπορεί καμία κρατική η
εν γένει δημόσια μέριμνα να φέρει αποτέλεσμα. Έτσι οι προσδοκίες θα
απευθύνονται ολοένα και περισσότερο σε επαγγελματίες φιλάνθρωπους
επιχειρηματίες οι δαπάνες των οποίων για τέτοια ζητήματα εκπίπτουν
φορολογίας. Η ανατροπή αυτής της κουλτούρας, αυτών των αντιλήψεων και
αυτού του συστήματος που γεννά την ανισότητα, την εκμετάλλλευση και την
εξαθλίωση είναι θέμα επιτακτικό και σημερινό και δεν μπορεί να
παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου