Ένα βιογραφικό και μερικές επισημάνσεις
Του Φίλιππου Θ. ΠΑΠΑΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκα στη Λευκίμμη της Κέρκυρας και είμαι σήμερα 84 ετών. Κατοικώ
από το έτος 1958 στην Αθήνα. Επειδή δεν είμαι γνωστός σε όλους όσοι θα
διαβάσουν το κείμενο αυτό και για να κρίνουν αν έχω δικαίωμα να μιλώ εξ
ονόματος της Αριστεράς, συνεχίζω:
Στην περίοδο της Κατοχής οργανώθηκα στην ΕΠΟΝ Λευκίμμης και μου
ανατέθηκε η οργάνωση των Αετόπουλων. Μετά την απελευθέρωση συμμετείχα ως
μέλος του Τομεακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ της ευρύτερης περιοχής Λευκίμμης
(νότιο τμήμα της Κέρκυρας) και ήμουν υπεύθυνος της επικοινωνίας με τα
15 περίπου χωριά της νότιας Κέρκυρας και μετά τις συλλήψεις στελεχών και
παρανομίας άλλων ανέλαβα για λίγο γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου
μέχρι και τη δική μου σύλληψη την 21η Νοεμβρίου 1946 σε ηλικία 17 ετών.
Το έτος 1949 δικάστηκα από το έκτακτο στρατοδικείο Ιωαννίνων μαζί με
άλλους 20 περίπου, κυρίως Λευκιμμιώτες, για παράβαση του Γ' Ψηφίσματος
και είχαμε διάφορες ποινές και 3 καταδίκες σε θάνατο που εκτελέστηκαν,
ενώ εγώ αθωώθηκα βγαίνοντας από τη φυλακή με προίκα μια φυματίωση, που
στις αρχές του έτους 1950 κόντεψε να μου στοιχίσει τη ζωή, νοσηλευόμενος
στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός.
Ύστερα από δύο περίπου χρόνια ανάρρωσης συναντήθηκα στη Λευκίμμη,
μαζί με άλλους συντρόφους, με τους βουλευτές της ΕΔΑ Βασίλη Ευφραιμίδη
και Αντώνη Μπριλλάκη και συζητήσαμε τα θέματα σχετικά με την οργάνωση
της ΕΔΑ και στην Κέρκυρα. Σε επόμενο ταξίδι συναντήθηκα στην πόλη της
Κέρκυρας με τους βουλευτές της ΕΔΑ στρατηγό Στέφανο Σαράφη και Αντώνη
Μπριλλάκη και αφού συζήτησα μαζί τους τη συνέχεια των όσων είχαμε πει
στη Λευκίμμη με τους Ευφραιμίδη και Μπριλλάκη, μού παρέδωσαν να μεταφέρω
προφορικό μήνυμα στον ευρισκόμενο στην Κέρκυρα αδειούχο εξόριστο,
αργότερα βουλευτή μας, Γεράσιμο Πρίφτη, που την περίοδο της Κατοχής
υπηρετούσε στο επιτελείο της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ με μέραρχο τον
στρατηγό Γεράσιμο Αυγερόπουλο.
Στη συνέχεια, ιδρύσαμε την ΕΔΑ Κέρκυρας και διορίστηκα από τη
Διοικούσα Επιτροπή και μετά εκλέχθηκα από την Πρώτη Νομαρχιακή
Συνδιάσκεψη Κέρκυρας μέλος της Πρώτης Νομαρχιακής Επιτροπής της ΕΔΑ
αναλαμβάνοντας αρχικά τον τομέα Νεολαίας και στη συνέχεια τον τομέα του
Τύπου και των προβλημάτων του νομού. Την περίοδο της δικτατορίας δεν
είχα καμία οργανωτική σύνδεση ούτε πιάστηκα, γιατί είχα αλλάξει κατοικία
σε άλλη περιοχή της Αθήνας και αυτό ίσως με γλίτωσε.
Από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης εντάχθηκα στο ΚΚΕ Εσωτερικού,
στην Οργάνωση Λογιστών, όπου πριν από το 2ο Συνέδριο εκλέχθηκα
γραμματέας αυτής της οργάνωσης. Στη συνέχεια, ως μέλος του συνεδρίου του
ΚΚΕ Εσωτερικού, πήρα μέρος στις συνεδριακές διαδικασίες και εντάχθηκα
στην Ελληνική Αριστερά, στον Συνασπισμό και αμέσως μετά την ίδρυσή της
στη Δημοκρατική Αριστερά, στα πρώτα γραφεία της πλατείας Βικτωρίας, απ'
όπου αποχώρησα αφού εργάστηκα και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις για
την επιτυχία της Δημ. Αριστεράς και τώρα παραμένω ανένταχτος αριστερός.
Όπως βλέπετε, αγαπητοί μου σύντροφοι, από τα 15 χρόνια μου στην
περίοδο της Κατοχής μέχρι σήμερα, στα 84, είχα και έχω ευθύγραμμη πορεία
στην Αριστερά, γιατί εγώ λέγομαι Παπαβλασόπουλος και όχι Μπίστης που
προσπάθησε να διαλύσει την Αριστερά πηγαίνοντας στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ
για να τον κάνει υφυπουργό και αφού αντέγραψε τα αρχεία του κόμματός μας
αυτός και οι φίλοι του έστειλαν και σε μένα τα προπαγανδιστικά τους
φυλλάδια δύο φορές, προφανώς για να εγκαταλείψω κι εγώ την Αριστερά, μη
γνωρίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ το είχα μέσα στο σπίτι μου και δεν χρειαζόμουν
κολαούζο. Ο άνθρωπος έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια! Νόμισε ότι έχουν και
άλλοι ελαστικές συνειδήσεις όπως αυτός. Τη δυνατότητα όμως του την
έδωσαν άλλοι, εντός της ΔΗΜ.ΑΡ., που κατάργησαν το Καταστατικό που λέει
ότι τα κεντρικά στελέχη τα εκλέγει το συνέδριο. Και ότι τα δημοκρατικά
κόμματα δεν είναι λέσχες που κάνουν πάρτι οι καριερίστες γυρολόγοι.
Γι' αυτό και πάρα πολλοί αριστεροί, και όχι μόνο, ιδιωτεύουν, γιατί η
αξιοπρέπειά τους δεν τους επιτρέπει να γίνονται πιόνια στη σκακιέρα των
γυρολόγων. Υπάρχει και άλλος λόγος -και όχι μόνον ένας- που μας κρατάει
μακριά από την κομματική δράση και όχι μόνον η ηλικία.
Πού πήγαν οι αρχές της Δημοκρατικής Αριστεράς, που ψήφισε μαζί με μη
αριστερούς να μην εξετάσει η Βουλή την ευθύνη του Ευάγγελου Βενιζέλου
και του άλλου, που ξεχνάω ακόμη και το όνομά του, που και οι δύο έκαναν
περιουσιακό τους στοιχείο τη λίστα Λαγκάρντ και επί δύο χρόνια ο ένας
δεν ξέρει πού την πέταξε και ο άλλος την είχε στο τσεπάκι του λες και
ήταν οικογενειακό του κειμήλιο!
Και το άλλο: Από πότε ένα αριστερό κόμμα στηρίζει έναν κυβερνητικό
εκπρόσωπο τη στιγμή που χλευάζει ένα άλλο αριστερό κόμμα που
επισκέπτεται την πέμπτη χώρα του πλανήτη -όπως λέγεται- και μαζί με την
ηγέτιδα αυτής της χώρας και όχι τον πρόεδρο (φανταστείτε ποιοι μας
κυβερνάνε) διακηρύσσουν τη μεταξύ των εθνών πολυδιάστατη εξωτερική
φιλειρηνική πολιτική; Αυτή δεν ήταν πάντοτε η σημαία της Αριστεράς στην
Ελλάδα; Ή μήπως την ξεχάσαμε;
Εγώ σε όλη μου τη ζωή αυτή τη σημαία υπηρέτησα.
ΥΓ.: 1) Αν η Αριστερά δεν είναι ο σημαιοφόρος ενάντια στη διαφθορά
που κατατρώει κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής της πατρίδας μας, τότε
ποιος θα είναι;
ΥΓ.: 2) Ο αναγνώστης, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί να μπει στο
Διαδίκτυο στη μερίδα της εφημερίδας "Αυγής" στις ημερομηνίες 8.10.11,
29.12.11, 14.3.12 όπου θα βρει τρία άρθρα μου που μιλούν για τη διαφθορά
και στο ένα αναφέρονται ονομαστικά τα πρόσωπα που είτε διώκονται είτε
απασχολούν τη Δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είμαι αισιόδοξος ότι η Βουλή θα
κάνει κάτι με τις πλειοψηφίες που κάθε φορά σχηματίζει, γι' αυτό τα
τρία άρθρα, για υπόμνηση, όχι για άλλο λόγο, τα ταχυδρόμησα με συστημένο
γράμμα στους οικονομικούς εισαγγελείς Μουζακίτη και Πεπόνη, διότι, όπως
γράφω στο άρθρο 29.12.11, έλπιζα και περίμενα ότι θα βρεθεί και στην
Ελλάδα ένας δικαστής όπως στην Ιταλία ο Ντι Πιέτρο και, για μην
ξεχνιόμαστε, όπως βρέθηκαν και στην πατρίδα μας ο Τερτσέτης και ο
Πολυζωίδης, που η ελληνική Ιστορία τούς αναφέρει με χρυσά γράμματα που
είναι χαραγμένα στο δικαστικό κτήριο του Ναυπλίου.
ΥΓ.: 3) Τώρα είμαι σχετικά αισιόδοξος ότι βρέθηκαν οι Έλληνες Ντι
Πιέτρο που τιμούν και το όνομά τους και τα αξιώματά τους και έτσι το
πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται. Χρέος της Πολιτείας είναι να συντρέξει
αυτή την άγια προσπάθεια. Ιδιαίτερα το λέω αυτό στον παλιό μου φίλο
Αντώνη Ρουπακιώτη και είμαι σίγουρος πως θα τιμήσει και αυτός και το
αξίωμά του, αλλά κυρίως την ιστορία του.
Οι αριστεροί πρέπει να είναι πάντοτε οι αρχάγγελοι της δικαιοσύνης και της βοήθειας των αδυνάτων.
Ο ΙΔΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου