Εικονικός πνιγμός

Εικονικός πνιγμός

ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ

Άκου πως έχει:

Το βασανιστήριο του «εικονικού πνιγμού» το ξέρεις;

Λέω γι΄ αυτό που σε ακινητοποιούν ξάπλα, σου σκεπάζουν το πρόσωπο με μια πετσέτα και μετά σου ρίχνουν νερό, η πετσέτα κολλάει στο πρόσωπο και αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι, δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, νομίζεις ότι τελείωσες, σφαδάζεις ανήμπορος προσπαθώντας να πάρεις μια ακόμη ανάσα.

Μετά σταματάνε, νομίζεις ότι την γλίτωσες και χαίρεσαι για λίγο.

Έπειτα όμως, σε ανύποπτο χρόνο, ξανά το ίδιο

και ξανά

και ξανά

και ξανά...

Έτσι, καταντάς να μην ζεις. 

Ακόμη και την ώρα που δεν σε βασανίζουν, η βεβαιότητα του ότι θα έρθουν σε λίγο να σε βουτήξουν, να σε ακινητοποιήσουν και να ξαναρχίσουν τα ίδια, σου κόβει κάθε διάθεση για να χαρείς τις ώρες εκείνες που το βασανιστήριο δεν υφίσταται.

Εκεί είναι η παγίδα βέβαια.

Γιατί βασανιστήριο δεν είναι μόνο η στιγμή που το νερό πέφτει στην πετσέτα στο πρόσωπό σου, έχει γίνει πια και ο ενδιάμεσος χρόνος που μεσολαβεί από ακινητοποίηση σε ακινητοποίηση.

Πολλοί δεν αντέχαν στις φυλακές και ομολογούσαν οτιδήποτε για να γλιτώσουν, άλλοι κοπάναγαν το κεφάλι τους στους τοίχους των κελιών ή έβρισκαν τρόπο να αυτοτραυματιστούν για να τους πάνε για περίθαλψη μπας και γλιτώσουν, άλλοι δεν άντεχαν και αυτοκτονούσαν…

Κάτι τέτοιο βιώνουν αρκετοί από τους γύρω μου στα κελιά της καθημερινότητάς μας, τους νοιώθω, τους αισθάνομαι τους βλέπω

Ακούω τα «ουφ» τους όταν περιμένουν στην στάση του λεωφορείου, βλέπω τα δάχτυλά τους που ψηλαφούν τα ψιλά τους στον φούρνο για να πάρουν ψωμί, νοιώθω την ντροπή τους όταν ζητάνε τον φτηνότερο καπνό στα περίπτερα,  όταν ψελλίζουν ξέπνοα το «γράψτα» στα στον μανάβη και κοιτάνε το πάτωμα για να μην συναντηθούν τα μάτια τους.

Κοιτάζω πως στραβοπατάνε τα παπούτσια τους για να μην φαίνονται τα φαγωμένα τακούνια τους, πως αγριεύουν στους ζητιάνους στα φανάρια, πως λένε όχι στα πρεζόνια, πως κάθονται στις ουρές στις τράπεζες αμίλητοι, πως ψάχνουν που πρέπει να ρωτήσουν για να κάνουν διακανονισμό πληρωμών στα ταμεία της ΔΕΗ, πως ξεφυλλίζουν τις εφημερίδες με τις αγγελίες με την αγωνία να ιδρώνει τα ακροδάχτυλά τους και να αφήνει στάμπες στις σελίδες.

Είμαι ακόμη από τους τυχερούς, εκείνους που πολλοί πλέον τους έχουν βάλει στο στόχαστρο, από τους προνομιούχους που στοχοποιεί ο κοινωνικός αυτοματισμός:
έχω δουλειά και μισθό, 
μεγάλο αβαντάζ αυτό, δεν δικαιούμαι να μιλώ, δεν δικαιούμαι να σχολιάζω, δεν δικαιούμαι να κριτικάρω και φυσικά, δεν δικαιούμαι να διεκδικώ.

Τίποτα και για κανέναν

Και ιδιαίτερα για εμένα τον ίδιο
Τι κι αν στην ουσία δουλεύω για τρεις και πληρώνομαι (λειψά) για ένας;
Δεν μετράει αυτό, τίποτα δεν μετράει πλέον, μόνο η προνομιούχα ιδιότητα του "δημοσίου υπαλλήλου" που λειτουργεί πια ως στόχος σε πεδίο βολής

Απίστευτη ακύρωση των όσων έχεις κάνει, έχεις παλέψει, έχεις διεκδικήσει, έχεις ματώσει για να υλοποιηθούν και να καθιερωθούν.
Όχι για εσένα μόνο, αλλά για όλους, για το σύνολο.

Ένας απίστευτος κανιβαλισμός σε εξέλιξη και οι φωνές που λένε να κοιτάξουμε και να ασχοληθούμε επιτέλους με τις αιτίες και όχι να κοιτάμε να απαλύνουμε τα αποτελέσματα, πέφτουν στο κενό.

Πνίγονται στη θολούρα του πολιτικά εφικτού και του κοινωνικά αποδεκτού, απαξιώνονται ως μη ρεαλιστικές εστιάσεις, γίνονται άκαπνη σπονδή στον βωμό της επιβίωσης, κουκουλώνονται κάτω από την φράσεις τύπου «τι ψάχνεις τώρα να βρεις ρε συ; Να την σκαπουλάρουμε είναι το θέμα τώρα»

Και αναρωτιέμαι·

Γι΄ αυτούς κοπανιόμουν τόσα χρόνια;

Για εκείνους που δεν λένε να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, ούτε να επανεξετάσουν τις ψευδαισθήσεις τους, δέσμιοι των αγκυλώσεών τους και της κουλτούρας του αυτοπαραμυθιάσματος, που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα, που συνεχίζουν το χαβά τους πνιγμένοι στην πιο αρρωστημένη μορφή της μικροαστίλας;

Γι΄ αυτούς ρίσκαρα καριέρα, θέσεις, ελευθερία, ακόμη και την οικογένεία μου την ίδια και ότι αγάπησα;

Εντάξει, ρε φίλε, είπαμε, κι εμείς μικροαστούληδες είμαστε, αλλά το πολεμάμε και λίγο, όχι και τόσο ξέντρακλη αμαχητί παράδοση  πια, έστω να σώσουμε τίποτα γραμμάρια από την ψυχούλα μας, να 'σχωρεθούν τα πεθεμένα μας που λένε

Όχι δεν το έκανα γι΄ αυτούς φίλε, το ξέρω πια

Εγωιστικό ήταν το θέμα· για εμένα το έκανα, για να αισθανθώ εγώ ο ίδιος όμορφα, πως κάτι κατάφερα ρε γαμώτο κι εγώ, κάποιους βοήθησα να πάρουν δυό δράμια ελπίδα και να σταθούν στα πόδια τους κι ας μην το μάθουν ποτέ, πως όλο και κάποιο περισσευούμενο κομμάτι αθανασίας μου αναλογεί κι εμένα, ίσως εκείνο που γυαλίζει στα μάτια των μαθητών μου όταν χαμογελάνε, στην καλημέρα τους στον δρόμο σε άσχετα μέρη, στα καλοκαιρινά τηλέφωνα παλιών αποφοίτων πια, που παίρνουν έτσι, για ένα γειά και ένα τι κάνεις

Το ξέρω τώρα

Έτσι είμαι, έτσι έγινα, δεν μετανιώνω, όλα καλώς καμωμένα

Αλλά, να…

Έρχονται στιγμές που αισθάνομαι πως κάνει πολύ μοναξιά τελευταία

… και πως πνίγομαι φίλε, πνίγομαι…

Και δεν ξέρω πια αν είναι εικονικός ο πνιγμός ή πραγματικός

 http://ixnilasies.blogspot.gr/2013/01/blog-post_29.html