«Οι καταληψίες έμειναν άθικτοι…»

«Οι καταληψίες έμειναν άθικτοι…»

Γιάννης Τσολακίδης

Κι εγώ μικροαστός είμαι (να μη σου πω και πολύ… «νοικοκυραίος»)  αλλά δεν μισώ και έτσι…

Με πολλή στενοχώρια, ίσως και επίπληξη στην ΕΛ.ΑΣ., σχολίασε γνωστή και έγκυρη συντηρητική καθημερινή εφημερίδα την  στάση της, να αφήσει όχι απλώς ελεύθερους  τους 16 που  συνελήφθησαν ως καταληψίες της βίλας  Λέλας Καραγιάννη αλλά και …άθικτους!!! Υποθέτω, εννοεί, θα έπρεπε …τουλάχιστον να τους θίξουν!!! (Δηλαδή;  Να τους ξυλοκοπήσουν, να τους «τσαλακώσουν»  την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό τους, να τους  εξευτελίσουν, να τους  …βιάσουν, να τους διαπομπεύσουν;;;).

Μα τι είναι, τέλος πάντων αυτοί οι περιβόητοι «καταληψίες»;  Τι συμβαίνει σε αυτές τις  «επικίνδυνες βίλες ακολασίας και εκκόλαψης τρομοκρατίας» που ανέβηκαν στο προσκήνιο της επικαιρότητας, σε συνέχεια και μετά την δαιμονοποίηση των μεταναστών και των επιχειρήσεων «Ξένιος Ζευς»;

Σαν και μένα και σαν  και σένα,  φίλε μου…  όπως εσύ  κάποτε, κάπου εκεί, στα 20-22 σου χρόνια, όπως η κόρη μου κι ο γιος σου…  Που επιθύμησαν κι επιθυμούν μια ζωή, έστω έναν τρόπο διαβίωσης , έξω από τα αποδεκτά και τετριμμένα,  μακριά από τη λογική του χρήματος, της κατανάλωσης, της αλλοτρίωσης. Παράξενο ναι, όχι παράνομο… Μάλλον «σύννομο» με την ουσία του δικαίου.

Ντύνονται «παράξενα», ακούνε μουσικές  «παράξενες» να μη σου πω ότι και γράφουν «παράξενους» στίχους, μαγειρεύουν συντροφικά, συνήθως τις Κυριακές κι αυτή η κουζίνα τους είναι ανοιχτή για κάθε πεινασμένο σύντροφό τους,  οργανώνουν συναυλίες και συζητήσεις, έχουν κοινόχρηστη βιβλιοθήκη και pc  για επικοινωνία στο Διαδίκτυο, φιλοξενούν παζάρια χωρίς μεσάζοντες, φιλοξενούν άστεγους και κατατρεγμένους, μοναχικές ψυχές που θέλουν μια παρέα… Γελούν, θυμώνουν, ερωτεύονται… Αραδιάζουν τα όνειρά τους στα σπασμένα, ρημαγμένα παράθυρα των παλιών αυτών κτιρίων, όνειρα χρωματιστά που ξεμπροστιάζουν το αλαζονικό γκρίζο της πόλης. Καμιά φορά μισούν… Την απολυταρχία, το φασισμό…

Ένα θα σου πω, η πιο  γνωστή της Θεσσαλονίκης κατάληψη είναι  σε ένα μέρος του κτιρίου του  υφαντουργείου ΥΦΑΝΕΤ. Το εργοστάσιο έκλεισε κι εγκαταλείφτηκε από την  δεκαετία του ’60. Οι καταληψίες μπήκαν το Μάρτη του 2004! Αλήθεια, τι έκανε  κάπου …40 χρόνια η πολιτεία;

Πήγαν και κατοίκησαν χώρους που τους είχε από χρόνια εγκαταλείψει και ο «νόμιμος» ιδιοκτήτης τους και κάθε δημοτική ή κρατική μέριμνα. Πήγαν σε ερείπια σε κτίρια –  φαντάσματα και τους έδωσαν ζωή με την ψυχή τους, τα συντήρησαν όπως- όπως με τα πενιχρά συλλογικά τους έσοδα,   οργάνωσαν  και καλλιέργησαν  την αντιιεραρχία και την αλληλεγγύη νίκησαν τον φόβο, συστατικό στοιχείο της υποταγής.

Καταληψίες, ναι… Από το  ρήμα «καταλαμβάνω» που στην γλωσσική λαϊκή του εξέλιξη έγινε …καταλαβαίνω. Επί της ουσίας, άθικτο.

 http://www.parallaximag.gr/