ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
Τα «κρούσματα» δεν είναι πια μεμονωμένες εκπυρσοκροτήσεις και
επικοινωνιακές ασχήμιες στο βωμό της τόνωσης της ηγετικής εικόνας του
Αντώνη Σαμαρά ή του υπουργού της δημόσιας τάξης. Δείχνουν πια,
ολοκάθαρα, ότι μια λογική - και ο παραλογισμός, βέβαια, διαθέτει τη
λογική του- λιπαίνει το έδαφος για ακροδεξιές εκτροπές. Εκτροπές μέσα
στο κράτος, μέσα σε θεσμούς και όχι μόνο στις μιλιτέρ παράτες και στις
καταδρομικές «ασκήσεις» της Χρυσής Αυγής.
Όταν η ίδια η πολιτική εξουσία δείχνει να αντιλαμβάνεται την εμπέδωση
της ευταξίας ως εκδίκηση και επίδειξη, το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η
ανατροφοδότηση της αυτοδικίας και του ερεβώδους μίσους για τη
δημοκρατία. Κι όταν μια ορισμένη δημοσιογραφία της εξαχρείωσης μετέχει
ολόψυχα σε αυτή την επιχείρηση αναθερμαίνει τις ισοπεδωτικές και
συνωμοσιολογικές αντιλήψεις περί "ξεπουλημένων δημοσιογράφων". Και όταν,
ακόμα, φορείς και πρόσωπα όπως η Διεθνής Αμνηστία και ο επίτροπος για
τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης θέτουν καυστικά
ερωτήματα για την ελληνική πολιτεία, κάποια όρια έχουν, προφανώς,
ξεπεραστεί.
Η συγκεκριμένη επίκληση στην αποφασιστική πάταξη της ανομίας
φανερώνει συγκεκριμένο πολιτικό σχεδιασμό. Δεν αφορά την αντιμετώπιση
της τρομοκρατίας αλλά μια αδιάλλακτη και σωρευτική αντιμετώπιση
απεργιών, κινητοποιήσεων, διαφορετικών μορφών κοινωνικής διεκδίκησης. Η
ευκολία με την οποία κηρύσσονται «επιστρατεύσεις» και «επιτάξεις»
αποδεικνύει το παιχνίδι με τις κοινωνικές διαιρέσεις και την ανεύθυνη
αδιαφορία για τον τραυματισμένο κοινωνικό ιστό. Προβάλλεται έτσι μια νέα
ιδιότυπη αντίληψη για το δίκαιο και τους κανόνες του κράτους δικαίου,
για την άσκηση των ελευθεριών και τον έλεγχο της εξουσίας.
Και το ερώτημα δεν είναι αν το επιτελείο του πρωθυπουργού
συμμερίζεται πλέον τους αξιακούς κώδικες της «Espresso», της
«Δημοκρατίας» ή των «Παραπολιτικών». Το ερώτημα απευθύνεται σε εκείνους
που έχουν συνταχθεί σε μια απολύτως ιδιοτελή στρατηγική σαν αδύναμες
αποχρώσεις σε μια εμφανώς δεξιά αντίληψη για τη δημοκρατία, τα
δικαιώματα, τα δημόσια αγαθά.
Μοιάζει πια έξω από κάθε πολιτική λογική η συμπόρευση με τον οπαδό
της θανατικής ποινής Βορίδη και τις αντιλήψεις του που τείνουν να γίνουν
ηγεμονικές στο επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας. Είναι θλιβεροί οι
χαριεντισμοί με τους «Αδώνιδες» και η ιδέα κάποιων ότι η Κεντροαριστερά
βρίσκεται ή πρέπει να αισθάνεται κοντύτερα στο πνεύμα Δένδια από όσο
στον Τσίπρα.
Η επικοινωνία του φόβου και της αξιοποίησης των διχασμών είναι ένας
τρόπος εύθραυστης πολιτικής κυριαρχίας. Μαζί, φυσικά, με την ψυχολογία
της «εξόδου από τα δύσκολα». Θα έλεγε κανείς ότι όλα τούτα είναι μέσα
στο πολιτικό παιχνίδι, στη σκληρότητα και στους κυνισμούς που συχνά
διαφεντεύουν σε όλα τα καθεστώτα. Σε αυτή όμως τη θερμή συγκυρία, αυτή η
μεθοδολογία είναι ένα άκρο. Και δυστυχώς δεν βλέπουμε σοβαρές
αποστάσεις, πόσο μάλλον μια αξιοπρεπή καταδίκη, από όσους καθημερινά
στήνουν τον χορό της καταγγελίας των άκρων.
Από την Αυγή της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου