Χωρίς πατρίδα

του Γιάννη Σιδέρη

Με περισσή βιασύνη ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς είχε δώσει εντολή για αλλαγή του νόμου που αφορά την ιθαγένεια πριν καν δημοσιευθεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που όριζε ως αντισυνταγματικό το νόμο Ραγκούση, βασιζόμενος τότε σε απλές δημοσιογραφικές πληροφορίες περί της απόφασης. Η τόση ζέση προεικάζει ότι θα σκληρύνει τις προϋποθέσεις χορήγησης ιθαγένειας και θα την πληρώσουν οι μόνοι που δεν φταίνε: Τα παιδιά των μεταναστών.

 Παιδιά που γεννήθηκαν στη χώρα μας, που σπουδάζουν στα σχολεία μας, που έχουν ως μητρική τους γλώσσα την δική μας,  και που ενδεχομένως να μην γνωρίζουν καν την μητρική γλώσσα των γονιών τους. Τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σαν ελληνόπουλα και δεν μπορεί παρά να αναγνωριστούν ως ελληνόπουλα. Είναι διαφορετικής ποιότητας η αλλαγή προς το αυστηρότερο της μεταναστευτικής πολιτικής για όσους χρησιμοποιούν την χώρα μας τράνζιτ» για να προωθηθούν σε άλλες χώρες της Ε.Ε. και τελικά μας μένουν αμανάτι, δημιουργώντας προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο αλλά και τους εαυτούς τους, καθώς η χώρα δεν μπορεί να συντηρήσει τον τεράστιο αριθμό τους, και διαφορετικής ποιότητας η ύπαρξη οικογενειών που προόρισται να ζήσουν στη χώρα μας ως έλληνες πολίτες.

Παραδόξως η κυβέρνηση δεν έδειξε την ίδια αποφασιστικότητα την προηγούμενη εβδομάδα όταν η Ε.Ε. αποφάσισε να παραμείνει σχεδόν ως έχει το Δουβλίνο ΙΙ: Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο Υπουργών, παρέτειναν  την συντριπτική για την χώρα μας απόφαση, η πρώτη χώρα που υποδέχεται μετανάστες είναι υποχρεωμένη να δεχθεί και την αίτηση ασύλου και να τους κρατήσει στα εδάφη της!

Φευ, οι προβλέψεις των ειδικών ινστιτούτων και των διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με το θέμα είναι αρκετά δυσοίωνες έως εφιαλτικές. Κάνουν λόγο για εντεινόμενα, μελλοντικώς, κύματα μεταναστευτικών ροών προς την Δύση, και δεδομένου ότι η χώρα μας είναι στο σταυροδρόμι των ροών αυτών, κατανοεί κανείς το βάρος που θα επωμιστεί, τα κοινωνικά και τα - ήδη  διαφαινόμενα- πολιτικά προβλήματα που θα προκύψουν από αυτό… (Η Τουρκία ευνοεί την όξυνση του προβλήματος. Έχει καταργήσει την βίζα σε μια σειρά από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, και έτσι ανεμπόδιστα οι δυστυχισμένοι του τρίτου κόσμου θα φτάνουν ως τα μικρασιατικά παράλια με το όνειρο να περάσουν στην «ευημερούσα» Ευρώπη. Η Ε.Ε παραμένει αμέτοχη και δεν έχει κάνει καμιά παρέμβαση προς την γειτονική χώρα ). 

Αντιρρήσεις στη νέα απόφαση εξέφρασε η χώρα μας, όπως άλλωστε και η Μάλτα, η Κύπρος και η Ιταλία, που πιέζονται καθώς δέχονται τις περισσότερες ροές, μόνο που ήταν αρκετά υποτονικές και δεν μπόρεσαν να διαπεράσουν την άτεγκτη αποφασιστικότητα των κέντρο και βορειοευρωπαικών κρατών. Σταθερή εμμονή στην διατήρηση του Δουβλίνο ΙΙ επέδειξαν φυσικά η Γερμανία, η Αυστρία , η Ολλανδία και οι Σκανδιναβικές χώρες. Η χώρα μας παραμένει στην φάκα του Δουβλίνο ΙΙ και το τυράκι που της δόθηκε ήταν η αύξηση των κονδυλίων για την  βελτίωση των όρων διαβίωσης των εισερχομένων.

Βέβαια υπάρχει η (προσχηματική) πρόβλεψη ότι όταν το κράτος υποδοχέας εισέλθει σε ένα οποιοδήποτε είδος κρίσης, ο αιτών πολιτικό άσυλο θα μπορεί να υποβάλλει το αίτημά του σε άλλο κράτος από αυτό της εισόδου του. Όμως αν οι ευρωπαίοι ήταν τόσο πρόθυμοι να αναγνωρίσουν αυτά τα αιτήματα και να παρέχουν άσυλο, δεδομένου ότι η χώρα μας ήδη βρίσκεται σε βαθιά κρίση, απλώς θα καταργούσαν το Δουβλίνο ΙΙ...

Μάλλον θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι θα ζήσουμε με τις διαρκώς διογκούμενες μεταναστευτικές ροές, καθώς η κυβέρνηση ευπειθώς φερόμενη, δεν προέβαλε αντίσταση... 

ΥΓ: Βέβαια η παρούσα κυβέρνηση δεν πρωτοτυπεί. Επί τρία και κάτι χρόνια τώρα, αρχής γενομένης από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, δια μέσου των δανειακών συμβάσεων και του μεταναστευτικού, η χώρα ζει σε ένα διαρκές (μη) διαπραγματευτικό Βατερλό.

 

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=21968