Η αγάπη
zeta dor
Σε απέλυσαν λες, κι εγώ που έχω ακόμα σώας τας φρένας μου, έβγαλα το
γλυκό απ’το ψυγείο. Τα ζαχαρωμενα ψίχουλα τ’ αφήσαμε στο περβάζι να τα
βρουν το πρωί τα περιστέρια. Τι θ’ απογίνουν τα παιδικά μας χαμόγελα
όταν θα έχουμε πια μεγαλώσει;Θυμάμαι τότε -σαν σήμερα- που τίποτα δεν ξεκινούσε χωρίς ένα φιλί. Ο
ήλιος ζέσταινε τα κεφάλια μας κι έκανε τις σκέψεις μας να αιωρουνται
αναλάφρες στον αέρα. Θυμάμαι και τις πεταλούδες που σήκωναν με τις
φτερούγες τους από μία και την έπαιρναν μαζί τους. Θυμάμαι το ίδιο και
για αύριο.
Έξω, οι σκιές περιδιαβαίνουν τους ατέλειωτους μικρούς δρόμους.
Κάποιες γυαλίζουν σαν το φεγγαρόφως που πέφτει σε λεπίδα σπαθιού,
κάποιες θαμπές και ήσυχες. Υπάρχουν όμως κι αυτές που κατάπιαν ένα
αστέρι και κανουν τις φουσκωμένες τους κοιλιές να φωσφορίζουν. Οι
τελευταίες μας οδηγούσαν πάντοτε.
Βραδυάζει κι άλλο. Ξεκουράζονται και οι τελευταίοι ήχοι. Μονο το
θρόισμα των σελίδων του βιβλίου που άφησες πάνω στην καρέκλα ακούγεται.
Σιγαναστενάζοντας κι αυτές, ψελλίζουν την αποψινή τους προσευχή. Ο
Πάμπλο το θυμίζει σε κάθε του λέξη. Δεν ήρθαμε εδώ τυχαία.
Πέφτουμε για ύπνο και το χέρι σου γύρω μου είναι το πιο ακριβό μέσο
θέρμανσης του κόσμου. Τι θα γινόταν αν δεν μ΄αγαπούσες, τι θα γινόταν αν
δεν σ’αγαπούσα. Χωρίς ερωτηματικό γιατί την γνωρίζω την απάντηση· κρύα
σαν τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου