Διονύσης Σαββόπουλος: Οι Κωλοέλληνες έγιναν πια καθεστώς

Διονύσης Σαββόπουλος: Οι Κωλοέλληνες έγιναν πια καθεστώς

Γιάννης Σφήκας

Αποποιείται τον όρο πολιτικός τραγουδοποιός και αποκαλεί τους Κωλοέλληνες καθεστώς. Δεν διστάζει να παραδεχτεί λάθη και μας μιλάει για τους νέους και ταλαντούχους καλλιτέχνες που ήταν παρόντες και πριν από την κρίση ενώ μοιράζεται μαζί μας τα άμεσα σχέδιά του. Ο Διονύσης Σαββόπουλος στην Parallaxi με αφορμή τα 50 χρόνια Σαββοπουλικής τραγουδοποιίας. Απολαύστε τον.

Θεωρείστε ένας κατεξοχήν πολιτικός τραγουδοποιός. Αναγνωρίζετε ομοιότητες ανάμεσα στην εποχή που ξεκινούσατε και στο σήμερα, που κλείνετε 50 χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας;

Δεν αποδέχομαι το «πολιτικός τραγουδοποιός». Το τραγούδι μου εξέφραζε πάντα, απλώς αυτό που αισθανόμουν κάθε φορά. Εννοείται ότι το περιβάλλον με επηρέαζε και ανταποκρινόμουν όσο μπορούσα. Η τέχνη μου δεν ήταν ποτέ στρατευμένη και δεν συμπαθώ την στρατευμένη τέχνη. Οι καλλιτέχνες είναι χειραφετημένοι, ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Μόνον έτσι έχουν ενδιαφέρον νομίζω. Πάντως, αντίθετα απ΄ότι πιστέψαμε, η Ελλάδα δεν προχώρησε και πολύ και ίσως είναι χειρότερα τώρα διότι δεν βλέπουμε προοπτική προς το παρόν, ενώ παλιά είχαμε προοπτική, είχαμε μεγάλη ελπίδα.

Πόσο επίκαιρα είναι σήμερα εμβληματικά σας τραγούδια όπως «Η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», το «Άγγελος Εξάγγελος» και οι «Κωλοέλληνες»;

Οι Κωλοέλληνες έγιναν πια καθεστώς, δυστυχώς. Ο Άγγελος Εξάγγελος εξακολουθεί να μας τρομάζει κάθε φορά που πάει να μας πει την αλήθεια. Όσο για την συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, έχω να πω ότι όταν ήμασταν εμείς φοιτητές παλεύαμε για να τ΄αλλάξουμε όλα, ενώ τώρα το πρυταναριό και οι φοιτητοπατέρες αγωνίζονται για να μην αλλάξει τίποτα.

Δεν διστάσατε να πάρετε θέση δημόσια και να πείτε την γνώμη σας πολλές φορές. Στην πρόσφατη περίοδο, που χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο ως «εποχή της υπερβολής», αναγνωρίζετε λάθη στον εαυτό σας; Αναθεωρείτε στάσεις και απόψεις;

Φυσικά και έκανα λάθη. Ήμουν όμως ειλικρινής. Έτσι αισθανόμουν και επομένως έτσι εκφραζόμουνα. Συχνά αναθεώρησα, συχνά αλλάζω. Μόνον οι νεκροί και τα ντουβάρια δεν αλλάζουν.

Λέγεται ότι το ελληνικό μουσικό τοπίο την προηγούμενη, τουλάχιστον, δεκαετία χαρακτηρίστηκε σε μεγάλο βαθμό από έλλειψη πρωτοτυπίας και φαντασίας. Μέσα στην οικονομική κρίση, ωστόσο, αναδεικνύονται ταλαντούχοι καλλιτέχνες χωρίς ιδεολογικά «βαρίδια» του παρελθόντος, οι οποίοι γνωρίζουν μεγάλη αποδοχή. Ξεχωρίζετε κάποιους; Μπορεί η ιδεολογία να είναι απούσα;

Το μουσικό τοπίο είχε ήδη ζωντάνια και ενδιαφέρον, αρκετά χρόνια πριν δούμε την κρίση. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αισθάνθηκαν εγκαίρως σε τι γκρεμό πηγαίναμε: Μάλαμας, Περίδης, Δεληβοριάς, Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Είδατε τους Μπουντούνιδες με την Καρακώστα τελευταία; Πολύ ενδιαφέροντες. Και η Μόνικα επίσης και ο Λόλεκ μολονότι με ξενερώνουν κάπως τα αγγλικούλια τους. Και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης και άλλοι. Γενικά, υπάρχουν πολλοί νέοι που απέστρεψαν το πρόσωπό τους απ΄τη φούσκα και το βεντετιλίκι. Όσο για την ιδεολογία που λέτε, αυτή είναι υποχρεωτικώς απαραίτητη μόνο για τους ατάλαντους. Ποια ήταν η ιδεολογία του Ομήρου και ποια η φιλοσοφική θεωρία του; Είναι αστείο να το ρωτάμε. Ο καλλιτέχνης ή μπορεί ή δεν μπορεί.

Μετά μισό αιώνα γόνιμης παρουσίας ένας καλλιτέχνης αισθάνεται ότι τα έχει πει όλα; Ονειρεύεστε για το μέλλον; Μοιραστείτε μαζί μας κάποια σχέδια σας.

Μόλις ολοκλήρωσα την μετάφραση της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Ο Πλούτος», χίλιοι τρακόσιοι στίχοι. Θα γράψω τώρα τη μουσική και τα χορικά και θα προσπαθήσω να το σκηνοθετήσω για την Επίδαυρο το καλοκαίρι. Είναι μια κωμωδία που έχει λυγμό μέσα της γιατί μιλάει για την λύσσα αλλά και τον πόνο του πλουτισμού και για το λάιφ στάιλ που προηγήθηκε τα τελευταία χρόνια.

http://www.parallaximag.gr/