Ευρώ: το τελευταίο ταμπού
2. Η ισοτιμία δε με την οποία μπήκαμε στο ευρώ, ευνοούσε εξ αρχής τη Γερμανία, καθιστώντας τις χώρες τις περιφέρειας εξαγωγικές αγορές για τα προϊόντα της. ήδη είχε προηγηθεί η ζημιά με την συνθήκη του Μάαστριχτ. Οι λιγότερο βιομηχανικά ανεπτυγμένες της περιφέρειας, δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα προϊόντα του ήδη κραταιού Βορρά.
3. Προς αντιστάθμισμα των παραπάνω – το οποίο για όσους έχουν μνήμη ήταν ήδη γνωστό από τότε – αναπτύχθηκε το σύστημα των επιδοτήσεων. Πολλοί πατάνε εδώ για να επιχειρηματολογήσουν για την αχρηστοσύνη και τη λαμογιά του Έλληνα, που δεν τις εκμεταλλευόταν σωστά. Παραγνωρίζουν ότι η ΚΑΠ – κοινή αγροτική πολιτική – επιδοτώντας καλλιέργειες άχρηστες όπως πχ το βαμβάκι – όχι μόνο μείωσε την ανταγωνιστικότητα μας στον αγροτικό τομέα, εξαφάνισε και την προτέρα αυτάρκεια μας σε τρόφιμα.
4. Το μοναδικό “καλό” που έφερε η είσοδος μας το ευρώ, ήταν η πρόσβαση στον εύκολο δανεισμό. Αυτό οδήγησε σε μια οικονομική φούσκα στον τομέα της κατασκευής – η μοναδική βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Οι τιμές των ακινήτων εκτοξεύτηκαν – κάνοντας τον οποιοδήποτε που είχε ένα χαμόσπιτο, πλούσιο δίνοντας το για αντιπαροχή. Ο εύκολος δανεισμός ήταν η μοναδική αιτία της ευημερίας μας από τον καιρό που μπήκαμε στο ευρώ.
5. Ο εύκολος δανεισμός έχει αναιρεθεί πλέον. Ουσιαστικά είμαστε εκτός Ευρωζώνης, γιατί η ΕΚΤ δεν στέλνει χρήμα στις εδώ τράπεζες με τον ίδιο τρόπο, που κάνει στον σκληρό πυρήνα. Μην τσιμπάτε ότι η ΦΑΓΕ πχ και οι άλλες επιχειρήσεις, που φεύγουν για το Λουξεμβούργο το κάνουν ξαφνικά για τη φορολογία. Το θέμα είναι η εύκολη πρόσβαση στην τραπεζική αιματοδότηση.
6. Το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ – ότι και καλά θα φτιάξουμε ένα πανευρωπαϊκό μοντέλο σοσιαλδημοκρατίας – δεν ευσταθεί κυρίως γιατί και ο Βορράς έχει πλεόν πρόβλημα. Δεν υπάρχουν πλεονάσματα για να τα μοιραστούμε – αν υποθέσουμε ότι θέλανε.
7. Το ευρώ έχει πεθάνει σαν νόμισμα. Γιατί η Ευρώπη αργοπεθαίνει. Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε Κίνα – σε συμμαχία και με Ρωσία, μάλιστα. Οι Γερμανοί κάπως το είχαν ψυχανεμιστεί – διατηρώντας τους μισθούς του σταθερούς εδώ και μια δεκαετία, αλλά πλέον το μοντελάκι δεν τραβάει. Οι αγοραστές της Γερμανίας ήμασταν εμείς, η περιφέρεια- έκπληξη – εμείς πλέον δεν αγοράζουμε, γιατί η φούσκα έσκασε.
Επομένως για μένα, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, η μόνη αξιοπρεπής λύση είναι να το πάρουμε επιτέλους απόφαση, και να γυρίσουμε σε ένα εθνικό νόμισμα, με μια πολιτική αυτάρκειας σε τρόφιμα και φάρμακα. Δεν είμαστε Σαράγεβο, ούτε Μαυροβούνιο, υποδομές έχουμε – και αν τις πουλήσαμε μπορούμε να τις πάρουμε πίσω.
Μικρούλης σύνδεσμος: http://wp.me/p1lzKi-s8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου