Υπέρ επιόρκων

Υπέρ επιόρκων

Ανδρέας Πετρουλάκης

Έχετε καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει όλη αυτή η ιστορία με τους επίορκους;  Αυτό που ακούμε είναι ότι πρόκειται για διάφορα λαμόγια που έκαναν σκαστές παρανομίες, πλαστογραφήσεις και κοπάνες και το δημόσιο ψάχνει τις διαδικασίες να τους διώξει. Πολύ λογικό και για αυτό δεν έχει διατυπωθεί σχεδόν καμία αντίρρηση από κανέναν. Τουναντίον, οι πάντες, ακόμα και ψύχραιμοι, συνήθως, σχολιαστές καταγγέλλουν σε υψηλούς τόνους την αβελτηρία του κράτους στην αντιμετώπισή τους, πόσω μάλλον που η απομάκρυνσή τους είναι συνυφασμένη με την επίτευξη του στόχου για μείωση των δημοσίων υπαλλήλων. Αν είναι έτσι τα πράγματα ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Είναι; Φοβάμαι ότι πρόκειται για τη μισή αλήθεια.

Μέσα στη διπλή παραζάλη της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της πάταξης της διαφθοράς φοβάμαι ότι παραγνωρίζουμε το κόστος μιας σημαντικής απώλειας. Του τεκμήριου της αθωότητας. Μία μεγάλη κατηγορία από τους υπαλλήλους αυτούς έχει παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη και δεν έχουν δικαστεί ακόμα. Για να τεθούν σε αργία αρκεί μόνο να έχει οριστεί από τον εισαγγελέα τακτική δικάσιμος. Αρκεί αυτό το στάδιο για να έχει ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης συνέπειες και μάλιστα δραματικές; Όχι. Για όλες τις άλλες περιπτώσεις το κράτος, ο Τύπος και η κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να θεωρούμε κάποιον αθώο μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του, και μόνο για τους υπόδικους δημοσίους υπαλλήλους και για πρώτη φορά τώρα, οι κατηγορούμενοι τιμωρούνται πριν δικαστούν από τον φυσικό τους δικαστή. Το πιο παράλογο είναι ότι στο καθεστώς αργίας περιλαμβάνονται και όσοι έχουν αθωωθεί σε πρώτο βαθμό και ο αντίδικος έχει κάνει έφεση, άρα η περίπτωσή τους εκκρεμεί δικαστικά.
Είναι αναιμικός ο αντίλογος ότι εφόσον δικαιωθούν τελικά από το δικαστήριο θα επιστρέψουν στη θέση τους. ΄Ολοι γνωρίζουμε τους ρυθμούς που λειτουργεί η Δικαιοσύνη στη χώρα μας και όλοι κατανοούμε τις ανυπολόγιστες ψυχολογικές και οικονομικές συνέπειες που έχει στη ζωή ενός αθώου ανθρώπου η αποπομπή του από την εργασία του με τον δημόσιο στιγματισμό του διεφθαρμένου και μάλιστα τέτοια εποχή. ΄Οταν μετά από χρόνια αξιωθεί η Δικαιοσύνη να τον δικάσει (και τον αθωώσει) ποιος θα του δώσει πίσω τη ζωή του; Αν για τόσο σημαντική τιμωρία αρκεί η παραπομπή από έναν εισαγγελέα τότε ας μας δικάζει όλους ένας εισαγγελέας σε ένα γραφείο για να τελειώνουμε και με τις τόσες αδίκαστες υποθέσεις που λιμνάζουν. Είναι λάθος- ο υπάλληλος θα πρέπει να εκδιώκεται μόνο εφόσον η ενοχή του είναι αδιαμφισβήτητη.
Κλείνουμε τα μάτια και θα το βρούμε μπροστά μας. ΄Οπως κλείνουμε τα μάτια στις εξοντωτικές ποινές που επέβαλε το δικαστήριο στον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαγεωργόπουλο και την υπερβολική αυστηρότητα που έδειξε σε άλλες περιπτώσεις, υπακούοντας μάλλον στο λεγόμενο κοινό αίσθημα. ΄Ομως η προστασία των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων πρέπει να μένει αλώβητη από την επικαιρότητα γιατί, όταν περάσει αυτή η κρίση, θα κοιτάξουμε πίσω και θα δούμε ότι μαζί με τα ελλείμματα αφήσαμε πίσω και τον νομικό και πολιτικό μας πολιτισμό. Αυτό θα είναι πιο δυσαναπλήρωτο από τα λεφτά.
 photo: Kasia Swierczek@Flickr

http://www.protagon.gr