Η ανταρσία Ρουπακιώτη
Η «ανταρσία» του Αντ. Ρουπακιώτη, ο
οποίος αρνήθηκε να υπογράψει τη νομοθετική ρύθμιση του συντρόφου του
Αντ. Μανιτάκη, με την οποία καταργούνταν η αρμοδιότητα των διοικητικών
δικαστηρίων να εκδίδουν προσωρινές διαταγές και να αποφαίνονται για τα
ασφαλιστικά μέτρα, δεν μπορεί να ερμηνευθεί μόνον ως έκφραση της
ασυνεννοησίας των μελών της κυβέρνησης. Ούτε, πολύ περισσότερο, ως μία
απόπειρα του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού να διασώσει το ήδη τρωθέν κύρος
της Δικαιοσύνης.
Η ρύθμιση αυτή, που είχε καταρτιστεί σε συνεννόηση με το μέγαρο
Μαξίμου, συνιστούσε ένα ακόμη βήμα προς τον κατήφορο της συνταγματικής
εκτροπής στον οποίο διολισθαίνει η κυβέρνηση, προκειμένου να επιβάλει
την αδιέξοδη και άκρως επικίνδυνη μνημονιακή πολιτική της. Η χώρα έχει
εισέλθει πλέον σε ένα κλίμα ζόφου που παραπέμπει σε ένα καφκικό
περιβάλλον. Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, την οποία έχει επιφέρει η
απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η επιστροφή στο Μεσαίωνα, κάτι
που καταβάλλεται μάλιστα προσπάθεια να καλυφθεί πίσω από την «ανάγκη
τόνωσης της ανταγωνιστικότητας», τη «δημιουργία νέων θέσεων εργασίας»
και «την ανάληψη επενδυτικών πρωτοβουλιών», συμπληρώνεται και από έναν
πρωτοφανή αυταρχισμό στην άσκηση της εξουσίας και την ωμή καταπάτηση
στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Εκφραση αυτής της
πραγματικότητας αποτελεί και η απόπειρα του υπουργού Διοικητικής
Μεταρρύθμισης (του συνταγματολόγου κατά τ' άλλα και μαθητή των Αρ.
Μάνεση και Δ. Τσάτσου) Αντ. Μανιτάκη να καταργήσει στην πράξη τα
διοικητικά δικαστήρια, προκειμένου να αφαιρέσει και κάθε ασπίδα
προστασίας των απολυμένων.
Είναι γεγονός ότι πίσω από το θεσμό των συμβασιούχων
υποκρύπτεται μία αμαρτωλή ιστορία του πολιτικού συστήματος. Η πρόσληψή
τους υπήρξε προϊόν πελατειακών σχέσεων, η ανανέωση των συμβάσεών τους
ήταν απόρροια πολιτικών παρεμβάσεων και οι «επιχειρήσεις μονιμοποίησής
τους» συντηρούν ύποπτα κυκλώματα και δικηγορικά γραφεία τα οποία
επενδύουν στο εμπόριο ελπίδας και στο εύκολο κέρδος. Η ευθύνη όμως ακόμη
και γι' αυτήν την κατάσταση βαραίνει πρωτίστως το πολιτικό σύστημα της
χώρας. Οπως ακριβώς φέρει ακέραια σχεδόν και σήμερα την ευθύνη γιατί
ανέχεται και συντηρεί ένα νέο κύμα ρουσφετιού που εκτυλίσσεται γύρω από
τους υπό κατάργηση Οργανισμούς και τις μαζικές υποχρεωτικές μετακινήσεις
υπαλλήλων, που «επισφραγίζουν» την αξιολόγηση και την κινητικότητα του
προσωπικού στο Δημόσιο.
Η πραγματικότητα αυτή δεν έχει καμία σχέση με την περιβόητη
μεταρρύθμιση του κράτους. Τα κόμματα εξουσίας, όμως, αντί να απολογηθούν
για μία αμαρτωλή ιστορία του παρελθόντος της οποίας υπήρξαν
πρωταγωνιστές, διολισθαίνουν σε μία εκτροπή από τους συνταγματικούς και
δημοκρατικούς θεσμούς. Μία παραλλαγή του θεάτρου σκιών που έχει στηθεί
με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ή με τα νομοσχέδια του ενός
άρθρου, με τα οποία έχουν περάσει εν μιά νυκτί σχεδόν όλα τα αντιλαϊκά
μέτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου