Χορεύοντας για ένα πτώμα
Μαριάννα Τζιαντζή
Σε όλο τον κόσμο ταξίδεψαν οι εικόνες από τους αυθόρμητους λαϊκούς πανηγυρισμούς για το θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Με νταούλια και βιολιά εκατοντάδες άνθρωποι χόρεψαν νοερά στον τάφο της στο Μπρίξτον, στη Γλασκόβη και κυρίως στις πόλεις που υπέφεραν από την πολιτική της των ιδιωτικοποιήσεων. Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζουμε τι απήχηση θα έχει η πρόσκληση για το «death party», το μεγάλο μεταθανάτιο πάρτι που είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο, στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου. Ας συγκρίνουμε αυτό το βρετανικό ξέσπασμα χαράς, με την αδιαφορία με την οποία υποδεχτήκαμε στην Ελλάδα το θάνατο λαομίσητων ανθρώπων, όπως, π.χ., του Παπαδόπουλου, του Ιωαννίδη, του Ντερτιλή. Η δική μας χαρά εκδηλώθηκε με την πολιτική τους πτώση, το καλοκαίρι του ’74, όχι με το βιολογικό τους θάνατο.
Εύκολο είναι να καταδικάσουμε τους χαρούμενους Εγγλέζους για λαϊκισμό, για έλλειψη ψυχραιμίας, για συναισθηματικά ξεσπάσματα που τάχα δεν ταιριάζουν στους πολιτικά ώριμους λαούς. Όμως ο θατσερισμός έφερε πάνω κάτω τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, θέρισε δικαιώματα, ψυχές και ζωές και είναι κατανοητή η ανακούφιση και η ευφορία για το θάνατο της πολιτικού που ενσάρκωσε μια απάνθρωπη πολιτική.
Ο θατσερισμός υπερβαίνει τη Θάτσερ, όπως και ο ριγκανισμός υπερβαίνει τον Ρίγκαν. Η Μάργκαρετ πέθανε, όμως η κληρονομιά της μεταλλάσσεται, ζει και βασιλεύει, ενώ την ελληνική της έκδοση γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια και στον τόπο μας. Η καρδιά του σκορπιού ΔΕΝ βασίλεψε, ίσως να έλεγε ο ποιητής, μόνο το σάρκινο ομοίωμά του έφυγε από τη σκηνή, ενώ «ο τύραννος μέσ’ από τον άνθρωπο» ΔΕΝ έχει φύγει.
Tα τελευταία χρόνια η Θάτσερ έπασχε από Αλτσχάιμερ, ήταν μια ξεμωραμένη αλλά όχι εξαθλιωμένη γραία που ζούσε στα πούπουλα σε μια αριστοκρατική έπαυλη στο Λονδίνο. Όμως εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες της, άνδρες και γυναίκες, ακροβατούν στα όρια της εξαθλίωσης εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων, των νεοθεατσερικών πολιτικών τόσο του Μπλερ όσο και του Κάμερον. Πώς να δούμε αφ’ υψηλού όσους γιόρτασαν το θάνατο της «μάγισσας»;
Δυστυχώς, η μάγισσα πέθανε όμως τα μάγια της ακόμα κρατούν. Μάγια που δεν έχουν σχέση με τα παραμύθια, αλλά με πεζές οικονομικές και πολιτικές επιλογές.
(ΠΡΙΝ, «Το τέλος της αγοράς», 14.3.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου