Τα έκθετα του ΠΑΣΟΚ και η έπαρση
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Η απόπειρα Διαμαντοπούλου να αποενοχοποιηθεί διά της ταπεινώσεως (!), ο «αποσυρθείς από τα κοινά» και κάθε τόσο εμφανιζόμενος στο προσκήνιο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο αχόρταγος Πάγκαλος, και άλλοι αμνήμονες, δημιουργούν σειρά ερωτημάτων, όπως:
* Υπάρχει ακόμη στον δημόσιο κορβανά, παρά τα θρυλούμενα, λίπος ικανό για να χορτάσει τους προαναφερθέντες;
*Γιατί τους διώχνει, με τρόπο ενίοτε άκομψο, ο τωρινός τσοπάνης του ΠΑΣΟΚ και δεν τους επαναφέρει στο μαντρί ή (τον έναν) στο χοιροστάσιο;
Χωρίς τη φιλοδοξία να ερμηνεύσω τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, προσπαθώ να απαντήσω:
Όταν το κράτος πρόνοιας καταρρέει και 600.000 παιδιά υποσιτίζονται (διεθνείς φορείς το λένε, όχι ή ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ), ε, η κυρία που κάθε σάρπα της κοστίζει όσο 10 συντάξεις στρατηγού ή ο πένης ιδιοκτήτης -από... αναπάντεχη διαθήκη- 54 διαμερισμάτων, μπορούν να περιμένουν λίγο. Στο κάτω - κάτω, με την ψήφο και τη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια, στήριξαν την «κάθαρση» των αποδοχών μισθωτών και συνταξιούχων, οπότε ας κάνουν λίγη υπομονή, έρχεται η ανάκαμψη και η νέα αναδιανομή του πολιτικού χρήματος.
Το Δημόσιο συνεχίζει ως κουμπαράς για αναξιοπαθούντες κυβερνητικούς. Όταν συζητούν να κλείσουν την ΕΡΤ διότι έχει «υπέρβαρο» προσωπικό, αλλά δίνουν 3,5 ώς 4 χιλιάρικα μηνιαίως σε άλαλες κόρες κυβερνητικών ή λησμονημένους τηλετελάληδες, είναι σαφές τι πρόκειται να πράξουν: θα κλείσουν την εταιρεία τη μια μέρα, θα την ανοίξουν την επόμενη χωρίς τους ενοχλητικούς και με πρώτα βιολιά όλες τις κότες και κοτάκηδες.
Τα νέα πρόσωπα, άφθαρτα λόγω της μη συμμετοχής ακόμη στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, σαφώς και προτιμώνται από τον Βαγγέλη Βενιζέλο και όχι οι εθισμένοι στο πριόνισμα θώκων ή θρόνων και στη λεηλασία.
Έπαρση και αθλιότητα
"Βεβαίως, λοιπόν, έχω ανάγκη και της ταπείνωσης και της εσωστρέφειας και να ξαναδώ όλα τα πράγματα από την αρχή, αλλά φυσικά και δικαιούμαι να μιλήσω για πράγματα για τα οποία πάλεψα", δήλωσε η κ. Διαμαντοπούλου αποχαιρετώντας το πλοίο που βουλιάζει. Έπειτα, έσπευσε να οργανώσει (εξόδοις τίνος;) ένα «think tank», στο οποίο προφανώς και θα διενεργούνται διάφορα brainstormings, στα βήματα του μέχρι πρότινος ηγέτη της και γιου του μέντορά της, Ανδρέα Παπανδρέου. Αλήθεια, η διορισμένη ως νομάρχισσα από τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ στα 26 της, η ξιπασμένη Επίτροπος στην Ε.Ε. που ήθελε την αγγλική γλώσσα δεύτερη επίσημη στην Ελλάδα, θεωρεί την ταπείνωση συνώνυμο της έπαρσης; Μα, άλλο το conceit ή arrogance και άλλο το modesty (για να συνεννοούμαστε).
Η πληρωμένη απάντηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλη Βενιζέλου: «Όσοι επιζητούν την ταπείνωση, κάνουν αυτό που συνήθιζαν στο Βυζάντιο, βρίσκουν μια σπηλιά και κρύβονται μέσα και δεν κάνουν νέο κόμμα».
Για τον γηράσκοντα και αεί ανεπίδεκτο μαθήσεως Πάγκαλο, που μετά μανίας χειροκροτούσε τη σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ του οποίου ήταν εξέχον μέλος, στέλεχος κ.λπ., θαρρώ ότι είναι αστείο να γυρέψει κανείς αυτοκριτική. Ομοίως και για τον ειδικό του δημογραφικού Λοβέρδο («είναι και πολλοί οι συνταξιούχοι και δεν πεθαίνουν...») ή τον χουβαρντά Χριστοδουλάκη που υπολόγισε την καταστροφή της Ελλάδας από τους ναζί στα 16 δισ. ευρώ, τον καλό συγγενή Ραγκούση κ.ά..
Κολυμβήθρα;
Δεν ισχύει φυσικά το όποιο ανάθεμα για όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, πολλώ δε μάλλον για τα απλά μέλη που δεν συμμετείχαν στο πλιάτσικο.
Όμως, μ' όλο τον σεβασμό στην αγωνιστική και καλλιτεχνική της προσφορά, η παραίνεση της Μαρίας Φαραντούρη (διορισμένης βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ) «ο κόσμος να αγωνιστεί! Πρέπει ν' αγωνιστεί! Να διεκδικήσει!», δεν έπρεπε να συνοδεύεται από κάποιες άλλες κουβέντες;
Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τον άλλοτε πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Γιώργο Ραυτόπουλο, ο οποίος αρθρογραφώντας σ' αυτήν εδώ τη σελίδα απευθύνει (ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ) ορθές παραινέσεις στην Αριστερά και τους συνδικαλιστές. Οι συνειρμοί, όμως, οδηγούν σ' ένα εξόχως απεχθές παρελθόν στον συνδικαλιστικό χώρο. Πώς αίρονται;
Ζητώ συγγνώμη αν δημοσίως υπήρξε κάποια πειστική ερμηνεία των τότε ενεργειών τους και δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου. Και προφανώς δεν εννοώ δηλώσεις μετανοίας...
ΠΛΑΓΙΟΣ
Ζητώ συγγνώμη αν δημοσίως υπήρξε κάποια πειστική ερμηνεία των τότε ενεργειών τους και δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου. Και προφανώς δεν εννοώ δηλώσεις μετανοίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου