Οι «παρίες» και ο κοινωνικός αυτοματισμός
Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Η πρώτη αίσθηση είναι αυτή του μπουκώματος. Ίσως γιατί φαίνεται αδιανόητο να ζει άνθρωπος κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Ένας χώρος με ανεπαρκή φωτισμό –και δε μιλώ για φυσικό φως γιατί στις συνθήκες που επικρατούν κάτι τέτοιο καταλήγει να ακούγεται ως παράλογο αίτημα– με κάγκελα και υπερπληθυσμό.
Ποιό είναι αυτό το τρισμέγιστο κακό που μπορεί να έχει κάνει κάποιος-α ώστε να μένει σε έναν χώρο σαν αυτό για δυο, τρεις ή και 14 μήνες;
Αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας: Μετά την ενημέρωση από τον διοικητή, η κάθοδος στην κόλαση. Άνθρωποι κάθε χρώματος και θρησκείας, στοιβαγμένοι σε κελιά των έξι, με κοινή τουαλέτα για καμιά τριανταριά άτομα, που δεν βλέπουν ήλιο και δεν μπορούν να περπατήσουν πάνω από δέκα μέτρα.
Θα πίστευε κάνεις πως αυτές οι συνθήκες κράτησης έχουν βγει απευθείας από το «εξπρές του μεσονυκτίου». Και δεν είναι μόνο το παράνομο της μακροχρόνιας κράτησης, που από μόνο του συνιστά τεράστια παράκαμψη της νομιμότητας. Αλλά ότι αυτοί οι κρατούμενοι-ες χάνουν καθημερινά την ανθρωπινή υπόστασή τους.
Κλειδωμένοι-ες στα ανήλιαγα και βρωμερά κρατητήρια, περνούν στη λήθη περιμένοντας το κράτος δικαίου (το ποιο;) να κάνει τα αυτονόητα: να τους παράσχει, δηλαδή, ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Δυστυχώς, και δεν ξέρω αν μια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που έζησαν οι επισκέπτες.
Το χειρότερο πάντως μας το φύλαγαν για το τέλος. Κρατητήρια Ασφάλειας Ομόνοιας: Δεκαπέντε άνθρωποι να κοιμούνται στο τσιμεντένιο πάτωμα μ’ ένα σεντόνι, ανάπηρος με κομμένο πόδι και ανάγκη για ιατρική περίθαλψη ξεχασμένος, άλλος με ψυχικό νόσημα. Το νερό το πίνουν με τις χούφτες, ενώ το φαγητό είναι ελάχιστο ή δεν προσφέρεται καθόλου. Δεν έχει νόημα να γραφτούν παραπάνω λόγια. Δε ξέρω αν έχουμε γίνει τόσο απάνθρωποι για να επιτρέπουμε αυτές τις συμπεριφορές.
Σε καιρούς κρίσης, οι πρώτοι που συνθλίβονται είναι οι αδύναμοι: οι τοξικοεξαρτημένοι, οι μετανάστες, όσοι δηλαδή δεν έχουν γύρω τους ένα δίχτυ προστασίας από την οικονομική βία και την κρατική καταστολή.
Το «σκούπισμά» τους από το κέντρο της Αθήνας σηματοδοτεί την έναρξη ενός πολέμου, πρώτα θύματα του οποίου είναι οι πιο φτωχοί και οι πιο αδύναμοι, ενώ προετοιμάζεται η επίθεση και σε άλλες και άλλους. Ας σκεφτεί ο καθένας μας γιατί δεν θα είναι ο επόμενος.
Η ραγδαία επιβολή υγειονομικών ζωνών στην πόλη υλοποιεί το σχέδιο μιας σκληρής κοινωνικής ιεράρχησης των ανθρώπων της. Αυτή η μεθοδολογία αγγίζει το σημείο της αμφισβήτησης της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης των μεταναστών, των τοξικοεξαρτημένων, των διεμφυλικών ατόμων, των οροθετικών γυναικών και ανδρών.
Για όσους και όσες θεωρούν τη Γερμάνια του 1930 μια πολύ μακρινή ιστορική συγκυρία, το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτό της Αμυγδαλέζας, στέκονται έξω από τη σπιτική τους θαλπωρή και ουρλιάζουν την απανθρωπιά της πολιτισμένης Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου