Η αντίσταση γεννιέται από την ελπίδα που τρέφουμε και την προοπτική της νίκης που αποδίδουμε σε κάθε αγώνα που συμμετέχουμε.
Όχι μόνο (άλλη) μια απεργία
Της Αλίκης Κοσυφολόγου
Έπειτα από μια μακρά περίοδο κινηματικής ύφεσης, οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών εμφανίστηκαν ως μια χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι που μας έχει βυθίσει η ακραία λιτότητα και ο διογκούμενος αυταρχισμός της κυβέρνησης. Η αλληλεγγύη που εξέφρασαν οι μαθητές, μαθήτριες, οι γονείς και άλλοι εργαζόμενοι στον αγώνα των εκπαιδευτικών ενάντια σε μία ακόμη εκτρωματική μεταρρύθμιση που επιβάλλεται στο ήδη βαριά πληττόμενο από το μνημόνιο δημόσιο σχολείο, δημιούργησε προσδοκίες για μια αναβίωση της αγωνιστικής διαθεσιμότητας και του πνεύματος της συλλογικής αντίστασης του καλοκαιριού του 2011.
Οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι στις συνθήκες που διαμορφώνονται έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με φαινόμενα διάλυσης του δημόσιου σχολείο, μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους απαξίωσης τους ως εργαζόμενων βρέθηκαν ξαφνικά στην πρωτοπορία ενός αγώνα που αφορούσε πράγματι όλους του εργαζόμενους και τη νεολαία. Η πρωτοφανής –αλλά τακτικά επιτυχημένη όπως αποδείχτηκε– επιλογή της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει την «προληπτική» επιστράτευση ως μέσο επιβεβαίωσης της πολιτικής της ηγεμονίας προσέδωσε στην απεργία που προετοιμαζόταν έναν χαρακτήρα πολιτικής πάλης με διακύβευμα τη δημοκρατία. Εξάλλου, η τολμηρότητα της κυβέρνησης αυτή τη φορά έφτασε μέχρι του σημείου της απόπειρας της ποινικοποίησης της σκέψης για απεργία.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ομοθυμία των εκπαιδευτικών αναφορικά με τα αιτήματα τους και η ανυποχώρητα αγωνιστική στάση που επιδείκνυαν καθώς και το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτυσσόταν, εύλογα γέννησε προοπτικές για κλιμάκωση της σύγκρουσης με την κυβέρνηση και για μια πολύ βαθύτερη αναταραχή στο κοινωνικό την οποία ούτε η κυβέρνηση, ούτε τα ΜΜΕ που τη στηρίζουν εύκολα θα μπορούσαν να διαχειριστούν.
Η προχτεσινή εξέλιξη, ακόμη κι αν η υπόθεση είναι πιο περίπλοκη απ΄ όσο με χαιρεκακία κάποιοι καγχάζουν ότι είναι, αναμφίβολα προκάλεσε απογοήτευση και ανέκοψε αυτά ψήγματα αισιοδοξίας που μαζί με την αγωνία συνοδεύουν το εναρκτήριο λάκτισμα κάθε σημαντικής κοινωνικής μάχης. Εν προκειμένω, το διακύβευμα δεν ήταν η απόσυρση ενός άδικου μέτρου –όχι πως κάτι τέτοιο δεν είναι από μόνο του σημαντικό – αλλά η έκβαση της πρώτης, ίσως, κατά μέτωπο αντιπαράθεσης με μνημονιακή κυβέρνηση μετά το «μεσοπρόθεσμο» του 2011. Από τη σκοπιά αυτή γίνεται κατανοητό ότι η απόφαση αναστολής της απεργίας υπήρξε εντελώς αναντίστοιχη με τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί, ενώ την ίδια στιγμή αφήνει κι άλλο χώρο για ακόμη πιο σκληρή κυβερνητική αντεπίθεση.
Κι εδώ ερχόμαστε στην αποτίμηση των επιλογών για την οργάνωση των κινητοποιήσεων και της απεργίας: αφενός είναι ιδιαίτερα προβληματικό ότι δεν προηγήθηκε συνεννόηση με τις τοπικές συνελεύσεις της ΕΛΜΕ αναφορικά με το ζήτημα της επιστράτευσης, αφετέρου ούτε επιδιώχθηκε η διερεύνηση εναλλακτικών προτάσεων για τη συνέχιση του αγώνα των εκπαιδευτικών ακόμη και με συμβολικούς – πολιτικούς όρους (βλ. πρόταση Φατούρου) αλλά και ούτε αξιοποιήθηκε η κοινωνική δυναμική που μπορούσε να μετατρέψει τον αγώνα αυτό υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας.
Ως εκ τούτου σήμερα, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει να «εισπράττει» άδικα το σπάσιμο της απεργίας αλλά και η Αυτόνομη Παρέμβαση, η παράταξη που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ, φέρεται να έχει συμπράξει με τις ανυπόληπτες συνδικαλιστικές παρατάξεις του δικομματισμού. Ειδικότερα, αν είχε συνεκτιμηθεί ότι δεν υπήρχαν εφικτές προοπτικές στήριξης ενός μαζικού κινήματος ανυπακοής στην επιστράτευση, ας είχαν αναζητηθεί εναλλακτικοί δρόμοι οργάνωσης της αντίστασης στη νέα μεταρρύθμιση. Αντίθετα προς αυτή τη λογική, η Αυτόνομη Παρέμβαση όχι μόνο προετοίμασε μία κινητοποίηση έχοντας εκ των προτέρων άτυπα συνομολογήσει την ήττα της, αλλά και χωρίς να αναλάβει την ευθύνη να διαβουλευτεί με τα κομματικά όργανα πριν καταλήξει σε οποιαδήποτε απόφαση. Το σοβαρότερο όλων βέβαια είναι ότι η έκβαση αυτή απειλεί με τριγμούς το κίνημα των εκπαιδευτικών πάνω στη στιγμή που αυτό εμφανίστηκε αναγεννημένο. Συμπέρασμα πρώτο και μοναδικό: η αντίσταση γεννιέται από την ελπίδα που τρέφουμε και την προοπτική της νίκης που αποδίδουμε σε κάθε αγώνα που συμμετέχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου