Οι σχέσεις, τα εργαλεία και το περιβάλλον είναι τα όπλα μας

BadArts

φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα

» Ο χωρικός έχει δύο στηρίγματα: Το χωράφι που τον τρέφει και το δάσος που τον κρύβει.» Αυτά τα γράφει ο Βικτόρ Χιγκό (Ουγκό) στο αριστούργημα της γεροντικής του ηλικίας  «1793″. Και λίγο πιο κάτω μας περιγράφει τα δάση της Βανδέας στη Βρετάνη: «Το υπέδαφος μερικών δασών ήταν σαν ένα τεράστιο σφουγγάρι που το διέσχιζαν προς όλες τις κατευθύνσεις κρυφοί υπόνομοι, κελλιά και γαλαρίες. . . Στο Μπαρμπιάν, στο δάσος του Μελάκ, δεν έβλεπες κανέναν κι όμως υπήρχαν εκεί μέσα  οχτώ χιλιάδες άντρες.»

   Ο ακήρυκτος κοινωνικός πόλεμος μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς Παραγωγού, όποια μορφή και να παίρνουν αυτοί οι (ιδεατοί) φορείς της κυριαρχικής σχέσης μέσα στην Ιστορία, διεξάγεται με δύο (ιδεατούς) διαφορετικούς τρόπους. Είναι δύο, και όχι παραπάνω ή παρακάτω, διότι δύο είναι οι φορείς της σχέσης. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε εάν θα έπρεπε να υποθέσουμε μήπως ένας και μόνο ένας είναι ο τρόπος της διεξαγωγής. Αναρωτιόμαστε και απαντούμε πως δεν είναι ένας διότι και λογικά και ιστορικά δεν μπορεί να είναι ένας. Μιας και είναι πόλεμος, θα υπάρχει κάτι κοινό. Ναι, υπάρχει: πρόκειται για την εμμενή  στρατηγική της αποδυνάμωσης του αντιπάλου: εάν ο καπιταλιστής επιχειρεί διαρκώς να περιορίσει την ισχύη του εργάτη, του προλετάριου, το ίδιο κάνει ή οφείλει να κάνει κι αυτός. Φαίνεται, είναι βέβαιο, ότι μέχρι στιγμής τα καταφέρνει καλύτερα ο Κύριος καπιταλιστής. Και θα δούμε γιατί.

   Αυτό είναι το κοινό στοιχείο, μιας και,  όπως είπαμε, πρόκειται για πόλεμο. Αυτό που μας ενδιαφέρει όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί ο κάθε φορέας, ο κάθε πόλος της σχέσης να αποδυναμώσει τον αντίπαλο. Ένα πολύ χακτηριστικό παράδειγμα, δίκην διανοητικού ορεκτικού, είναι η απεργία του εργάτη Υποτελούς - και η ανταπεργία (lock out) του Κυρίου. Η μη χρησιμοποίηση των εργαλείων είναι ένα ισχυρότατο όπλο, πολύ πιο ισχυρό, αν συντρέξουν ασφαλώς κάποιες πολύ βασικές προϋποθέσεις, από την ανταπεργία του Κυρίου. Κατά συνέπεια, υπάρχει πάντα ένας συσχετισμός δυνάμεων, μια κατανομή της ισχύης  μεταξύ του Κυρίου (καπιταλιστή) και του Υποτελούς εργάτη, τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό ή και παγκόσμιο επίπεδο. Εάν συγκρίνουμε την ισχύη του κινέζικου προλεταριάτου και του δυτικού προλεταριάτου, θα παρατηρήσουμε ότι το δυτικό προλεταριάτο είναι πιο ισχυρό από το κινέζικο· αυτό σημαίνει ότι η ισχύη του δυτικού Κυρίου καπιταλιστή είναι περισσότερο περιορισμένη από ό,τι του κινέζου Κυρίου καπιταλιστή. Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι ο σημερινός συσχετισμός μεταξύ του δυτικού Κυρίου και του δυτικού Υποτελούς προλεταριάτου καθορίζει και τη στάση του Κυρίου στην σύγκρουσή του με την Κίνα.

      Το ότι η ισχύη του δυτικού Υποτελούς ενοχλεί σφόδρα τον Κύριο είναι κάτι που δεν κρύβεται διότι δεν μπορεί να κρυφτεί· ο νεοφιλελευθερισμός, έχει αναλάβει την εργολαβία της μετατροπής, της αλλαγής αυτής της κατανομής ισχύης σε βάρος ασφαλώς του Υποτελούς.  Κι αυτό για τον εξής λόγο: οι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί αντιλήφθηκαν  ότι η εξέλιξη του  καπιταλισμού θα οδηγούσε σε μια κατάσταση που θα υπονόμευε, αργά αλλά σταθερά, την καπιταλιστική Κυριαρχία: επιβεβαιώνοντας τον Κάρολο, αφού τον ξεσκόνισαν και συνεχίζουν να τον ξεσκονίζουν, αντιλήφθηκαν ότι ο τεράστιος κοινωνικός πλούτος, αυτός ο τεράστιος σωρός των εμπορευμάτων, η αχανής και αδυσώπητη αυτοκρατορία της αξίας, θα παράγεται  συλλογικά μεν αλλά από ολοένα και λιγότερους, μέσα σε ολοένα και λιγότερο χρόνο. Εάν διατηρούσαμε το Κράτος Πρόνοιας θα φτάναμε στο σημείο να εργάζονται οι μισοί και οι άλλοι μισοί να ζουν αέργως. Κάτι τέτοιο όμως δεν πρέπει να συμβεί και δεν θα συμβεί, ορκίζεται ο Κύριος. Μια τέτοια εξέλιξη θα αύξανε την ισχύη του Υποτελούς και θα περιόριζε αυτήν του Κυρίου. Και όλα αυτά σε μια εποχή που, από το 1975, η φθίνουσα ζωτικότητα του καπιταλισμού, δηλαδή η φθίνουσα αρπακτική αποδοτικότητα, είναι κάτι παραπάνω από σαφής.

    Ο μέχρι πρότινος συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς αλλάζει σε βάρος του τελευταίου. Αυτήν την πολεμική επιχείρηση της δραστικής μείωσης της ισχύης του Υποτελούς από τον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος την αποκαλώ προληπτική αντεπανάσταση. Εάν είναι έτσι τα πράγματα, τότε μας επιτρέπεται να εικάσουμε  ότι ο Κύριος ή έχει λόγους να περιμένει μια παγκόσμια επανάσταση ή έχει φρικάρει και έχει παρανοήσει. Δεν θεωρώ βάσιμο το δεύτερο σκέλος της διάζευξης· το ότι ο Κύριος είναι χέστης και δειλός και παρανοϊκός αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά· κι επειδή είναι όλα αυτά, αναγκάζεται να είναι αδίστακτος, ανηλεής και αδυσώπητος. Ο Κύριος αντιδρά πριν ξεσπάσει η επανάσταση, τόσο βέβαιος είναι ότι θα ξεσπάσει, τόσο πολύ τα έχει κάνει πάνω του. 

    Εκείνο που μας ενδιαφέρει, φίλες και φίλοι, είναι η πρακτική της αποδυνάμωσης, η μεθοδολογία της. Τι σημαίνει αποδυνάμωση, μείωση της ισχύης του αντιπάλου. Ο Κύριος είναι ισχυρός επειδή διαθέτει πυρηνικά· η ισχύη του προέρχεται από τα όπλα του (και τα όπλα του από την ισχύη του, εάν το δούμε διαχρονικώς το ζήτημα). Και τα εργαλεία του όπλα είναι. Εάν οι Υποτελείς δεν χρησιμοποιήσουν τα όπλα (λιποταξία) και τα εργαλεία (απεργία) ο Κύριος αποδυναμώνεται, η ισχύη του περιορίζεται. Ώστε λοιπόν, όταν λέμε αποδυνάμωση του αντιπάλου εννοούμε τον αφοπλισμό  του αντιπάλου. Διαρκώς και αενάως, στον ακήρυκτο κοινωνικό πόλεμο που ξέσπασε με την πρώτη, λογικά και χρονικά, εγκαθίδρυση της κυριαρχικής σχέσης, που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο θα υπάρχει αυτή η κοινωνική σχέση της προσταγής,  ο Κύριος επιχειρεί να αφοπλίσει τον Υποτελή και ο Υποτελής τον Κύριο. Η  ιστορία αυτού του αλληλοαφοπλισμού κατά τη διάρκεια της δυτικής Κυριαρχίας (δουλοκτησία, φεουδαλισμός, καπιταλισμός) δεν έχει γραφτεί, δεν έχει μελετηθεί, δεν έχει κατανοηθεί. Θα γίνει όμως από νέους και φιλομαθείς και ελεύθερους στο πνεύμα ανθρώπους του όχι και πολύ μακρινού μέλλοντος.

    Ο αφοπλισμός όμως του αντιπάλου είχει όρια ή είναι απεριόριστος; Πως αμύνεται ο κάθε φορέας της σχέσης; Ποια είναι τα όπλα του Υποτελούς που θέλει να καταστρέψει ή να αρπάξει ή να εξουδετερώσει ώστε να ολοκληρώσει τον αφοπλισμό ο Κύριος; Ποια είναι τα όπλα του Κυρίου; Μπορεί να τα εξουδετερώσει ο Υποτελής; Πρέπει να απαντήσουμε, φίλες και φίλοι, σε αυτά τα ερωτήματα – ο Κύριος έχει ήδη απαντήσει. . .

     Δεν θα απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα σήμερα – δεν θα τα λησμονήσουμε όμως, μην ανησυχείτε. Ας δούμε όμως τη λογική του Κυρίου, όσον αφορά την διεξαγωγή του πολέμου, άρα και του κοινωνικού. Το κομβικό σημείο για να κατανοήσουμε τη λογική του είναι η λιποταξία, την οποία ούτε αυτήν έχουμε μελετήσει και κατανοήσει. Η λιποταξία είναι σε επίπεδο πολέμου, καταστροφής κοινωνικού πλούτου και εξόντωσης Υποτελών ό,τι είναι η απεργία σε επίπεδο παραγωγής κοινωνικού πλούτου. Η απεργία και η λιποταξία είναι οι εφιάλτες του Κυρίου.  Υπάρχει κι ένας άλλος: η στροφή των όπλων που κρατάνε στα χέρια τους οι Υποτελείς κατά εναντίον του. Η ρώσικη επανάσταση ήταν ένα σοκ που τώρα τελευταία, με τα μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη και τους κατασκοπευτικούς διαστημικούς δορυφορικούς προσπαθεί να το ξεπεράσει. 

   Διότι, φίλες και φίλοι, ο Κύριος δεν μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχος όσο ήταν εξαρτημένος από τους στρατιώτες (που ήταν εργάτες) και τους εργάτες (που γίνονταν ανά πάσα στιγμή στρατιώτες). Το πως θα απεξαρτηθεί από αυτούς είναι μία επιθυμία του Κυρίου που θα ήθελε  πολύ να πραγματοποιήσει, μόνο που δεν μπορεί. Μπορεί όμως να την περιορίσει – και την έχει περιορίσει και την περιορίζει όλο και πιο πολύ. Εάν κάποτε η ισχύη Του εξαρτιόταν από το μέγεθος του στρατού, τώρα η ισχύη εξαρτατάται από την ισχλύη των όπλων Του. Το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι να πολεμά με όσο γίνεται λιγότερους πολεμιστές, με όσο γίνεται ισχυρότερα (ως προς την καταστροφή και την εξόντωση) όπλα, όσο γίνεται ταχύτερα. Πόσες χιλιάδες στρατιώτες, πόσους μήνες θα χρειάζονταν για να καταστρέψουν και να εξοντώσουν τη Χισοσίμα; Ένα αεροπλάνο, μια βόμβα, ένας πιλότος είναι αρκετά!

  Δεν τίθεται ζήτημα μείωσης του κόστους των πολεμικών επιχειρήσεων· το κομβικό διακύβευμα είναι η απεξάρτηση από τους Υποτελείς, κατά συνέπεια και η δραστική εξάλειψη  του φόβου της ανταρσίας και της λιποταξίας.  Ο αριθμός των στρατιωτών που θα χρησιμοποιηθεί, θα εξαρτηθεί από τα διαθέσιμα όπλα: όσο πιο καταστροφικά και εξοντωτικά είναι, τόσο λιγότερους πολεμιστές χρειάζεται. Τα όπλα αυτά τα εξασφαλίζει σήμερα η τεχνοεπιστήμη. Ας συνοψίσουμε: η λογική του Κυρίου είναι η εξής:

όσο πιο ισχυρά τα όπλα, τόσο λιγότερα όπλα, τόσο λιγότεροι οι πολεμιστές, τόσο μεγαλύτερη η καταστροφή και η εξόντωση.

   Ποια είναι η λογική όμως του Υποτελούς; Πως πολεμάει;   Πολεμάει όπως ο Κύριος ή με κάποιον άλλον τρόπο; Εάν υπάρχει, ποιός είναι αυτός ο τρόπος; Εάν ο Κύριος επιχειρεί στις μέρες μας να αλλάξει σε βάρος του Υποτελούς την μεταξύ τους κατανομή ισχύος, εάν επιχειρεί δήλα δή να τον αφοπλίσει, ποια όπλα του Υποτελούς επιχειρεί να εξουδετερώσει;

Εάν τα εντοπίσουμε, θα μπορέσουμε να επισημάνουμε τη λογική του Υποτελούς όσον αφορά τη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου.

 Θεωρώ ότι ο Κύριος επιχειρεί να εξουδετερώσει τα πιο ισχυρά, τα πιο αποτελεσματικά όπλα του Υποτελούς: τις σχέσεις, τα εργαλεία και το περιβάλλον. Είναι όντως έτσι;

Εάν είναι έτσι, και θα δείξουμε σε μελλοντικά σημειώματα ότι έτσι είναι, αφού δήλα δή εντοπίσαμε τα όπλα, μπορούμε να  να επισημάνουμε και τη λογική που διέπει την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου από τους Υποτελείς. Θα τη συνοψίσω πρώτα αρνητικά για να γίνει πιο σαφής:

οι Υποτελείς πολεμούσαν με δύο τρόπους: από τη μια πολεμούσαν όπως πολεμάει ο Κύριος, με ειδικά εργαλεία παραγωγής καταστροφής και εξόντωσης, με τακτικές και στρατηγικές, κτλ., και από την άλλη φρόντιζαν να μην πολεμούν όπως πολεμάει ο Κύριος.

    Η διαπίστωση αυτή μας επιβάλλει να θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα: Τί επέτρεπε τον Υποτελή να πολεμάει όπως ο Κύριος; Ποιός από αυτούς τους δύο τρόπους είναι πιο αποτελεσματικός; Μπορούμε σήμερα να πολεμήσουμε όπως πολεμάει ο Κύριος; Πως πολεμούσε όταν δεν πολεμούσε όπως ο Κύριος, όταν δεν μιμούνταν δήλα δή τον Κύριο; Ποια ήταν τα όπλα του;

  Η δυτική γραμματεία, ειδικά η ιστοριογραφία και η λογοτεχνία, μας παρέχει πολλές μαρτυρίες που μας βοηθούν να διατυπώσουμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Και επειδή κουράστηκα, θα ήθελα να σκιαγραφήσω τον

 κομμουνιστικό τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου

στης εξής πρόταση και να τα ξαναπούμε αύριο:

 πολεμάμε με ό,τι μας προσφέρεται άμεσα, αμεσότατα θα έλεγα:

σχέσεις, εργαλεία, περιβάλλον

χωρίς τακτικές και στρατηγικές.

http://www.badarts.gr/