ΧΡΩΣΤΑΜΕ…. ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ!!!!!!!!!!!!!!!!

ΧΡΩΣΤΑΜΕ…. ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ!!!!!!!!!!!!!!!!

Ή ένα γράμμα στο Γιάννη….

από τη Δώρα Ξυπολιά

Κάπου σε ένα κείμενο από αυτά που γράφηκαν τις τελευταίες μέρες ο συνάδελφος Γιάννης, άγνωστος σε εμάς που διαχειριζόμαστε το blog της ΟΜΑΔΑΣ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ της Γ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ, έστειλε το παρακάτω μήνυμα. Το διάβασα πριν την διαδήλωση της 17/07, λίγο πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου της ντροπής. Κάθε ένας συνάδελφος από εμάς, «διαθέσιμος» – απολυμένος, υπό απόλυση και κατασυκοφαντημένος είναι και μια «ιστορία». Μια «ιστορία» ανάμεσα στις τόσες «ιστορίες» που γράφονται σιωπηλά τα τελευταία 3 χρόνια.

“Ειμαι ενας απο τους καθηγητες που απο τις 22 Ιουλιου θα βρισκονται σε διαθεσιμοτητα λογω καταργησης της ειδικοτητας μου στα ΕΠΑ.Λ .Δε θα σταθω σε οσα λεγονται τις τελευταιες ημερες για τα ΕΠΑ.Λ και την προσφορα τους στην εκπαιδευση .Τα στοιχεια αυτα βρισκονται στις αντιστοιχες υπηρεσιες και ολοι τα γνωριζουν πολυ καλα.Θα μιλησω για τη δικη μου πραγματικοτητα :

Εργαζομουν επι πεντε χρονια ως νοσηλευτης στον Ευαγγελισμο.Οι συνθηκες εργασιας πριν εικοσι χρονια αθλιες , ποσο μαλλον σημερα.Μετα απο νυχτερινες βαρδιες ή στα ρεπο μου ,αντι να ξεκουραζομαι διαβαζα για τις εξετασεις και παρακολουθουσα τα μαθηματα της σχολης μου στο Παιδαγωγικο τμημα Δημοτικης Εκπαιδευσης Αθηνων.Στοχος να ασχοληθω με αυτο που απο μικρος αγαπουσα: τα παιδια ως εκπαιδευτικος στην τεχνικη εκπαιδευση.Στο τελος τα καταφερα μετα απο πολυ αγωνα πηρα το πτυχιο , εδωσα εξετασεις στον ΑΣΕΠ και περασα μεσα στους εικοσι πρωτους.Δουλευα και ”πεθαινα” για τη δουλεια μου τα τελευταια 12 χρονια , χωρις αναρρωτικες , χωρις ουτε 1 μερα κανονικης αδειας.

Τωρα μου λενε οτι αποφασισαν να ακυρωσουν ο,τι με αγωνες και θυσιες για την εκπαιδευση εχω κανει.Μου λενε μαλιστα οτι μου κανουν τη χαρη να με γυρισουν πισω ,απο εκει που ξεκινησα, στο νοσοκομειο ή αλλιως θα απολυσουν εμενα και και μαζι τα ονειρα μου για ενα καλυτερο μελλον.Τους ευχαριστω αλλα δε χρωσταω σε κανεναν χαρη,γιατι η ζωη δε μου χαριστηκε ποτε ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΑ. Εχω την αξιοπρεπεια που αναξιοπρεπεις αριθμολαγνοι οπως αυτοι δεν την εχουν .Στα δυο μου παιδια χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω, που μου δινουν δυναμη να ελπιζω σε ενα μελλον καλυτερο γι’αυτα .

Πολλα ευχαριστω απο τον απολυμενο Δασκαλο τους και στους μαθητες μου, που γεμισαν ομορφα ενα μεγαλο μερος της ζωης μου .Θα τους θυμαμαι παντα._” 

******

Αγαπητέ Γιάννη,

Σου γράφω λίγες σκέψεις συνάδελφε μου,

Διάβασα ένα άρθρο του ΣΤΑΘΗ σε κάποιο μπλογκ που έλεγε ότι 1000 άνθρωποι μένουν άνεργοι κάθε μέρα… κάθε μέρα το τελευταίο διάστημα… Κοινωνικός όλεθρος στην χώρα μας, ακρωτηριασμένες οικογένειες, μισοί άνθρωποι… το δικαίωμα στην εργασία δεν είναι μόνο η αυταπόδεικτη ανάγκη του ανθρώπου για βιοπορισμό, είναι η αξιοπρέπεια η οποία δεν μετράται με το επί της εκατό του ΑΕΠ αλλά με την προσφορά, την δημιουργικότητα, την τιμιότητα, την αυταπάρνηση, την κοινωνική συνείδηση που διαμορφώνεται σε κάθε έναν από εμάς, κάθε μέρα της ζωής μας, σε κάθε πρωινό ξύπνημα.

Δύο χρόνια πριν, θυμάμαι, είχα κονταροχτυπηθεί με κάποιους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα είχε ήδη αλλάξει δραματικά η κοινωνική αλλά και η προσωπική πραγματικότητα πολλών ανθρώπων. «Τι να μας πείτε και εσείς του δημοσίου, οι αργόμισθοι καθηγητάδες που δουλεύετε 6 ώρες την ημέρα!». Τότε υπεραμυνόμουν του κλάδου με επιχειρήματα μελετών. Τι σημαίνει να κάνεις μάθημα σε εφήβους, τι προσωπικές επιμορφώσεις απλήρωτες χρειάζονται, τι όγκο δουλειάς στο σπίτι έχουμε, τι παράλληλες δραστηριότητες και εργασίες τρέχουν ανεξάρτητα του παιδαγωγικού μας έργου κλπ κλπ κλπ.

Όμως καταλάβαινα ότι χρωστάω. Ότι χρωστούσα σε μια κοινωνία που ασφυκτιούσε και αργοπέθαινε.

Οργή λαού, το καλοκαίρι του μεσοπρόθεσμου… Ένα πανηγύρι λαϊκού ξεσηκωμού, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στο δρόμο, στις πλατείες, στις γειτονιές. Και εγώ εκεί και εσύ ίσως και πολλοί από εμάς. Όμως δεν έφτανε μόνο η οργή για να πάρουμε την χαμένη μας αισιοδοξία πίσω….

Συνέχισα να πιστεύω ότι χρωστούσα. Θα με ρωτήσεις τι; Θα το πω, μόνο σε σένα. Και μην το μαρτυρήσεις. Ευκαιρία ψάχνουν να μας χτυπήσουν και άλλο «επικοινωνιακά» οι ιδιοκτήτες «γουναράδικων» των μέσων αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης. Χρωστούσα τα «νιάτα» μου. Μην γελάς… θα με καταλάβεις. 10 και μισό χρόνια στην εκπαίδευση με την απειλή της απόλυσης πάνω από το κεφάλι μου, με την περικοπή μισθού στο 45 % και όμως κάθε πρωί πήγαινα ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ και ΓΕΛΑΣΤΗ στο σχολείο μου. Εκείνο το «καλημέρα, κυρία» αχ τι ήχος αξεπέραστος και μοναδικός! Εκείνα τα όμορφα παιδιά με τα μεγάλα μάτια που με περίμεναν κάθε φορά έξω από την πόρτα της αίθουσας με ένα αστείο το καθένα να μοιραστεί μαζί μου, αχ τι μοναδική μελωδία της ευτυχίας και της πληρότητας!

Χρωστούσα και χρωστάω ακόμα, αγαπητέ μου συνάδελφε Γιάννη,

Χρωστάω στους μαθητές μου την δανεική νιότη, τον απέραντο ρομαντισμό και την πίστη για ωραίο, το μεγάλο, το σημαντικό… χρωστάω στους μαθητές μου τον αγώνα που δεν έδωσα για την υπεράσπιση του δικαιώματος του παιδιού μου, του δικού σου του παιδιού, των παιδιών μας στη τροφή, στη στέγη, στη υγεία,  στη παιδεία…

Χρωστάω στους μαθητές μου τον αγώνα που ανέβαλλα για την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν σχολείου για όλα τα παιδιά, για την υποχρεωτική 12χρονη παιδεία, για το σχολείο των ελεύθερων ανθρώπων, των ανοιχτών μυαλών, των σκεπτόμενων εφήβων, για το σχολείο των «εκκολαπτόμενων» ανθρωπιστών…

Χρωστάω στους συναδέλφους μου την χαμένη τους νιότη που τους ρούφηξαν οι έμμισθοι διώκτες του δημόσιου σχολείου, την αξιοπρέπεια που τους ποδοπάτησαν, την εργασία που τους στέρησαν  οι εχθροί της δημόσιας εκπαίδευσης…

Χρωστάω στους συναδέλφους μου, στους εργαζόμενους, τους μικροεπαγγελματίες, τους συνταξιούχους, στους ανέργους, στους νέους, στο λαό μου το ανένδοτο αγώνα που δεν έδωσα.

Χρωστάω και θα πληρώσω… αυτή την φορά ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ τουλάχιστον αυτά που οφείλω…

Χρωστάω και θα πληρώσω μετρητοίς στη μάχη υπεράσπισης του δημόσιου σχολείου, του σχολείου αρωγού μιας κοινωνίας που ανατρέπει τους ζυγούς της…

Χρωστάμε όλοι μας μου φαίνεται, και το χρέος μας, το μόνο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε, το «χρέος» μας για αντίσταση, το «χρέος» που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας και στη κοινωνία που χαροπαλεύει,  έχει γίνει πια «μη βιώσιμο»…. Ας το πληρώσουμε με τον αγώνα μας σε αυτούς  που το «οφείλουμε» και οι άλλοι, οι εγχώριοι και ξένοι ληστές του κοινωνικού πλούτου και των εργασιακών δικαιωμάτων, οι βιαστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,  ας ψάξουν να βρουν το «μεταφορικό μέσο» της φυγής τους καθώς η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ!

ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ – ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΣΟΥΜΕ!

ΥΓ: αν πιστεύεις ότι και εσύ, αγαπητέ συνάδελφε Χ, ότι «χρωστάς», έλα και εσύ στο αγώνα αυτό το μεγάλο, το σπουδαίο και το σημαντικό. Στο αγώνα αυτό κανένας δεν περισσεύει!

Και είμαστε πολλοί! Αυτή τη φορά είμαστε ανυποχώρητοι και  αποφασισμένοι. Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε και άλλη επιλογή!!!!!!!!!!!!!

ΠΗΓΗ