Χαράτσι... αγάπη μου

Βωβός Π.

Τρία χρόνια τώρα, εμείς, που τα φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, τα έχουμε δώσει όλα να βοηθήσουμε αυτόν και τους ομόσταυλούς του να σώσουν την πατρίδα. Μπορεί εμείς να μην τα πήραμε σε φάρδος, σαν τον πρώην αντιπρόεδρο, αλλά τα πήραμε σε βάθος. Όχι στο μπόι, αλλά στο εισόδημά μας. Χαράτσι ένα, χαράτσι δύο, χαράτσι... για πάντα. Χαράτσι για το εθνικό συμφέρον που είπε και το ΣτΕ και αυστηρά προσωρινό, βεβαίως, βεβαίως, αλλά στο κάτω-κάτω όλοι προσωρινοί είμαστε σε τούτη την πλάση.

Και τι είναι τρία, τέσσερα και πέντε χρόνια μπροστά στην ιστορική κλίμακα; Κόκκος άμμου. Βέβαια, για άλλους είναι κόκκος χαβιάρι, αλλά μην πάμε τώρα σε λογικές κοινωνικού αυτοματισμού κατά των συμπολιτών μας, που τα φάγαμε μεν μαζί, αλλά αυτοί είχαν την "προνοητικότητα" να βάλουν και κάτι στην (ελβετική) άκρη. Και μην ξεχνάμε ότι γλιτώσαμε το χαράτσι της ΕΡΤ. Θα το πληρώσουμε βέβαια στο πολλαπλάσιο μέσω της απαξίωσης της εταιρείας, αλλά το κλείσιμο της κερδοφόρας ΕΡΤ είναι θέμα θρησκείας και για την πίστη κάνουμε και θυσίες άμα λάχει. Προκειμένου να πάμε στον παράδεισο των πρωτογενών πλεονασμάτων, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τα πάντα. Μας το δίδαξε άλλωστε και η θυσία του Αβραάμ.

Και τι κι αν δεν πάμε στα πρωτογενή πλεονάσματα; Σημασία έχει να πέφτεις κυνηγώντας το όνειρο. Και για του λόγου το αληθές, χιλιάδες συμπολίτες μας πέφτουν αυτές τις μέρες θυσιαζόμενοι για το κοινό καλό. Αρχίζουν να γίνονται πιο "κινητικοί". Ξέρετε, αυτό με τους γοφούς που πάνε δεξιά κι αριστερά και αν δεν προσέξεις σε οδηγούν έξω από την πίστα. Τουλάχιστον όμως δεν φεύγουν με το στίγμα του επίορκου. Το συζητήσαμε κι αυτό 1-2 μήνες καθέτως κάθε απόγευμα στο δελτίο του Μega, το συζητήσαμε και οριζοντίως με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου στο δελτίο του Σκάι και στο τέλος καταλήξαμε ότι οι παιδεραστές, οι κοπανατζήδες και οι φακελάκηδες ήταν λιγότεροι των ευγενών προσδοκιών μας. 

Όπως άλλωστε και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα που τους υπολογίζαμε με τα ανάλογα μαθηματικά που υπολογίζει η Χ.Α. τους "λαθρομετανάστες". Μας βγήκαν δυστυχώς κάτω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Όμως στη μνημονιακή "Δημοκρατία" δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει στις δεσμεύσεις απέναντι στην τρόικα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η δόση είναι το άπαν. Κι εμείς στην "Αυγή", που είμαστε κοντά στην Ομόνοια, γνωρίζουμε ότι το κυνήγι της δόσης δεν γνωρίζει από κοινή λογική. Η δόση δεν είναι μέσο, είναι στόχος.