Πολιτική Εξουσία Α.Ε.

Πολιτική Εξουσία Α.Ε.

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ c.zervas@eleftherotypia.net

Ηπρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, το ουσιαστικό νόημα της οποίας ήταν ότι δεν τον φοβίζει μια πιθανή αποτυχία του ελληνικού προγράμματος, αλλά η «πολιτική κόπωση» που παρατηρεί στη συνεπή υλοποίησή του, προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, σοβαρές αντιδράσεις.

 «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», βουλευτές και των δύο κυβερνητικών κομμάτων, βρήκαν ξανά την ευκαιρία να του επιτεθούν προσωπικά, αντιστρέφοντας τα περί κούρασης.

Βέβαια ο κ. Στουρνάρας είναι συνεχώς στο στόχαστρο, καθώς επιρρίπτοντας ευθύνες για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας στην περίοδο 2007-2009, έχει δυσαρεστήσει τους λεγόμενους καραμανλικούς βουλευτές. Αλλά και πολλοί μέσα στο ΠΑΣΟΚ, του Ε. Βενιζέλου, δεν τον βλέπουν επίσης με καλό μάτι.

Ομως ο κ. Στουρνάρας δεν είναι μόνος. Οι θέσεις όπως και οι πράξεις του διαπνέονται από την ίδια ακριβώς λογική των δήθεν «ουδέτερων πολιτικά τεχνοκρατών» που διαχειρίζονται τα τελευταία τρία χρόνια τις τύχες της χώρας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τις ίδιες απόψεις εξέφρασε λίγο μετά τον κ. Στουρνάρα και ο επικεφαλής της τρόικας, εκπρόσωπος του ΔΝΤ. Παρουσιάζοντας πριν από λίγες ημέρες την έκθεση του διεθνούς οργανισμού για τη χώρα μας, ο Π. Τόμσεν τόνισε ότι αυτό που τον προβληματίζει κυρίως είναι η «πολιτική κρίση»!

Στουρνάρας και Τόμσεν ταυτίστηκαν πλήρως όχι σ' ένα διαδικαστικής φύσεως ζήτημα, αλλά στην ουσία της ασκούμενης πολιτικής. Οι σοβαρές ενστάσεις τους δεν αφορούν τη μακροοικονομική εξέλιξη βασικών δεικτών του προγράμματος, παρά τη δημοσιονομική τρύπα, τα χρηματοδοτικά κενά και την ανάγκη νέου κουρέματος. Εστιάζονται στην πολιτική βούληση, την ικανότητα δηλαδή του εγχώριου πολιτικού συστήματος να φέρει εις πέρας αυτή την κρίσιμη αποστολή.

Είναι πολλά και σημαντικά αυτά που τους ταυτίζουν. Ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός ο κ. Στουρνάρας αναγορεύει την τεχνοκρατική του «αυθεντία» σε πολιτική αρετή. Δικαιολογεί πλήρως τα ομολογημένα «λάθη» του ελληνικού προγράμματος και τα επικαλείται περίπου ως «αναγκαστικό δίκαιο». Αντί να επιδιώκει (αυτός και η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά) έστω τη μερική ανατροπή των πολιτικών άγριας λιτότητας, που έχουν πλήξει βάναυσα μεγάλα κοινωνικά στρώματα, συμπεριφέρεται ως ο πλέον ένθερμος θιασώτης του ακραίου νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Συχνά μάλιστα το κάνει με προκλητικά κυνικό τρόπο, καθώς δείχνει να αγνοεί τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά.

Είναι πάγια η τακτική των οπαδών αυτής της οικονομικής πολιτικής. Επιχειρούν να πείσουν το λαό, ως σύγχρονοι ιεροκήρυκες της νέας οικονομικής ορθοδοξίας, ότι δεν υπάρχει άλλη οδός «σωτηρίας». Και όπως ο παράδεισος στην παλαιά θρησκεία απαιτεί κόπο και «θυσίες», έτσι και η νέα έχει περίπου τα ίδια σκληρά «προαπαιτούμενα». Πάντα όμως για τους αδύναμους.

Λόγω του τεράστιου κοινωνικού κόστους και της αναμενόμενης πολιτικής αστάθειας που προκαλεί η πιστή εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, η επιλογή «τεχνοκρατών» σε θέσεις-κλειδιά των κυβερνήσεων έχει γίνει κανόνας. Το είδαμε στην Ελλάδα με την «πραξικοπηματική» αποπομπή του Γ. Παπανδρέου, λίγο μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, και την αντικατάστασή του από τον «τεχνοκράτη» τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Το είδαμε και στην Ιταλία με τον Μάριο Μόντι. Το ίδιο μοντέλο πιθανόν να το δούμε σύντομα και στην ασταθή πλέον πολιτικά Πορτογαλία.

Ομως η αλήθεια είναι ότι αυτές οι «τεχνοκρατικές» επιλογές δεν κατάφεραν να επιλύσουν το βασικό πολιτικό πρόβλημα. Η θεσμική αναγκαιότητα για δημοκρατική νομιμοποίηση της εξουσίας δεν υποκαταστάθηκε σε καμία περίπτωση από τις «τεχνοκρατικές» κυβερνήσεις που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι της Ευρώπης (Γερμανοί και σύμμαχοί τους).

Ο κ. Στουρνάρας, μαζί με τον κ. Τόμσεν, εκτός των άλλων, επενδύουν και στην ιδιωτικοποίηση της πολιτικής. Μέχρι τώρα η εικόνα ήταν αντεστραμμένη. Παραχωρώντας γην και ύδωρ στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οι ελληνικές και ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ γιγάντωσαν τα σκάνδαλα διαφθοράς και τα φαινόμενα διαπλοκής. Ωστόσο το δημοκρατικό πλαίσιο, έστω κι έτσι, εξακολουθούσε να λειτουργεί.

Η νέα τάξη πραγμάτων που προωθεί η τρόικα επιχειρεί να ανατρέψει την παγιωμένη θεσμική λειτουργία τής «παλαιάς δημοκρατίας». Διεκδικεί, και το έχει καταφέρει στην καρδιά της δημοκρατικής κατά τα άλλα Ευρώπης, να ασκεί την εξουσία με φιρμάνια και τελεσίγραφα, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.

Η περίπτωση της Ελλάδας, όπου έχει αλλοιωθεί η συνταγματική λειτουργία του κράτους και όλα ή σχεδόν όλα γίνονται χωρίς διαδικασίες κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης, χωρίς την ανάγκη της δημοκρατικής διαμεσολάβησης, είναι η πιο χαρακτηριστική.

Ευτυχώς, πληθαίνουν στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα οι φωνές κατά της νέας ιδιωτικοποιημένης εξουσίας. 

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=378544