Ζητείται κάθαρση και δικαιοσύνη
Χθες στη Βουλή, με αφορμή το νομοσχέδιο για την εμπορία ανθρώπων, αναβίωσε μια υπόθεση φρίκης, μια υπόθεση που προσβάλλει το ελληνικό κράτος αλλά και την ευαισθησία της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για τα 502 παιδιά των φαναριών που η Αστυνομία είχε μαζέψει, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, στην επιχείρηση γενικής εκκαθάρισης που είχε εξαπολυθεί εναντίον αδέσποτων ζώων καθώς και, απ' ό,τι αποδεικνύεται, "αδέσποτων" παιδιών.
Τα παιδιά είχαν οδηγηθεί σε ορφανοτροφείο, αλλά μυστηριωδώς μέσα σε λίγες ημέρες χάθηκαν. Κανείς δεν κατέγραψε ονόματα, δεν πήρε φωτογραφίες, δεν πήρε συνεντεύξεις, δεν έφτιαξε έστω στοιχειώδη υγειονομικό φάκελο και, βεβαίως, δεν κράτησε τα στοιχεία προσώπων τα οποία εμφανίστηκαν για να πάρουν τα παιδιά. Ανάμεσά τους μπορεί να ήταν συγγενείς, το πιθανότερο είναι να ήταν τα κυκλώματα εκμετάλλευσης των ανηλίκων, που, πιθανότατα, τα έστειλαν σε άλλη χώρα ή σε άλλες μορφές μαύρης εργασίας. Το θέμα έφερε στη δημοσιότητα τότε ο Συνήγορος του Πολίτη, είχε λάβει διαστάσεις στον διεθνή Τύπο, αλλά η επίσημη Ελλάδα, το κράτος, η Εκκλησία, το πολιτικό σύστημα έκαναν πως δεν καταλάβαιναν. Ακόμη και χθες στη Βουλή, ο υπουργός Δικαιοσύνης (παρά την εμπειρία του ως εισαγγελέας) δήλωσε ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις εγκληματικών ενεργειών.
Ακόμη κι έτσι, όμως, υπάρχει η εξαφάνιση. Η εξαφάνιση ανηλίκων συνιστά εγκληματική ενέργεια; Μια Αστυνομία ικανή, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, να εξαρθρώνει την τρομοκρατία, έχασε μέσα απ' τα χέρια της 502 παιδιά και ξέχασε το θέμα. Είναι σίγουρο ότι τα παιδιά που χάθηκαν ήταν παιδιά ενός κατώτερου θεού. Όπως συνέβη και με τα εργοτάξια των ολυμπιακών έργων, όπου στα θεμέλιά τους βρήκαν φρικτό θάνατο δεκάδες αλλοδαποί εργαζόμενοι, και πάνω στα κορμιά των αγνοούμενων παιδιών θεμελιώθηκε η λάμψη της νέας Μεγάλης Ιδέας. Τι κι αν δόθηκε σε ένα κοριτσάκι πρωταγωνιστικός ρόλος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων; Εκατοντάδες άλλα κοριτσάκια και αγοράκια δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν την παιδική αθωότητά τους. Κι ας λέει τώρα ο υπουργός Δικαιοσύνης ότι αυτά τα 502 παιδιά δεν ήταν παραβάτες... Τότε γιατί συνελήφθησαν; Γιατί δεν βρέθηκαν οι νταβατζήδες που εκμεταλλεύονταν τα παιδιά; Γιατί τους επετράπη να τα ξαναπάρουν;
Η συζήτηση για ένα καταχωνιασμένο έγκλημα του κράτους έρχεται στην επιφάνεια και πάλι, αυτή τη φορά όμως σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής κρίσης, που μπορεί να αποδειχθεί καθαρτήρια ευκαιρία. Αρκεί να υπάρξει, έστω και τώρα, ενδιαφέρον για αποκατάσταση και δικαίωση των αδικημένων παιδιών. Και το κυριότερο, η υπόθεση αυτή να δεσμεύσει την κοινωνία στο να αποφευχθούν τέτοιου είδους "παιδοκτονίες". Και να ενεργοποιήσει την αυτοκριτική διάθεση για ένα μοντέλο ανάπτυξης που, με αιχμές την τραπεζοκρατία και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οδήγησε τη χώρα στην υπερχρέωση και την παραγωγική καταστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου