Εμένα οι φίλοι μου είναι…

Είναι απεργοί και με κιθάρες και φυσαρμόνικες ξεσηκώνουν τον τόπο και κάνουν τους από τα πάνω να τα χάνουν, να παθαίνουν εγκεφαλικό από το μίσος τους για τους πολλούς καλούς ανθρώπους, να φοβούνται γιατί οι πολλοί καλοί άνθρωποι δεν τους φοβούνται, ψηφίζουν «ναι» στην απεργία και κατεβαίνουν στο δρόμο.

Είναι στο δρόμο, χρόνια τώρα, έχω χάσει το μέτρημα, κι αν μου δείξεις φωτογραφίες θα σου πω αμέτρητες ιστορίες για το τι κάναμε πριν και το τι κάναμε μετά, για το πώς τα περάσαμε το προηγούμενο βράδυ και πώς το επόμενο, κι αν τα βάλεις όλα αυτά σε μία ευθεία θα δεις πως φεύγει απευθείας για το μέλλον.

Είναι το μέλλον, άνθρωποι που ενδιαφέρονται όσο κανένας άλλος για τα παιδιά, όχι μόνο για τα δικά τους τα παιδιά και συχνά όχι και τόσο πολύ για τα δικά τους τα παιδιά, όσο για τα παιδιά όλου του κόσμου, τα παιδιά που είναι τα πρώτα θύματα αυτού του πανικού, τα παιδιά που δεν είναι στατιστικές φτώχειας και πείνας, που δεν μπορούν να γίνουν νούμερα σε στατιστικές φτώχειας και πείνας, που πρέπει να μεγαλώσουν σαν παιδιά και μεγάλοι να ζήσουν σαν παιδιά.

Είναι παιδιά, τους αρέσει να παίζουν και να κρατούν τις σχέσεις τους όπως τις βρήκαν πριν από πολλά χρόνια, δεν ξέρω πόσα έχω χάσει το μέτρημα και πάλι πρέπει να δω φωτογραφίες για να θυμηθώ και να σου πω ιστορίες, παιδιά που μουλαρώνουν, που πιστεύουν πως αν αυτή η ζωή αξίζει για κάτι αυτό είναι να τα βάζεις με τους ισχυρούς, που στεναχωριούνται μπροστά σε μία μεγάλη ουρά έξω από ένα συσσίτιο, που χαίρονται βλέποντας πολύ κόσμο να περνάει καλά στο πάρκο.

Είναι στο πάρκο τις καθημερινές γιατί έχουν χάσει τις δουλειές που είχαν και προσπαθούν με αξιοπρέπεια να τα βγάλουν πέρα, με αλληλεγγύη να βοηθήσουν αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη, με ενδιαφέρον χτυπούν την πόρτα του διπλανού στην πολυκατοικία και ρωτούν αν όλα είναι εντάξει, αν τους λείπει τίποτα.

Εμένα αυτοί είναι οι φίλοι μου. Αυτοί που είναι απέναντι μας, οι εχθροί μας, δεν έχουν φίλους. Ένα κάρο μαλάκες είναι.

Ο alterthess ιανός